woensdag in week 3 van de veertigdagentijd
Uit het boek Deuteronomium 4, 1 + 5-9
De voorschriften en bepalingen van de Heer zijn er niet om ons tot slaven te maken. Zij zijn de weg die leidt naar het geluk in het land van de beloften. Het getuigt van wijsheid en inzicht de wetten te onderhouden. Een leven in gehoorzaamheid aan Gods wil geeft ook de zekerheid dat God zeer dichtbij is.
Mozes sprak tot het volk:
‘Luister dus, Israël, naar de wetten en de regels waarin ik u onderwijs en kom ze na. Dan blijft u in leven en kunt u het land in bezit nemen dat de Heer, de God van uw voorouders, u zal geven. Zoals de Heer, mijn God, mij heeft opgedragen, leer ik u wetten en regels waarnaar u moet handelen in het land dat u in bezit zult nemen. Leef ze strikt na, dan toont u wijsheid en inzicht. Alle volken die dat zien en van deze wetten horen, zullen zeggen: ‘Wat is dat grote volk wijs en verstandig!’
Want welk volk, hoe groot ook, heeft goden zo dichtbij als wij de Heer, onze God, telkens als wij Hem om hulp roepen? En welk volk, hoe groot ook, heeft wetten en regels zo rechtvaardig als het onderricht dat ik u nu geef?
Wees gewaarschuwd en neem u zorgvuldig in acht, zodat u nooit vergeet wat u met eigen ogen hebt gezien. Houd het uw leven lang in gedachten en geef het door aan uw kinderen en kleinkinderen.’
Tussenzang: Ps 147, 12-13 + 15-16 + 19-20
Refr.: Prijs, Jeruzalem, prijst de Heer.
Prijs, Jeruzalem, prijs de Heer,
loof, Sion, loof je God.
Hij heeft de grendels van je poorten versterkt,
het volk binnen je muren gezegend.
Hij zendt zijn bevelen naar de aarde,
vlug als een renbode gaat zijn woord.
Hij laat het sneeuwen als wol,
rijp strooit Hij uit als stof.
Hij maakt zijn woorden aan Jakob bekend,
zijn wetten en voorschriften aan Israël.
Met geen ander volk heeft Hij zich zo verbonden,
met zijn wetten zijn zij niet vertrouwd.
Vers voor het evangelie (cfr Lc 8, 15)
Zalig zij die met een goed en eerlijk hart
naar het woord luisteren, het koesteren
en door standvastigheid vrucht dragen.
Uit het evangelie volgens Matteüs 5, 17-19
‘Wie de geboden onderhoudt en dat aan anderen leert, zal in het koninkrijk van de hemel in hoog aanzien staan’.
Jezus sprak tot zijn leerlingen:
‘Denk niet dat Ik gekomen ben om de Wet of de Profeten af te schaffen. Ik ben niet gekomen om ze af te schaffen, maar om ze tot vervulling te brengen. Ik verzeker jullie: zolang de hemel en de aarde bestaan, blijft elke jota, elke tittel in de wet van kracht, totdat alles gebeurd zal zijn. Wie dus ook maar het minste van deze geboden afschaft en aan anderen leert datzelfde te doen, zal als de minste worden beschouwd in het koninkrijk van de hemel. Maar wie ze onderhoudt en dat aan anderen leert, zal in het koninkrijk van de hemel in hoog aanzien staan.
Van Woord naar leven
ZELFONTPLOOING IN GOD
‘Welk volk, hoe groot ook, heeft goden zo dichtbij als wij de Heer, onze God, telkens als wij Hem om hulp roepen?’
Zo horen we Mozes vandaag zeggen.
Zelfredzaamheid wordt de dag van vandaag hóóg in het vaandel gedragen. Het is het vermogen om zelfstandig je leven te leiden en om je eigen problemen op te lossen.
Zo stimuleren wij bijvoorbeeld onze bewoners in het woonzorgcentrum om hun ochtendzorg zélf te doen, uiteraard in de mate van het mogelijke. Het behoedt een mens voor onnodige afhankelijkheid, het geeft eigenwaarde, enzovoort.
Ook naar jonge mensen toe is het goed hen de waarde van zelfredzaamheid mee te geven. Het is niet fout te trachten je problemen zelf op te lossen.
En zo kunnen we doorgaan.
Dat enerzijds.
Want, anderzijds, is er ook een deel in ons leven waarvan de zogenaamde zelfredzaamheid een duiveltje kan worden. Je kan denken álles zo in handen te moeten nemen dat je God niet meer nodig hebt. Of beter gezegd: dat je dénkt God niet meer nodig te hebben. Je stelt je op als heer en meester over je eigen leven, je persoonsontplooiing, de keuzes die je maakt, enzovoort.
Een christen is zich bewust van het feit dat het leven dat hij mag leiden puur geschenk is. En het is waar: we hebben de schepping, de aarde, de mogelijkheid lief te hebben in beheer gekregen. Maar dat betekent niet dat we de Gever van dit alles afzijdig moeten houden, integendeel. Vanuit het beheer dat we gekregen hebben is het goed te leven met een geopend en beschikbaar hart, gericht naar de Schepper van ons leven.
We hebben de ‘hulp’ – om het woord uit het citaat aan te halen – van God wel degelijk nodig. Een mens is niet gemaakt om zonder Hem te leven. Een mens is juist gemaakt om een leven te leiden in diepe verbondenheid met God, om in Hem, door Hem en met Hem zijn leven uit te bouwen. Wie dit laatste in ’t oog houdt zal z’n leven realiseren ten dienste van God, ten dienste van de liefde, ten dienste van Gods koninkrijk hier op aarde. De keuzes die hij maakt zal hij doen in het licht van God, zowel wat betreft de grote levenskeuzes alsook de vele kleine keuzes doorheen de dag.
Om ‘hulp’ vragen betekent niet enkel – terwijl het dat natuurlijk óók kan zijn – concreet met woorden om hulp vragen. Het betekent vooral bidden en leven met dát geopend en beschikbaar hart, beseffend dat we zijn genade nodig hebben; niet enkel om ‘goede mensen’ te zijn, maar ook om in Christus’ naam te handelen, te luisteren en eventueel het woord te nemen.
Als christenen zijn we – in zekere zin – allemáál hulpbehoevend, en het is mooi deze innerlijke houding naar God toe eigen te maken. Dat houdt ons nederig en aandachtig voor Hem die ons zó graag deelgenoot wil maken aan zijn liefde.
Laten we bidden
Goede Vader,
we bidden om hulp.
Vervul ons geheel en al
met uw genade,
opdat uw liefde
zich door ons heen
ten volle kan verwezenlijken.
In Christus, onze Heer.
Amen.
Een vredevolle woensdag,
kris
Vragen om mee op weg te gaan
We vinden het allemaal belangrijk om als mens te ontplooien. Krijgt God die plaats in mijn leven dat Hij het hart is van dit gebeuren?
In welke situaties (wat mijn persoonlijke groei betreft) was, of ben, ik meer geënt op mijn eigen persoontje dan op God?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Coleta van Corbie († 1447)
De heilige Colette de Corbie is de stichteres van de Orde van de Clarissen-Coletinen.
Afkomst
Nicolette Boëllet (ook gespeld als Boillet, Boilet of Boylet) werd op 13 januari 1381 geboren in Corbie, Picardië (Noord-Frankrijk) als dochter van Robert Boellet en Marguerite Moyon. Nicolettes vader was de timmerman van de beroemde benedictijnenabdij van Corbie. Volgens vroege levensbeschrijvingen baden Robert en Marguerite, gekweld door kinderloosheid, tot Sint-Nicolaas. Toen Marguerite haar dochter op 60-jarige leeftijd had gebaard, noemden ze haar uit dankbaarheid Nicolette.
Roeping
Nicolette had al op vroege leeftijd een onweerstaanbaar religieus verlangen. Dat deed haar besluiten om zich als maagd aan God toe te wijden. Na een korte periode begijn te zijn geweest, trad ze toe tot de benedictinessen, maar ook dat bleek niet haar roeping te zijn. Toen besloot ze claris te worden, maar dat leven bleek tot haar grote teleurstelling niet radicaal genoeg. Vervolgens wendde ze zich tot de franciscaan Jean Pinet. Die gaf haar het kleed van de Derde Orde van Sint Franciscus, waarna ze vier jaar leefde als kluizenaarster onder toezicht van de abt van Corbie. In deze periode zou ze een verschijning hebben gehad van de heilige Franciscus van Assisi, die haar de opdracht zou hebben gegeven diens Tweede Orde (clarissen) te hervormen.
Erkenning van antipaus
Nicolette, die inmiddels Colette (Coleta in Latijnse vorm) werd genoemd, besloot haar roeping voor te leggen aan antipaus Benedictus XIII (Pedro Martínez de Luna y Pérez de Gotor), die door de Franse koning als rechtmatige opvolger van Sint-Petrus werd erkend. Coleta trof Benedictus in Nice. In diens handen deed zij haar professie als claris. Vervolgens gaf de paus zich door middel van verscheidene bullen de volmacht om de clarissenorde te hervormen en nieuwe kloosters te stichten in de geest van de heilige Clara van Assisi. Ze keerde terug naar Corbie, waar ze volgelingen kreeg en haar eerste klooster stichtte.
Strenge observantie
Coleta zette haar hervormingswerk voort in Bourgondië en het bisdom Genève. Daarbij werd ze gesteund door gravin Blanche van Genève, Isabeau de Rochechouart (barones van Brissay) en haar biechtvader, de franciscaan Henricus van Beaume. Na een korte tijd vertrok ze naar Besançon, waar ze in 1410 een klooster stichtte. Haar zusters vestigden zich in die stad in een verlaten klooster van de urbanisten, clarissen die de regel volgden die in 1263 door paus Urbanus IV was goedgekeurd. Vanuit Besançon werden nog zestien kloosters gesticht volgens de nieuwe observantie. Die hield in: extreme armoede, ongeschoeidheid, boetedoening, vasten, onthouding en voortdurend gebed. De zusters van deze nieuwe orde werden later clarissen-coletinen genoemd.
Constituties
In 1430 schreef Coleta voor haar orde de Constituties, die vier jaar later werden goedgekeurd door Willem van Casal, de minister-generaal van de Orde der Minderbroeders, de eerste orde van Sint Franciscus. De hervormingsbeweging had zich inmiddels ook al verbreid naar Duitsland en Spanje. In 1458 werden de Constituties goedgekeurd door paus Pius II.
Gent
Ook in de Lage Landen was Coleta een bekende figuur geworden. In Gent hoopte men dat zij ook daar een klooster zou stichten. Zij gaf er gehoor aan en op 3 augustus 1442 arriveerde ze in Gent. Met financiële steun van hertog Filips III (de Goede) van Bourgondië, tevens landheer van Vlaanderen, en diens gemalin Isabella van Portugal, stichtte ze er het Monasterium Bethlehem. Daarna vertrok Coleta naar Besançon. Vier jaar later keerde ze terug naar Gent, waar ze op 6 december 1446 aankwam en op 6 maart 1447 overleed.
Relieken
Het stoffelijk overschot van Coleta lag lange tijd in een graf in de tuin van het klooster Bethlehem in Gent. Toen de Geuzen in 1577 het klooster verwoestten, sloegen de zusters op de vlucht en namen de relieken van Coleta mee. Nadat de Spanjaarden in 1584 het calvinistische Gent hadden ingenomen, konden de clarissen-coletinen klooster terugkeren. Vanaf toen rustte haar lichaam weer in Gent. In de 18e eeuw werd Vlaanderen bestuurd door de Oostenrijkse tak van het Huis Habsburg. In 1783 besloot keizer Jozef II, voorstander van het verlicht despotisme, alle kloosters op te heffen. De clarissen werden toen opnieuw gedwongen de relieken van hun stichteres op te graven. Dit keer werden ze overgebracht naar de kerk Saint-Hippolyte in Poligny (Jura), waar ze nog steeds rusten.
Canonisatie
Coleta werd op 23 januari 1740 door paus Clemens XII zalig verklaard en op 24 mei 1807 door Pius VII heilig verklaard. Haar feestdag werd 6 maart. Na de liturgiehervorming van de vorige eeuw werd deze verplaatst naar 6 februari. Alleen binnen de diverse franciscaanse orden wordt op deze dag haar liturgische gedachtenis gehouden.
Bron: KRO-NCRV
Van Woord naar leven
ZELFONTPLOOING IN GOD
‘Welk volk, hoe groot ook, heeft goden zo dichtbij als wij de Heer, onze God, telkens als wij Hem om hulp roepen?’
Zo horen we Mozes vandaag zeggen.
Zelfredzaamheid wordt de dag van vandaag hóóg in het vaandel gedragen. Het is het vermogen om zelfstandig je leven te leiden en om je eigen problemen op te lossen.
Zo stimuleren wij bijvoorbeeld onze bewoners in het woonzorgcentrum om hun ochtendzorg zélf te doen, uiteraard in de mate van het mogelijke. Het behoedt een mens voor onnodige afhankelijkheid, het geeft eigenwaarde, enzovoort.
Ook naar jonge mensen toe is het goed hen de waarde van zelfredzaamheid mee te geven. Het is niet fout te trachten je problemen zelf op te lossen.
En zo kunnen we doorgaan.
Dat enerzijds.
Want, anderzijds, is er ook een deel in ons leven waarvan de zogenaamde zelfredzaamheid een duiveltje kan worden. Je kan denken álles zo in handen te moeten nemen dat je God niet meer nodig hebt. Of beter gezegd: dat je dénkt God niet meer nodig te hebben. Je stelt je op als heer en meester over je eigen leven, je persoonsontplooiing, de keuzes die je maakt, enzovoort.
Een christen is zich bewust van het feit dat het leven dat hij mag leiden puur geschenk is. En het is waar: we hebben de schepping, de aarde, de mogelijkheid lief te hebben in beheer gekregen. Maar dat betekent niet dat we de Gever van dit alles afzijdig moeten houden, integendeel. Vanuit het beheer dat we gekregen hebben is het goed te leven met een geopend en beschikbaar hart, gericht naar de Schepper van ons leven.
We hebben de ‘hulp’ – om het woord uit het citaat aan te halen – van God wel degelijk nodig. Een mens is niet gemaakt om zonder Hem te leven. Een mens is juist gemaakt om een leven te leiden in diepe verbondenheid met God, om in Hem, door Hem en met Hem zijn leven uit te bouwen. Wie dit laatste in ’t oog houdt zal z’n leven realiseren ten dienste van God, ten dienste van de liefde, ten dienste van Gods koninkrijk hier op aarde. De keuzes die hij maakt zal hij doen in het licht van God, zowel wat betreft de grote levenskeuzes alsook de vele kleine keuzes doorheen de dag.
Om ‘hulp’ vragen betekent niet enkel – terwijl het dat natuurlijk óók kan zijn – concreet met woorden om hulp vragen. Het betekent vooral bidden en leven met dát geopend en beschikbaar hart, beseffend dat we zijn genade nodig hebben; niet enkel om ‘goede mensen’ te zijn, maar ook om in Christus’ naam te handelen, te luisteren en eventueel het woord te nemen.
Als christenen zijn we – in zekere zin – allemáál hulpbehoevend, en het is mooi deze innerlijke houding naar God toe eigen te maken. Dat houdt ons nederig en aandachtig voor Hem die ons zó graag deelgenoot wil maken aan zijn liefde.
Laten we bidden
Goede Vader,
we bidden om hulp.
Vervul ons geheel en al
met uw genade,
opdat uw liefde
zich door ons heen
ten volle kan verwezenlijken.
In Christus, onze Heer.
Amen.
Een vredevolle woensdag,
kris
Vragen om mee op weg te gaan
We vinden het allemaal belangrijk om als mens te ontplooien. Krijgt God die plaats in mijn leven dat Hij het hart is van dit gebeuren?
In welke situaties (wat mijn persoonlijke groei betreft) was, of ben, ik meer geënt op mijn eigen persoontje dan op God?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.