zondag 5 in de veertigdagentijd – B
Uit de profeet Jeremia 31, 31-34
Had het alleen van God afgehangen, die getrouw is door alles heen, dan was het verbond van de woestijn voldoende geweest om het bestaan van het volk onwankelbaar te vestigen. Maar er was het volk met zijn herhaalde ontrouw. Daarom wil God door een nieuw verbond afzien van elke tussenschakels, zelfs van de geschreven wet. God zal zelf zijn wet in de harten van de mensen griffen en zo in hun binnenste een onwankelbare trouw doen ontluiken.
De dag zal komen – spreekt de Heer – dat Ik met het volk van Israël en het volk van Juda een nieuw verbond sluit, een ander verbond dan Ik met hun voorouders sloot toen Ik hen bij de hand nam om hen uit Egypte weg te leiden. Zij hebben dat verbond verbroken, hoewel ze Mij toebehoorden – spreekt de Heer. Maar dit is het verbond dat Ik in de toekomst met Israël zal sluiten – spreekt de Heer: Ik zal mijn wet in hun binnenste leggen en hem in hun hart schrijven. Dan zal Ik hun God zijn en zij mijn volk. Men zal elkaar niet meer hoeven te onderwijzen met de woorden: “Leer de Heer kennen,” want iedereen, van groot tot klein, kent Mij dan al – spreekt de Heer. Ik zal hun zonden vergeven en nooit meer denken aan wat ze hebben misdaan.
Tussenzang: Uit ps 51
(tekst onder geluidsfragment)
Refr.: Schep in mij een zuiver hart mijn God.
God, ontferm U over mij in uw barmhartigheid,
delg mijn zondigheid in uw erbarmen.
Was mijn schuld volkomen van mij af,
reinig mij van al mijn zonden.
Schep in mij een zuiver hart, mijn God,
geef mij weer een vastberaden geest,
wil mij niet verstoten van uw aanschijn,
neem uw heilige Geest niet van mij weg.
Geef mij weer de weelde van uw zegen,
maak mij sterk in edelmoedigheid.
Dan zal ik de dwalenden uw wegen leren,
alle schuldigen terugvoeren tot U.
Uit de brief van Paulus aan de Hebreeën 5, 7-9
Omdat Christus tegelijk God en mens was, heeft Hij de angst voor de dood en de breuk tussen mens en God bijzonder scherp aangevoeld. Zijn volmaakte gehoorzaamheid opent de weg naar het leven en de verzoening.
Broeders en zusters,
Christus heeft tijdens zijn leven op aarde onder tranen en met luide stem gesmeekt en gebeden tot Hem die Hem kon redden van de dood, en werd verhoord vanwege zijn diep ontzag voor God. Hoewel Hij zijn Zoon was, heeft Hij moeten lijden, en zo heeft Hij gehoorzaamheid geleerd. En toen Hij naar de uiteindelijke volmaaktheid gevoerd was, werd Hij voor allen die Hem gehoorzamen een bron van eeuwige redding,
Vers voor het evangelie
Wie Mij dient moet Mij volgen:
waar Ik ben zal ook mijn dienaar zijn,
en wie Mij dient
zal door de Vader geëerd worden.
Uit het evangelie volens Johannes 12, 20-33
Nog voor het kruis voor zijn Zoon werd opgericht, openbaart de Vader er de vruchtbaarheid van. De pogingen van de Grieken, die Jezus wilden zien, kondigen aan dat het uur is gekomen om alle volkeren te verzamelen. De stem uit de hemel belooft aan de Gekruisigde dat Hij zal verheerlijkt worden en Koning zijn.
Onder degenen die bij gelegenheid van het feest optrokken ter aanbidding waren ook enige Grieken. Zij gingen naar Filippus uit Betsaïda in Galilea, en vroegen of ze Jezus konden zien.
Filippus ging dat tegen Andreas zeggen en samen gingen ze naar Jezus. Jezus zei: ‘De tijd is gekomen dat de Mensenzoon tot majesteit wordt verheven. Werkelijk, Ik verzeker u, als een graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft het één graankorrel, maar wanneer hij sterft brengt hij veel vruchten voort. Wie zich aan zijn leven vastklampt, verliest het, maar wie in deze wereld zijn leven loslaat, behoudt het voor het eeuwige leven. Wie Mij dient moet Mij volgen: waar Ik ben zal ook mijn dienaar zijn, en wie Mij dient zal door de Vader geëerd worden. Nu slaat de angst Mij om het hart. Wat moet Ik zeggen? Vader, laat dit ogenblik aan Mij voorbijgaan? Maar hiervoor ben Ik juist gekomen. Laat nu zien hoe groot uw naam is, Vader.’
Toen klonk er een stem uit de hemel: ‘Ik heb mijn grootheid getoond en Ik zal mijn grootheid weer tonen.’
De mensen die daar stonden en dit hoorden, zeiden: ‘Een donderslag!’ Maar er waren er ook die zeiden dat het een engel was die tegen Hem gesproken had.
Jezus zei: ‘Die stem heeft niet voor Mij gesproken, maar voor u. Nu wordt het oordeel over deze wereld geveld, nu zal de heerser van deze wereld uitgebannen worden. Wanneer Ik van de aarde omhooggeheven word, zal Ik iedereen naar mij toe halen.’
Daarmee duidde Hij aan welke dood Hij zou sterven.
Van Woord naar leven
LEVEN IN CHRISTUS’ AANWEZIGHEID
De overweging van vandaag is van de hand van br Wiro, trappist uit de abdij Maria Toevlucht te Zundert.
‘Waar Ik ben zal ook mijn dienaar zijn’
Dit zinnetje van Jezus uit het evangelie lijkt mij alles samen te vatten en uit te drukken wat er te zeggen is. ‘Waar Ik ben zal ook mijn dienaar zijn.’ Puur, eenvoudig en direct, zonder omwegen wijst Jezus ons de weg naar de kern van ons christen-zijn.
Er is over het christelijk geloof oneindig veel geschreven en gesproken. De meeste woorden zullen wel teveel geweest zijn. Er zijn ook talrijke christelijke kerken opgericht, ieder met zijn eigen waarheid. Helaas vaak muren die de werkelijkheid van Jezus’nabijheid dreigen af te sluiten.
En toch is er zo’n gewoon levensecht antwoord gegeven op de simpele vraag van de griekssprekende joden uit het evangelie. Ze vroegen aan de apostel Filippus om Jezus te zien, te spreken. Ze vroegen niet: ‘Laat ons de tempel zien’ of ‘welke leer wordt er nu verkondigd?’ Nee, ze wilden Jezus zelf ontmoeten, Hèm leren kennen, bij Hem zijn. In de vraag van de Grieken wordt het diepste verlangen van ieder mens uitgedrukt, hoe onbewust dat ook mag zijn. Het is de vraag naar iemand die je leven helemaal wil delen, die onvoorwaardelijk van je houdt en je ook nooit los zal laten, een verbondenheid die je leven vervult.
Maar dat eenvoudige antwoord van Jezus, hebben wij dat wel goed verstaan? Soms stellen wij vragen waarop wij ons eigen antwoord verwachten. We zouden ook wel Jezus willen zoeken, maar op de plaats waar wij Hem graag zouden vinden. Dat kan zijn in onze vertrouwde, zelfzekere gedachtewereld, waar weinig ruimte is voor mensen en situaties die daar niet thuis lijken te horen. En dat wordt ons pas duidelijk, wanneer zij onze eigen leefwereld binnendringen. Misschien is het wel iemand die heel anders leeft en denkt dan wij, en dat is erg bedreigend. Hoe reageert u op een vrijzinnige of een al te orthodoxe medechristen? Of op totaal anders- geaarde en vreemde mensen die als lastige medelanders onze eigen cultuur in vraag stellen? Misschien zou je zo op een bepaalde politieke partij gaan stemmen, die daar iets tegen doet. Ja, daar waar wij het moeilijk mee hebben zijn we niet geneigd onze Heer nabij te weten.
‘Waar Ik ben, zal ook mijn dienaar zijn.’
Dat antwoord van Jezus wordt in het evangelie goed uitgewerkt. Het gaat over je leven loslaten, voor zover je vastzit aan eigen inzichten, vooroordelen en belangen. Het is de weg van de graankorrel. Voor ons gevoel een doodlopende weg. Je moet je als die korrel in de aarde laten vallen, een stervensproces doormaken. Maar wie dat aanvaardt, ondervindt dat hij juist overvloedig gaat leven, dat hij dan pas veel vrucht gaat dragen.
Het gaat er om Hem te vinden waar Hij gevonden wil worden.
Daarom is het goed bewust te worden dat daar waar wij leven en lijden Jezus juist aanwezig is. In de brief aan de Hebreeën horen we van een Christus, die in de dagen van zijn sterfelijk leven niet alleen dicht bij God leefde, maar ook heel dicht bij ons mensen. Hij had angst voor de dood en smeekte God om redding. Hij ging ons voor in de school van het lijden, om zijn weg van overgave aan de Vader te leren. Zo horen we in dit evangelie hoe Hij zijn Gethsemane-ervaring doormaakte en een innerlijke strijd te voeren had om tot zijn beslissing voor God te kunnen komen.
Wanneer wij zo naar Jezus kijken, staat Hij heel menselijk naast ons. Wij mogen ook huiveren en protesteren bij het lijden in al zijn vormen. Het geloof maakt van ons geen supermensen. Geloven is méér dan roerloos als een lotusbloem op het water rusten. We mogen gewoon mens zijn in onze verhouding met God. Maar ook weten dat Hij ons niet alleen laat in onze nood en ons door alles heen helpt groeien naar een gebaar van overgave dat ons leven vruchtbaar maakt.
We begonnen met de vraag van de Grieken: ‘Wij zouden Jezus graag zien.’ Laten wij dus ophouden óver Hem te spreken.
Het is beter Hem op te zoeken en bij Hem te blijven. ‘Waar Ik ben zal ook mijn dienaar zijn.’ Hijzelf zal ons verlangen beantwoorden en dat antwoord leren beleven.
Laten we bidden
Heer,
U die zegt, ‘waar Ik ben zal ook mijn dienaar zijn’,
leer ons U te zoeken én te vinden daar waar Gij aanwezig zijt.
Leer ons dan U lief te hebben zoals U ons liefhebt,
opdat vanuit deze band uw leven ons leven mag bezielen
als een gebed zonder ophouden.
Trek ons, Heer, in uw ja-woord tot de Vader,
neem ons ten volle in U op;
U, onze broeder en Heer.
Amen.
Een mooie zondag gewenst, met een diepe gods-ontmoeting.
kris
Vragen om mee op weg te gaan
Hoe kan ik de aanwezigheid van Christus in mijn leven ervaren en erkennen?
Hoe kan ik me meer bewust worden van Gods aanwezigheid in mijn leven?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Patricius († 461)
Patrick van Downpatrick, Ierland; bisschop & eerste geloofsverkondiger van Ierland
Waarschijnlijk werd hij rond het jaar 385 in Schotland geboren. Hij zou oorspronkelijk Sucath (= ‘strijder’) geheten hebben. Volgens zijn levensverhaal werd hij op vijftien- of zestienjarige leeftijd door zeerovers buitgemaakt en als slaaf verkocht in Ierland. Daar kwam hij als herder in dienst van een druïde, Miluic (ook wel Miliuc of Maelchu genaamd). Thuis was hij christelijk opgevoed, maar thans bevond hij zich in een gebied dat nog goeddeels de Keltische godsdienst aanhing. Na zes jaar slavernij wist hij te ontsnappen en vluchtte naar de overkant van de zee. Hij belandde in Tours en sloot zich daar aan bij de kloostergemeenschap. Deze was zo’n vijfentwintig jaar geleden nog door de grote Sint Maarten (Martinus: † 397; feest 11 november) gesticht. Ook bracht hij enige tijd door op het beroemde kloostereilandje Lérins voor de Zuid-Franse kust.
In 431 kreeg hij van de paus de opdracht om naar Ierland te gaan en er het evangelie te verkondigen. In het jaar daarop ontstak Patrick in de Paasnacht een paasvuur op de heilige heuvel van Slane. Maar daarmee ging hij onbewust in tegen een wet die de plaatselijke koning, Laeghaire (of Laoghaire), had uitgevaardigd: dat alle vuur aan hem toebehoorde, en dat er alleen vuur gemaakt mocht worden, dat aan zijn vuur was ontstoken. Patricks daad kon natuurlijk niet verborgen blijven. De koning was woedend, en zijn druïden deden er nog een schepje boven op door te verklaren: ‘Als dit vuur niet uitgemaakt wordt voordat de morgen aanbrak, zal het nooit meer gedoofd worden en degene die het heeft ontstoken, zal verheven worden boven alle heersers, vorsten en machthebbers van de hele wereld.’ De koning beklom onmiddellijk zijn strijdwagen, vast van plan de dader de doodstraf toe te dienen. Maar zijn druïden raadden hem aan voorzichtig te zijn: ‘Raak het vuur niet aan, maar laat die man zich verantwoorden. Uwe majesteit moet verbieden dat er ook maar iemand opstaat om hem eerbiedig te begroeten.’ Patrick liet zich niet uit het veld slaan. Hij hield de koning een psalmvers voor (20,07): ‘De een zweert bij wagens, de ander bij paarden, wij zweren bij de naam van JHWH, onze God.’ Als een muur stonden zijn tegenstanders tegenover hem: elk met de rand van zijn schild tegen zijn kin gedrukt. Niemand was voor hem opgestaan, behalve één: Erc. Patrick zegende hem. En Erc († 512; feest 2 november) sloot zich bij hem aan. Dat was Patricks eerste succes.
Stilaan liet hij de druïden zien dat de overgang van hun inzichten naar die van het christendom niet zo’n grote stap was; Christus was als het ware de uiteindelijke vervulling van al hun verwachtingen, de apotheose.
Na zijn terugkeer in Ierland was hij ook langsgegaan bij zijn voormalige meester Miluic. Maar deze wilde er niets van weten: omgaan met een voormalige slaaf was een schande in de opvatting van de heidense Ieren. Miluic sloot zichzelf op in zijn huis en stak het in brand…
Met Miluic’s familieleden had Sint Patrick meer succes. Hij gaf diens zoon Guasacht een gedegen vorming en wijdde hem tot bisschop van Granard in het graafschap Longford; zijn gedachtenis staat op 24 januari. Twee van Miluic’s dochters, de beide Emers, legde hij de maagdensluier op en plaatste hen in een vrouwenklooster, volgens zeggen het eerste in Ierland; zij worden gevierd op 11 december. Op 1 januari staat de gedachtenis van een zoon van Miluic’s dochter Bronach: Colman Muilinn (= ‘Colman van de Molen’); waarschijnlijk leidde hij het leven van een kluizenaar? Op 26 juni wordt een andere zoon van Bronach herdacht: Caylan van Mochae, stichter van het klooster Nendrum; hij was nog maar een klein jongetje, toen Sint Patrick hem een bijzondere zegen had gegeven en voorbestemd voor een kerkelijke functie.
Zo gelukte het Patrick uiteindelijk het gehele Ierse eiland voor Christus te winnen
In Ierland leefde Patrick volgens de gewoonten van de druïden; teruggetrokken in de eenzaamheid en dichtbij de natuur, verzonken in gebed en toegewijd aan een harde, gestrenge levenswijze.
Twee plaatsen in Ierland beroemen zich erop dat Patrick daar langere tijd als kluizenaar zou hebben doorgebracht: Croagh Patrick, een berg in het uiterste westen, en Lough Derg, een meer in het noorden. In Lough Derg wijst men de bezoekers nog altijd op een steen waarop Sint Patrick zo lang in geknielde houding zou hebben doorgebracht dat de afdruk van zijn knie erop is achtergebleven.
In totaal zou hij op het gehele Ierse eiland 365 kerkjes hebben gesticht: voor elke dag van het jaar één!
Patrick werd begraven in Saul vlakbij Downpatrick.
Hij is patroon van Ierland. Daarnaast is hij patroon van bergbewoners, kappers, kuipers en smeden (vanwege het vuur). Zijn voorspraak wordt ingeroepen voor de armen, en tegen ongedierte, veeziekten en het kwaad in het algemeen.
Bron: Heiligen.net
Van Woord naar leven
LEVEN IN CHRISTUS’ AANWEZIGHEID
De overweging van vandaag is van de hand van br Wiro, trappist uit de abdij Maria Toevlucht te Zundert.
‘Waar Ik ben zal ook mijn dienaar zijn’
Dit zinnetje van Jezus uit het evangelie lijkt mij alles samen te vatten en uit te drukken wat er te zeggen is. ‘Waar Ik ben zal ook mijn dienaar zijn.’ Puur, eenvoudig en direct, zonder omwegen wijst Jezus ons de weg naar de kern van ons christen-zijn.
Er is over het christelijk geloof oneindig veel geschreven en gesproken. De meeste woorden zullen wel teveel geweest zijn. Er zijn ook talrijke christelijke kerken opgericht, ieder met zijn eigen waarheid. Helaas vaak muren die de werkelijkheid van Jezus’nabijheid dreigen af te sluiten.
En toch is er zo’n gewoon levensecht antwoord gegeven op de simpele vraag van de griekssprekende joden uit het evangelie. Ze vroegen aan de apostel Filippus om Jezus te zien, te spreken. Ze vroegen niet: ‘Laat ons de tempel zien’ of ‘welke leer wordt er nu verkondigd?’ Nee, ze wilden Jezus zelf ontmoeten, Hèm leren kennen, bij Hem zijn. In de vraag van de Grieken wordt het diepste verlangen van ieder mens uitgedrukt, hoe onbewust dat ook mag zijn. Het is de vraag naar iemand die je leven helemaal wil delen, die onvoorwaardelijk van je houdt en je ook nooit los zal laten, een verbondenheid die je leven vervult.
Maar dat eenvoudige antwoord van Jezus, hebben wij dat wel goed verstaan? Soms stellen wij vragen waarop wij ons eigen antwoord verwachten. We zouden ook wel Jezus willen zoeken, maar op de plaats waar wij Hem graag zouden vinden. Dat kan zijn in onze vertrouwde, zelfzekere gedachtewereld, waar weinig ruimte is voor mensen en situaties die daar niet thuis lijken te horen. En dat wordt ons pas duidelijk, wanneer zij onze eigen leefwereld binnendringen. Misschien is het wel iemand die heel anders leeft en denkt dan wij, en dat is erg bedreigend. Hoe reageert u op een vrijzinnige of een al te orthodoxe medechristen? Of op totaal anders- geaarde en vreemde mensen die als lastige medelanders onze eigen cultuur in vraag stellen? Misschien zou je zo op een bepaalde politieke partij gaan stemmen, die daar iets tegen doet. Ja, daar waar wij het moeilijk mee hebben zijn we niet geneigd onze Heer nabij te weten.
‘Waar Ik ben, zal ook mijn dienaar zijn.’
Dat antwoord van Jezus wordt in het evangelie goed uitgewerkt. Het gaat over je leven loslaten, voor zover je vastzit aan eigen inzichten, vooroordelen en belangen. Het is de weg van de graankorrel. Voor ons gevoel een doodlopende weg. Je moet je als die korrel in de aarde laten vallen, een stervensproces doormaken. Maar wie dat aanvaardt, ondervindt dat hij juist overvloedig gaat leven, dat hij dan pas veel vrucht gaat dragen.
Het gaat er om Hem te vinden waar Hij gevonden wil worden.
Daarom is het goed bewust te worden dat daar waar wij leven en lijden Jezus juist aanwezig is. In de brief aan de Hebreeën horen we van een Christus, die in de dagen van zijn sterfelijk leven niet alleen dicht bij God leefde, maar ook heel dicht bij ons mensen. Hij had angst voor de dood en smeekte God om redding. Hij ging ons voor in de school van het lijden, om zijn weg van overgave aan de Vader te leren. Zo horen we in dit evangelie hoe Hij zijn Gethsemane-ervaring doormaakte en een innerlijke strijd te voeren had om tot zijn beslissing voor God te kunnen komen.
Wanneer wij zo naar Jezus kijken, staat Hij heel menselijk naast ons. Wij mogen ook huiveren en protesteren bij het lijden in al zijn vormen. Het geloof maakt van ons geen supermensen. Geloven is méér dan roerloos als een lotusbloem op het water rusten. We mogen gewoon mens zijn in onze verhouding met God. Maar ook weten dat Hij ons niet alleen laat in onze nood en ons door alles heen helpt groeien naar een gebaar van overgave dat ons leven vruchtbaar maakt.
We begonnen met de vraag van de Grieken: ‘Wij zouden Jezus graag zien.’ Laten wij dus ophouden óver Hem te spreken.
Het is beter Hem op te zoeken en bij Hem te blijven. ‘Waar Ik ben zal ook mijn dienaar zijn.’ Hijzelf zal ons verlangen beantwoorden en dat antwoord leren beleven.
Laten we bidden
Heer,
U die zegt, ‘waar Ik ben zal ook mijn dienaar zijn’,
leer ons U te zoeken én te vinden daar waar Gij aanwezig zijt.
Leer ons dan U lief te hebben zoals U ons liefhebt,
opdat vanuit deze band uw leven ons leven mag bezielen
als een gebed zonder ophouden.
Trek ons, Heer, in uw ja-woord tot de Vader,
neem ons ten volle in U op;
U, onze broeder en Heer.
Amen.
Een mooie zondag gewenst, met een diepe gods-ontmoeting.
kris
Vragen om mee op weg te gaan
Hoe kan ik de aanwezigheid van Christus in mijn leven ervaren en erkennen?
Hoe kan ik me meer bewust worden van Gods aanwezigheid in mijn leven?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.