vrijdag in week 5 door het jaar
Uit het eerste boek Koningen 11, 29-32 + 12, 19
Omwille van Salomo’s ontrouw wordt zijn rijk verdeeld. Tien stammen zullen zich afscheuren. Eén stam mag behouden blijven omwille van David en de uitverkiezing die God wil doorzetten. Ondanks alle ontrouw van mensen blijft God zijn woord gestand.
Toen Jerobeam in die tijd een keer de stad uit ging, kwam hij onderweg de profeet Achia uit Silo tegen. Achia droeg een nieuwe mantel. Ze waren helemaal alleen in het open veld. Achia greep zijn nieuwe mantel en scheurde hem in twaalf stukken. Toen zei hij tegen Jerobeam: ‘Neem tien van deze stukken, want dit zegt de Heer, de God van Israël: Hierbij scheur Ik het koningschap van Salomo los en geef Ik jou tien stammen. Eén stam zal Ik hem laten houden, omwille van mijn dienaar David en omwille van Jeruzalem, de stad die Ik uit alle steden van Israëls stammen heb uitgekozen.
Zo brak Israël met het koningshuis van David, en dat is zo gebleven tot op de dag van vandaag.
Tussenzang: Ps. 81, 10+11ab + 12-15
Refr.: Ik ben de Heer, je God.
Laat geen andere god bij je toe,
buig je niet voor een vreemde god,
Ik ben de Heer, je God,
die je wegleidde uit Egypte.
Maar mijn volk luisterde niet,
Israël wilde niet van Mij weten.
Toen liet Ik hen begaan,
koppig volgden zij hun eigen inzicht.
Ach, wilde mijn volk maar horen,
wilde Israël mijn wegen maar volgen.
Spoedig zou Ik zijn vijanden vernederen,
zou mijn hand zich keren tegen zijn belagers.
Vers voor het evangelie: Ps 119, 36a + 29b
Alleluia.
Neig mijn hart naar uw richtlijnen
en leer mij genadig uw wet.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Marcus 7, 31-37
Marcus ziet de doofstomme als een beeld van de mensheid die zich afsluit voor de stem van God en niet meer in staat is Hem te loven. Zo gezien is het betekenisvol dat juist een heiden wordt genezen. Het uitverkoren volk weigert te zien en te luisteren. De nauwkeurige beschrijving van het ritueel dat Jezus hierbij gebruikte, roept voor ons het doopritueel op. Bij de nieuwe schepping, die bij de messiaanse tijden begint, zullen de mensen weer luisteren in geloof. De tongen zullen loskomen om voor de wereld te getuigen van de waarheid.
Jezus vertrok weer uit de omgeving van Tyrus en ging via Sidon naar het Meer van Galilea, dwars door het gebied van de Dekapolis. Daar werd iemand bij Hem gebracht die doof was en gebrekkig sprak, en men smeekte Hem om deze man de hand op te leggen.
Hij nam de man apart, weg van de menigte, stak zijn vingers in diens oren en raakte met speeksel zijn tong aan. Hij sloeg zijn blik op naar de hemel, zuchtte diep en zei tegen hem: ‘Effata!’, wat betekent: ‘Ga open!’ Daarop gingen zijn oren open, zijn tong kwam los en hij kon normaal spreken.
Hij beval de omstanders om aan niemand te vertellen wat er gebeurd was; maar hoe strenger Hij het hun verbood, hoe meer ze het rondvertelden.
De mensen waren geweldig onder de indruk en zeiden: ‘Alles wat Hij doet is goed: zelfs doven laat Hij horen en stommen laat Hij spreken.’
Van Woord naar leven
HET INTIEME GESPREK
(Bij Mc 7, 31-37)
In het evangelie van vandaag lezen we dat Jezus de dove man apart nam, weg van de menigte.
Ik denk dat het heel goed is om met je gebrokenheid af en toe alléén met de Heer te zijn. Vragen naar heling is een zaak tussen de Heer en jou. Dat staat helemaal niet in contrast met ‘gemeenschap’, wat zo eigen is aan de Kerk. Integendeel. We gaan maar gemeenschap met elkaar kunnen vormen wanneer we onze persoonlijke band met de Heer goed verzorgen.
En daarvoor moeten we soms weg uit de ‘menigte’, weg uit de gemeenschap. Daarom niet fysiek weg van je huisbewoners (hoewel dit soms kan, bv een stille retraite buitenshuis), maar het is goed om regelmatig een alleen-zijn te scheppen tussen jou en de Heer. Gebed dus.
Vooreerst om stil te zijn. Jij bent er, Hij is er, en da’s goed zo. Laat de stilte er maar zijn. Uw hart in het zijne, zijn Hart in het uwe. En laat maar gebeuren. Oh heilige stilte, genadevolle leegte, zalige volheid!
Om in stilte je diepste noden in zijn schoot neer te leggen. Noden die Hij reeds kent, méér dan jij ze kent. Maar ze bewust – met of zonder woorden – neerleggen in zijn schoot hoort bij het innerlijke gesprek. In je gefluister tot Hem druk je je vertrouwen uit. In je vertrouwen toon je je liefde voor Hem. En maar al te graag leg je niet enkel je woorden neer in zijn schoot, maar je hele hoofd, je hele hart, je hele zijn. Je wijdt je ten diepste toe aan Hem zoals Hij dit altijd heeft gedaan naar jou toe. Oh tedere omhelzing. Oh innige eenheid!
Om dan weer fysiek in de gemeenschap te komen, bevrucht door God, Jezus’ barend in je liefde voor ieder.
Misschien nog dit: je alleen-zijn met de Heer is in wezen nooit een alleen-zijn onder jullie tweeën. Als gedoopte heb je deel aan de grote gemeenschap. Je neervlijen tegen de Heer is dit doen in en met de gemeenschap van de Kerk; altijd. Wat niet wegneemt dat je fysiek in afzondering plaatsen om ‘alleen’ te zijn met de Heer van wezensbelang is. Gemeenschap en alleen-zijn is als broer en zus, onafscheidelijk met elkaar verbonden.
Laten we bidden
Vader,
wij bidden U:
Neem ons – in Christus – af en toe apart,
weg van de menigte,
om ons aan te raken; ten diepste.
Mogen wij deze genade koesteren,
opdat ze vruchtbaar mag zijn
voor allen die Gij op ons levenspad brengt.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
Geliefde mensen, neem af en toe de tijd om alléén te zijn met de Heer. Het zal je ten diepste deugd doen.
Een mooie vrijdag, kris
Vragen om mee te nemen
Hoe komt het dat ook ik soms doof ben voor Gods uitnodiging in mijn leven?
Heet ik de Heer in mijn leven voldoende welkom zodat Hij helend aanwezig kan zijn?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Omdat er zich wel eens kapers op de kust voordoen worden de reacties na ‘goedkeuring’ geplaatst.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Marianus Scotus († 1088)
Marianus Scotus; Regensburg, Duitsland; kluizenaar
Van huis uit heette hij Muiredach MacRobartaigh (ook gespeld als MacGroarty). Hij stamde af van een aanzienlijke Oud-Ierse familie. Zo rond het jaar 1067 trok hij er met een aantal gezellen op uit met als eindbestemming de heilige plaatsen van Petrus en Paulus te Rome, geheel volgens spiritualiteit van het vreemdelingenschap die onder Ierse monniken toentertijd gewoonte was. Zijn medepelgrims heetten: Johannes en Candidus; daarnaast had je nog Clemens, Donatus, Magnoaldus, Ishac, en Mauris.
Onderweg vestigde Marianus zich met Johannes en Candidus voor enige tijd te Bamberg, in een kloostertje – d.w.z. een drietal hutjes – aan de voet van de berg. Daar leefden ze volgens de strenge regel van de “Ierse pelgrims naar het hemels koninkrijk”: ze hadden alleen maar een pelgrimsstaf bij zich, een leren waterzak en een reliekkistje. Bisschop Otto van Bamberg († 1139; feest 30 juni) wist hen te bewegen om hun intrek te nemen in het benedictijner klooster op de Michaëlsberg, zodat ze door hun goede voorbeeld de daar aanwezige monniken zouden kunnen inspireren.
Na de dood van Otto trokken ze verder en werden in Regensburg hartelijk onthaald door abdis Emma, die er aan het hoofd stond van het pelgrimsgasthuis. Muiredach betaalde haar dat terug door boeken af te schrijven, waar hij heel bedreven in scheen te zijn. Emma liet voor de monniken drie hutjes bouwen, zodat zij zich geheel konden wijden aan hun monnikenarbeid: Johannes en Candidus fabriceerden perkament uit dierenhuid en Muiredach schreef kopieën af van het Oude en Nieuwe Testament, voegde er zelf commentaren aan toe en schreef daarnaast een aantal kleinere werkjes. Zo verwierf de kloostergemeenschap rond Emma een schat aan boeken.
In haar tijd stond Marianus’ commentaar op de psalmen al in hoog aanzien. Nog fameuzer was zijn werk over de brieven van Paulus. Dat was zo kostbaar dat het nooit werd uitgeleend zonder een waterdichte garantie dat het weer veilig en wel in het klooster zou terugkeren. Tot op de dag van vandaag is het te bewonderen in de Keizerlijke Bibliotheek van Wenen onder ‘Codex 1247’. Het bevat kostbare gegevens over de persoon van de schrijver: zijn naam staat erin ‘Muiredach MacRobartaigh’, evenals de datum van voltooiing: 1078, alsmede de data van de Ierse heiligen die werden gevierd toen hij aan het schrijven was.
In de loop van de tijd had Muiredach zich gevestigd bij zijn landgenoot Muircetach, die in een kluisje woonde bij de kerk Weih-St-Peter, even buiten Regensburg. Met goedvinden van keizer Heinrich IV († 1106) schonk Emma aan Muirdeach de Petruskerk. Een burger uit de stad, Bezelin, bood aan om er ter ere Gods een klooster bij te bouwen. Het Petrusklooster kwam tot grote bloei, omdat vanuit Ulster, Muiredachs geboorteland, talrijke monniken zich in zijn klooster kwamen vestigen.
Hij werd begraven in zijn Petruskerk. Thans zijn alle herinneringen aan hem volkomen verdwenen, sinds ze in de perikelen van de Reformatie ten onder zijn gegaan.
Marianus’ opvolger Dionysius zou in Regensburg de St-Jakobus ‘Schottenkirche’ stichten. Een latere versie van deze kerk is tot op de dag van vandaag in Regensburg te bezoeken en bezichtigen.
Bron: Heiligen.net
Van Woord naar leven
HET INTIEME GESPREK
(Bij Mc 7, 31-37)
In het evangelie van vandaag lezen we dat Jezus de dove man apart nam, weg van de menigte.
Ik denk dat het heel goed is om met je gebrokenheid af en toe alléén met de Heer te zijn. Vragen naar heling is een zaak tussen de Heer en jou. Dat staat helemaal niet in contrast met ‘gemeenschap’, wat zo eigen is aan de Kerk. Integendeel. We gaan maar gemeenschap met elkaar kunnen vormen wanneer we onze persoonlijke band met de Heer goed verzorgen.
En daarvoor moeten we soms weg uit de ‘menigte’, weg uit de gemeenschap. Daarom niet fysiek weg van je huisbewoners (hoewel dit soms kan, bv een stille retraite buitenshuis), maar het is goed om regelmatig een alleen-zijn te scheppen tussen jou en de Heer. Gebed dus.
Vooreerst om stil te zijn. Jij bent er, Hij is er, en da’s goed zo. Laat de stilte er maar zijn. Uw hart in het zijne, zijn Hart in het uwe. En laat maar gebeuren. Oh heilige stilte, genadevolle leegte, zalige volheid!
Om in stilte je diepste noden in zijn schoot neer te leggen. Noden die Hij reeds kent, méér dan jij ze kent. Maar ze bewust – met of zonder woorden – neerleggen in zijn schoot hoort bij het innerlijke gesprek. In je gefluister tot Hem druk je je vertrouwen uit. In je vertrouwen toon je je liefde voor Hem. En maar al te graag leg je niet enkel je woorden neer in zijn schoot, maar je hele hoofd, je hele hart, je hele zijn. Je wijdt je ten diepste toe aan Hem zoals Hij dit altijd heeft gedaan naar jou toe. Oh tedere omhelzing. Oh innige eenheid!
Om dan weer fysiek in de gemeenschap te komen, bevrucht door God, Jezus’ barend in je liefde voor ieder.
Misschien nog dit: je alleen-zijn met de Heer is in wezen nooit een alleen-zijn onder jullie tweeën. Als gedoopte heb je deel aan de grote gemeenschap. Je neervlijen tegen de Heer is dit doen in en met de gemeenschap van de Kerk; altijd. Wat niet wegneemt dat je fysiek in afzondering plaatsen om ‘alleen’ te zijn met de Heer van wezensbelang is. Gemeenschap en alleen-zijn is als broer en zus, onafscheidelijk met elkaar verbonden.
Laten we bidden
Vader,
wij bidden U:
Neem ons – in Christus – af en toe apart,
weg van de menigte,
om ons aan te raken; ten diepste.
Mogen wij deze genade koesteren,
opdat ze vruchtbaar mag zijn
voor allen die Gij op ons levenspad brengt.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
Geliefde mensen, neem af en toe de tijd om alléén te zijn met de Heer. Het zal je ten diepste deugd doen.
Een mooie vrijdag, kris
Vragen om mee te nemen
Hoe komt het dat ook ik soms doof ben voor Gods uitnodiging in mijn leven?
Heet ik de Heer in mijn leven voldoende welkom zodat Hij helend aanwezig kan zijn?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Omdat er zich wel eens kapers op de kust voordoen worden de reacties na ‘goedkeuring’ geplaatst.