26 jan – HH. Timoteüs en Titus
Gedachtenis – eigen lezingen
Uit de brief van Paulus aan Titus 1, 1-5
Paulus schrijft aan Titus
Van Paulus, dienaar van God, apostel van Jezus Christus, gestuurd om het geloof van Gods uitverkorenen te versterken en hun kennis bij te brengen van de waarheid die tot vroomheid leidt, in de hoop op het eeuwige leven dat God, die niet liegt, vóór alle tijden heeft beloofd. Hij heeft de tijd bepaald waarop zijn woord door de verkondiging bekendgemaakt werd, en deze verkondiging is mij nu in opdracht van God, onze redder, toevertrouwd.
Aan Titus, mijn waarachtig kind in ons gemeenschappelijk geloof. Genade en vrede van God, de Vader, en van Christus Jezus, onze redder! Ik heb je op Kreta achtergelaten om, volgens mijn richtlijnen, de resterende zaken te regelen en in elke stad oudsten aan te stellen.
Tussenzang: ps 96, 1-3 + 7-8 + 10
Refr.: Ga uit over de hele wereld.
Zing voor de Heer een nieuw lied,
zing voor de Heer, heel de aarde.
Zing voor de Heer, prijs zijn naam,
verkondig van dag tot dag dat Hij ons redt.
Maak aan alle volken zijn majesteit bekend,
aan alle naties zijn wonderdaden.
Erken de Heer, stammen en volken,
erken de Heer, zijn majesteit en macht.
Erken de Heer, de majesteit van zijn naam,
draag geschenken zijn voorhoven binnen.
Zeg aan de volken: ‘De Heer is koning.
Vast staat de wereld, zij wankelt niet.
Hij oordeelt de volken naar recht en wet.’
Vers voor het evangelie (Ps 119, 105)
Alleluia.
Uw woord is een lamp voor mijn voet,
een licht op mijn pad.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Lucas 10, 1-9
Zending van de tweeënzeventig leerlingen
Jezus stelde tweeënzeventig anderen aan, die Hij twee aan twee voor zich uit zond naar iedere stad en plaats waar Hij van plan was heen te gaan.
Hij zei tegen hen: ‘De oogst is groot, maar er zijn weinig arbeiders; vraag dus de eigenaar van de oogst of Hij arbeiders wil sturen om de oogst binnen te halen. Ga op weg, en bedenk wel: Ik zend jullie als lammeren onder de wolven. Neem geen geldbuidel, geen reistas en geen sandalen mee, en groet onderweg niemand. Als jullie een huis binnengaan, zeg dan eerst: “Vrede voor dit huis!” Als er iemand woont die de vrede liefheeft, zal jullie vrede met hem zijn; zo niet, dan zal die vrede bij je terugkeren. Blijf in dat huis, en eet en drink wat men je aanbiedt, want de arbeider is zijn loon waard. Ga niet van het ene huis naar het andere. En als jullie een stad binnengaan en daar welkom zijn, eet dan wat je wordt voorgezet, genees de zieken die er zijn en zeg tegen hen: “Het koninkrijk van God heeft jullie bereikt.”’
Van Woord naar leven
LAAT ONS HEER UW BEDDING ZIJN, STROMEN VAN VREDE
(Bij Lc 10, 1-9)
Als jullie een huis binnengaan, zeg dan eerst: “Vrede voor dit huis!”, zegt Jezus ons vandaag.
Geliefde mensen,
als de Kerk tot iets geroepen is dan is het misschien wel dát: drager én uitdrager zijn van Gods Vrede.
Allereerst drager. Want je kan maar uitdragen waar jezelf drager van bent. Het gaat om een vrede van het hart, een vrede in het hart, een vrede die haar wortels heeft in het bestaan van God. Het is een vrede die Hij in Christus aanbiedt en waar wij – als het goed is – ons mee verinnigen.
Christus’ vrede heeft wezenlijk te maken met gemeenschap met Hem, in het diepe vertrouwen dat de Vader in Christus je Metgezel is, je goddelijke Vriend die nooit van je zijde zal wijken, de Drager van je leven, de Behoeder van je bestaan, de Trooster van je verdriet, de Schepper van je liefde, de Ziel van je gebed.
Christus’ vrede is Gods aanwezigheid in jou, en jouw aanwezigheid in Hem.
Wel, deze vrede mogen we uitdragen. En wel naar állen die God op ons levenspad brengt. Dus niet enkel naar hen die ons sympathiek overkomen, of die wij zelf kiezen als zijnde deel uitmakend van onze vriendenkring. Een van God vervuld mens maakt geen onderscheid tussen mensen wat betreft het uitdragen van vrede. Hij ziet in ieder mens een kind van God en dus waard gezegend te worden met Gods Vrede.
We kunnen Gods Vrede uitdragen door dit letterlijk uit te spreken. Velen van mijn vrienden moslims groeten elkaar met de woorden “Salaam oe’ alaykoem”, “de vrede van God zij met je”. En dikwijls leggen ze dan hun hand op hun hart, alsof ze zeggen: ‘ik meen dat wel hé’. Het is mooi om zien. Hun vredesgroet staat zo haaks tegenover de grillen van IS, Bokko Haram, of andere ziekelijke organisaties die zogenaamd leven en handelen vanuit de islam. Heel wat moslims die ik ken zijn zéér beminnelijke mensen, met een groot en warm hart. Het kwetst hen overigens diep dat IS en consoorten de islam en de Koran gebruiken (misbruiken) om hun kwaadaardigheden te rechtvaardigen.
Wij als christenen hebben in onze streken niet echt de gewoonte om een vredesgroet onder woorden naar elkaar toe te uiten. Tijdens de Mis doen we het wel; mooi gebaar overigens. En in Italië doet men het ook, wat terug gaat op Franciscus van Assisi die zijn broeders aanspoorde ieder die zij ontmoetten Gods Vrede toe te wensen: “Pace e Bene”, ‘Vrede en alle Goeds’.
Elkaar de Vrede toewensen gaat echter veel dieper dan dit doen met woorden. Het gaat om de wijze waarop je bij de ander aanwezig komt, namelijk als een werkelijke broer of zus, niet hoger dan de ander, ook niet neerbuigend, maar eenvoudig als één van hen, en wel vanuit Gods aanwezigheid in jezelf, én wetend dat Christus in het samenzijn met elkaar Gods Liefde wil openbaren. En daar wil Hij jou voor ‘gebruiken’. Ja zijn liefde die zoveel tot stand brengt, wil Hij door ons heen aan elkaar schenken. En wie zich als instrument van de liefde geeft aan God, schenkt Vrede. Want liefde en vrede zijn als broer en zus onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wie liefheeft vanuit de Heer geeft vrede. Wie de vrede van de Heer uitdraagt is een liefdevol mens.
Laat ons eens nadenken hoe wij bij elkaar zijn; heel concreet met de mensen ons vandaag gegeven. Hoe kijken we naar de ander, ook naar hem of haar die naar ons gevoel lastig doet? Zien we hen allen werkelijk als kinderen van God, bewoond door Hem, en dus waard bemind te worden? Zijn we bereid de vrede van ons hart te delen met hen waarmee we samen leven, samen werken, samen op de trein zitten, samen de kamer delen in het ziekenhuis, samen in de winkel staan?
Als het goed is zal het dragen van Christus’ vrede ons ook aanzetten tot engagement. Christelijke vrede mag niet beperkt worden tot ons bidhoekje thuis. Een christen is geroepen Gods vrede daadwerkelijk gestalte te geven in de wereld waartoe hij gezonden is; zowel doorheen gebed, daad als woord.
Zout zijn … licht zijn … weet je wel?
Laten we Gods vrede in ons hart koesteren, en laten we haar in eenvoud en met een evangelische glimlach (dus geen nep) uitdragen.
En laten we ook om haar bidden: om Gods Vrede in de Kerk, Gods Vrede in onze gemeenschappen en gezinnen, Gods Vrede tussen landen en volkeren. Bidden we in deze dagen bijzonder voor het conflict tussen in Oekraïne en het Heilige Land.
Laten we bidden
Vader,
mogen wij uw bedding zijn,
stromen van vrede,
voor allen die U op ons pad brengt,
en die wij in gebed dragen.
Dat uw vrede het hart moge zijn
van Kerk en wereld.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
Een vredevolle donderdag,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Na ‘goedkeuring’ (er bevinden zich wel eens kapers op de kust) worden de reacties geplaatst.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Timoteüs en Titus
Timoteüs, Apostel, Efese, Klein-Azië; apostel & martelaar; † 97
Timoteus is vooral bekend, omdat de apostel Paulus († ca 67; feest 29 juni) aan hem twee brieven heeft geschreven welke in het Nieuwe Testament zijn opgenomen. Hij was afkomstig uit Lystra, een plaatsje in de buurt van Iconium in Klein-Azië (= ongeveer het huidige Turkije). Hij ontmoette Paulus op diens eerste missiereis. De Apostel bekeerde hem tot het christendom. Timoteus was zijn ‘lievelingsleerling’ en werd door Paulus aangesteld tot bisschop (‘opziener’). In die hoedanigheid trad hij herhaaldelijk bij belangrijke gebeurtenissen op als plaatsvervanger van Paulus. Ondanks zijn jeugd wist hij bekwaam leiding te geven.
Hij hield Paulus tijdens diens gevangenschap in Rome enige tijd gezelschap, tot hij – althans volgens zeggen van de kerkhistoricus Eusebius († 339) – omstreeks het jaar 63 bisschop werd van Efese, destijds de hoofdstad van de Romeinse provincie Asia.
Efese was in de klassieke cultuur het heiligdom van Artemis, godin van de liefde. Daar vonden in de ogen van Joden en christenen zulke schandalige vertoningen plaats dat Timoteus er manmoedig stelling tegen begon te nemen. Dat werd niet geaccepteerd door de priesters en vereerders van de godin. Hij moest het tenslotte met zijn leven bekopen. Naar verluidt heeft het volk hem doodgeknuppeld of gestenigd.
Volgens de overlevering werd hij opgevolgd door Sint Onesimus († 109; feest 16 februari).
Daarbij wordt de suggestie gewekt dat het hier zou gaan om dezelfde Onesimus, die ter sprake komt in Paulus’ brief aan Filemon: de weggelopen slaaf waar Paulus bij Filemon een goed woordje voor doet. Maar sommigen menen, dat dit gezien de tijdsverschillen niet kan kloppen.
Timoteus’ lichaam werd – tezamen met dat van Sint Lucas († 1e eeuw; feest 18 oktober) en Sint Andreas († ca 69; feest 30 november) – in 356 vanuit Efeze naar Constantinopel overgebracht. Ook de kerk van San Giovanni in Fonte te Rome heeft relieken van hem.
Titus, Apostel (ook van Gortyn of van Kreta), Kreta, Griekenland; bisschop; † ca 105
Titus was metgezel van de apostel Paulus. Deze stuurde hem verscheidene malen naar de grote havenstad Korinte, in Griekenland, om daar de eerste christengemeenschap te organiseren. Toen er ruzie uitbrak, was hij degene die er op orde op zaken moest gaan stellen. Later werd hij de eerste bisschop (= opziener) op het eiland Kreta; hij zetelde in de stad Gortyn.
In het Nieuwe Testament is een brief van Paulus aan Titus bewaard gebleven.
Zijn hoofd rust in de San Marco te Venetië.
Bron: Heiligen.net
Timoteüs en Titus
Van Woord naar leven
LAAT ONS HEER UW BEDDING ZIJN, STROMEN VAN VREDE
(Bij Lc 10, 1-9)
Als jullie een huis binnengaan, zeg dan eerst: “Vrede voor dit huis!”, zegt Jezus ons vandaag.
Geliefde mensen,
als de Kerk tot iets geroepen is dan is het misschien wel dát: drager én uitdrager zijn van Gods Vrede.
Allereerst drager. Want je kan maar uitdragen waar jezelf drager van bent. Het gaat om een vrede van het hart, een vrede in het hart, een vrede die haar wortels heeft in het bestaan van God. Het is een vrede die Hij in Christus aanbiedt en waar wij – als het goed is – ons mee verinnigen.
Christus’ vrede heeft wezenlijk te maken met gemeenschap met Hem, in het diepe vertrouwen dat de Vader in Christus je Metgezel is, je goddelijke Vriend die nooit van je zijde zal wijken, de Drager van je leven, de Behoeder van je bestaan, de Trooster van je verdriet, de Schepper van je liefde, de Ziel van je gebed.
Christus’ vrede is Gods aanwezigheid in jou, en jouw aanwezigheid in Hem.
Wel, deze vrede mogen we uitdragen. En wel naar állen die God op ons levenspad brengt. Dus niet enkel naar hen die ons sympathiek overkomen, of die wij zelf kiezen als zijnde deel uitmakend van onze vriendenkring. Een van God vervuld mens maakt geen onderscheid tussen mensen wat betreft het uitdragen van vrede. Hij ziet in ieder mens een kind van God en dus waard gezegend te worden met Gods Vrede.
We kunnen Gods Vrede uitdragen door dit letterlijk uit te spreken. Velen van mijn vrienden moslims groeten elkaar met de woorden “Salaam oe’ alaykoem”, “de vrede van God zij met je”. En dikwijls leggen ze dan hun hand op hun hart, alsof ze zeggen: ‘ik meen dat wel hé’. Het is mooi om zien. Hun vredesgroet staat zo haaks tegenover de grillen van IS, Bokko Haram, of andere ziekelijke organisaties die zogenaamd leven en handelen vanuit de islam. Heel wat moslims die ik ken zijn zéér beminnelijke mensen, met een groot en warm hart. Het kwetst hen overigens diep dat IS en consoorten de islam en de Koran gebruiken (misbruiken) om hun kwaadaardigheden te rechtvaardigen.
Wij als christenen hebben in onze streken niet echt de gewoonte om een vredesgroet onder woorden naar elkaar toe te uiten. Tijdens de Mis doen we het wel; mooi gebaar overigens. En in Italië doet men het ook, wat terug gaat op Franciscus van Assisi die zijn broeders aanspoorde ieder die zij ontmoetten Gods Vrede toe te wensen: “Pace e Bene”, ‘Vrede en alle Goeds’.
Elkaar de Vrede toewensen gaat echter veel dieper dan dit doen met woorden. Het gaat om de wijze waarop je bij de ander aanwezig komt, namelijk als een werkelijke broer of zus, niet hoger dan de ander, ook niet neerbuigend, maar eenvoudig als één van hen, en wel vanuit Gods aanwezigheid in jezelf, én wetend dat Christus in het samenzijn met elkaar Gods Liefde wil openbaren. En daar wil Hij jou voor ‘gebruiken’. Ja zijn liefde die zoveel tot stand brengt, wil Hij door ons heen aan elkaar schenken. En wie zich als instrument van de liefde geeft aan God, schenkt Vrede. Want liefde en vrede zijn als broer en zus onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wie liefheeft vanuit de Heer geeft vrede. Wie de vrede van de Heer uitdraagt is een liefdevol mens.
Laat ons eens nadenken hoe wij bij elkaar zijn; heel concreet met de mensen ons vandaag gegeven. Hoe kijken we naar de ander, ook naar hem of haar die naar ons gevoel lastig doet? Zien we hen allen werkelijk als kinderen van God, bewoond door Hem, en dus waard bemind te worden? Zijn we bereid de vrede van ons hart te delen met hen waarmee we samen leven, samen werken, samen op de trein zitten, samen de kamer delen in het ziekenhuis, samen in de winkel staan?
Als het goed is zal het dragen van Christus’ vrede ons ook aanzetten tot engagement. Christelijke vrede mag niet beperkt worden tot ons bidhoekje thuis. Een christen is geroepen Gods vrede daadwerkelijk gestalte te geven in de wereld waartoe hij gezonden is; zowel doorheen gebed, daad als woord.
Zout zijn … licht zijn … weet je wel?
Laten we Gods vrede in ons hart koesteren, en laten we haar in eenvoud en met een evangelische glimlach (dus geen nep) uitdragen.
En laten we ook om haar bidden: om Gods Vrede in de Kerk, Gods Vrede in onze gemeenschappen en gezinnen, Gods Vrede tussen landen en volkeren. Bidden we in deze dagen bijzonder voor het conflict tussen in Oekraïne en het Heilige Land.
Laten we bidden
Vader,
mogen wij uw bedding zijn,
stromen van vrede,
voor allen die U op ons pad brengt,
en die wij in gebed dragen.
Dat uw vrede het hart moge zijn
van Kerk en wereld.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
Een vredevolle donderdag,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Na ‘goedkeuring’ (er bevinden zich wel eens kapers op de kust) worden de reacties geplaatst.