4 januari
Uit de eerste brief van Johannes 3, 7-10
Zowel kwaad als goed zijn vaak beiden realiteit in ons leven. Vraag is: door wat, of wie, laten we ons leiden
Kinderen,
laat niemand u misleiden: wie rechtvaardig leeft is een rechtvaardige, zoals ook Jezus rechtvaardig is, en wie zondigt komt uit de duivel voort, want de duivel zondigt al vanaf het begin. De Zoon van God is dan ook verschenen om de daden van de duivel teniet te doen. Wie uit God geboren is zondigt niet, want Gods zaad is blijvend in hem. Zo iemand kán zelfs niet zondigen, want hij is uit God geboren. Hieraan is te zien wie kinderen van God en wie kinderen van de duivel zijn: wie niet rechtvaardig leeft, komt niet uit God voort. Hetzelfde geldt voor wie zijn broeder of zuster niet liefheeft.
Tussenzang: Ps 98, 1 + 7 + 8 + 9
Refr.: Zing voor de Heer een nieuw lied: wonderen heeft Hij verricht.
Zing voor de Heer een nieuw lied:
wonderen heeft Hij verricht.
Zijn rechterhand heeft overwonnen,
zijn heilige arm heeft redding gebracht.
Laat bruisen de zee, met alles wat daar leeft,
laat juichen de wereld met haar bewoners.
Laten de rivieren in de handen klappen
en samen met de bergen jubelen.
Want de Heer is in aantocht
als rechter van de aarde.
Rechtvaardig zal Hij de wereld berechten,
de volken oordelen naar recht en wet.
Vers voor het evangelie
Alleluia.
De luister van deze dag
is een licht om ons heen;
kom allen de Heer aanbidden,
volkeren en naties,
want vandaag verscheen
een groot licht op aarde.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Johannes 1, 35-42
De Doper wijst Jezus aan als de Messias, en verdwijnt zelf in de schaduw als zijn leerlingen Jezus beginnen te volgen. Jezus zelf brengt de leerlingen dáár waar zijn verblijf is: bij de Vader. Hij nodigt hen – en ook ons – uit ons bij Hem te voegen, zowel in ons gebedsleven alsook in ons concreet dagelijks leven.
De volgende dag stond Johannes er weer met twee van zijn leerlingen. Toen hij Jezus voorbij zag komen, zei hij: ‘Daar is het lam van God.’ De twee leerlingen hoorden wat hij zei en gingen met Jezus mee. Jezus draaide zich om, en toen Hij zag dat ze Hem volgden, zei Hij: ‘Wat zoeken jullie?’ ‘Rabbi,’ zeiden zij tegen Hem (dat is in onze taal ‘meester’), ‘waar verblijft U?’ Hij zei: ‘Kom maar mee, dan zul je het zien.’ Ze gingen met Hem mee en zagen waar Hij onderdak had gevonden. Het was ongeveer twee uur voor zonsondergang, en ze bleven die dag bij Hem.
Een van de twee die gehoord hadden wat Johannes zei en Jezus gevolgd waren, was Andreas, de broer van Simon Petrus. Meteen zocht hij zijn broer Simon op, en hij zei tegen hem: ‘Wij hebben de messias gevonden,’ (dat is Christus, ‘gezalfde’) en hij nam hem mee naar Jezus. Jezus keek hem aan en zei: ‘Jij bent Simon, de zoon van Johannes, maar voortaan zul je Kefas heten.’ (Dat is Petrus, ‘rots’.)
Van Woord naar leven
KOM EN ZIE
(Bij Joh 1, 35-42)
Het evangelie van vandaag spreekt ons over een hele beweging van drie mensen wat betreft het volgen van de Heer. Na het aanwijzen van de Heer door Johannes gingen twee van zijn leerlingen naar Jezus toe, die hen de vraag stelde: ‘Wat zoeken jullie?’. Waarop ze Hem antwoordden met een tegenvraag: ‘Waar verblijft U?’. Daarop nodigt Jezus hen uit te komen kijken: ‘Kom maar mee, dan zul je het zien.’ Eén van die twee, Andreas, ging na zijn verblijf bij de Heer zijn broer Simon opzoeken die hem sprak over Jezus. We weten dat ook Simon volgeling werd van de Heer.
Laten we de beweging van deze mensen eens spiegelen op ons eigen leven.
Johannes de doper wijst Jezus aan. We hebben zo’n mensen, of situaties nodig. Want zo vaak zijn we blind voor Hem die dikwijls midden onder ons aanwezig is zonder Hem te zien (cfr Joh 1, 26). We hebben aanwijzingen in het leven nodig. Wie aandachtig leeft voor deze aanwijzingen zal deze ook zien. Wie deze aanwijzingen liefheeft en koestert zal ongetwijfeld bij de Heer terechtkomen. Er zijn mensen die ons de Heer aanwijzen. Maar ook het Woord doet dit en de héle liturgie. De armen spreken ons van Jezus. Of situaties die vragen om vergeving en verzoening kunnen ons tot bij Jezus brengen. Het komt erop aan aandachtig te zijn voor de vele wegwijzers naar Jezus toe; wegwijzers ons geschonken door het Leven zelf.
En dan begint het volgen van de Heer. Dit mogen we gerust de heilige Geest noemen die ons van binnenuit in beweging zet. Hij doet ons verlangen naar iets wat we nog niet kennen. De Geest enthousiasmeert ons van binnenuit op zoek te gaan naar Iemand die ons trekt. Die Iemand – Jezus zelf – zal ons op een of andere wijze aanspreken. Hij zal ons aanspreken op onze verlangens: ‘Wat zoeken jullie?’ En geef maar een antwoord als je niet echt weet wat je zoekt … niet gemakkelijk. Zo verging het die twee leerlingen van Johannes, maar zo gaat het ook dikwijls met ons. Vaak geen woorden als het gaat over diepere levensvragen of innerlijke zoektochten.
Dan maar meteen een tegenvraag (ook ingegeven door de Geest): ‘Waar verblijft U?’ En dat is nu ook meteen wat de Heer wou horen. Want nu kan Hij hen – op hun eigen woord – uitnodigen naar de plaats waar Hij verblijft.
We mogen over deze uitnodiging niet al te snel heen lezen. Het is voor onze twee leerlingen van wezensbelang: gaan kijken waar de Heer verblijft. En dat geldt natuurlijk ook voor ons. We kunnen nog met zoveel verlangens en vragen blijven rondlopen als we willen … op een bepaald ogenblik zullen we moeten ingaan op de uitnodiging van de Heer te komen kijken waar Hij verblijft.
Dat ‘kijken’ zal ons tot twee inzichten brengen.
Een eerste inzicht is de blijde realiteit dat de Heer te vinden is in onszelf. We hoeven maar naar onze diepste binnenkant te kijken en we zullen de Heer ontwaren. In ons allen is Jezus te allen tijde aanwezig. Of we Hem nu herkennen of niet … Hij is er. En wel altijd. Dus gaan ‘kijken’ waar de Heer zich ophoudt, is op de eerste plaats kijken diep in jezelf. Dáár zul je Hem ontmoeten. Dáár zul je van Hem ontvangen. Dáár mag je van Hem drinken.
Het is de kern van je ziel waar Hij jou deelgenoot wil maken van zijn liefde. Deze innerlijke plek, dit geheimvol gebeuren, is van onschatbare waarde. Het is het hart van ons christenzijn. Bedoeling is voortdurend af te dalen naar deze heilige plek om het feest van eenwording te kunnen laten gebeuren.
Vaak moeten we eerst van onze troon komen om deelgenoot te kunnen worden van dit innerlijk feest. Het is de weg, of de bekering, van hoogmoed naar nederigheid.
Een tweede inzicht als gevolg van ons kijken waar de Heer verblijft, zal ons brengen in het dagelijks leven. Jezus aanwezig zien, en Hem ontmoeten, in het alledaagse. In de mensen ons vandaag gegeven, in de armen langs de kant van de weg, in de zieke die bedelt om bezoek, in de vluchteling op zoek naar een thuis, in het ongeboren leven dat vraagt gedragen te worden, in de stervende die van binnenuit smeekt naar gebed, in situaties die daadwerkelijke stappen vragen naar verzoening. We mogen de Heer ontmoeten doorheen zoveel mensen en situaties.
Dus … laten we gaan kijken. Laat ons verwonderd zijn over Gods aanwezigheid in situaties en mensen. En laten we ons engageren wat betreft het handen en voeten geven aan zijn liefde.
Interessant om zien is dat één van de twee leerlingen bij Jezus blijft. Er wordt niets meer over hem gezegd. Hij blijft schijnbaar bij Jezus, verborgen voor de wereld. En dan denk ik aan onze vele monniken en monialen wereldwijd die in de stilte van abdijen en kloosters de Kerk en de wereld dragen door hun gebed en offer. Zij zijn van onschatbare waarde voor het leven in, en het welzijn van, de wereld.
Andreas echter ging naar zijn broer Simon om hem te spreken over Jezus. De ontmoeting met de Heer heeft Andreas zo vervuld dat hij niet anders kon dan zijn broer te gaan opzoeken. Vanuit een innerlijk vuur (lees: godsontmoeting) de Heer uitdragen. Behoort het niet wezenlijk tot onze christelijke roeping? Vanuit een innerlijke gedrevenheid zullen we niet anders kunnen dan getuigenis af te leggen van de Heer. Ieder naar zijn of haar roeping met zijn of haar gaven.
Wat een prachtige beweging toch van deze mensen uit het evangelie van vandaag. Zo rijk wanneer we het spiegelen aan ons eigen leven.
Laten we dagelijks drinken van Gods Woord. Laten we het contempleren. En moge alzo het Woord tot leven komen in ieder van ons.
Laten we bidden
Heer Jezus,
wij danken U omdat U ook ons uitnodigt
te komen kijken waar U verblijft.
Moge dit kijken leiden
tot een ware godsontmoeting
die ons op weg zet
onze diepste roeping te ontdekken,
én te gaan.
In uw naam.
Amen.
Een mooie donderdag.
Met een genegen groet,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Elisabeth Anne Bayley-Seton († 1821)
Elisabeth Anne, Bayley-Seton, Baltimore, Maryland, Amerika; stichteres
Zij werd in 1774 te New York geboren in het gezin van de episcopaalse arts Richard Bayley. Omdat moeder stierf bij de geboorte van het volgende kind, hertrouwde vader al het jaar daarop. Niet lang daarna vertrok hij naar Engeland om anatomie te gaan studeren. Hij wilde een zo goed mogelijk arts zijn. Hoewel hij gelovig niet bijzonder geïnteresseerd was, had hij veel hart voor zijn patiënten. Hij was bijvoorbeeld de eerste dokter die zijn patiënten in een eigen rijtuigje thuis ging opzoeken. Na twee jaar keerde hij terug. Met de opvoeding bemoeide hij zich weinig. Toch gaf hij zijn kinderen het beeld mee van een sociaal voelend man, met hart voor de armen en begiftigd met een flinke dosis heldhaftigheid. Trekken die we ook bij Elisabeth Anne zullen tegenkomen.
In tegenstelling tot haar vader was zij wel gelovig actief. Op haar zeventiende kwam zij in aanraking met de jonge zakenman William Magee Seton. Hij had al heel wat van de wereld gezien. Zo had hij een aantal jaren in de Italiaanse plaats Livorno doorgebracht en bij de rijke bankier Filicchis de fijne kneepjes van het vak geleerd. Hij was naar New York gekomen om er een nieuw bedrijf op te zetten. Bij de eerste ontmoeting viel William voor de schoonheid van Elisabeth, terwijl hij in Italië toch geleerd had in zaken nooit de voorzichtigheid uit het oog te verliezen… Zo trouwden de twee op 25 januari 1794 in de episcopaalse Holy Trinity Church te New York. Het werd een ‘High-Society’-huwelijk, en ook de eerste jaren van haar huwelijksleven worden gekenmerkt door bezoekjes over en weer, party’s, paardrijden, dansen en schouwburgbezoek. Elisabeth’s brieven uit die tijd sprankelen van enthousiasme en genieten. Intussen krijgen ze vijf kinderen: Anne Mary, William, Catherine, Richard en Rebecca.
Maar stilaan bekruipt haar het gevoel van ‘Is dit het nou? Moet ik niet meer met leven aanvangen dan gezelligheid nastreven en tijdverdrijf zoeken?’ Ze krijgt de kans de handen uit de mouwen te steken, als ze hoort dat honderden Ierse immigranten in quarantainebarakken verblijven onder de meest verwaarloosde omstandigheden. Vanuit haar kerk biedt ze hulp aan: voedsel, kleding, verzorging. Baby’s die hun moeder verloren hebben, geeft zij persoonlijk de borst. Hoewel haar vader onder de indruk is van haar heldhaftigheid, raadt hij haar dat ten strengste af, maar zij trekt zich daar niets van aan. Dan gaat het bedrijf van haar man failliet, en blijkt ook zijn gezondheid niet helemaal in orde. Haar leven verandert op slag: ze heeft veel zorgen aan haar hoofd, maar ze blijkt er uitstekend mee overweg te kunnen.
William wil terug naar Livorno, waar hij het vroeger zo goed heeft gehad; om advies in zaken, om beter te worden, om… nou ja, omdat hij denkt dat hij daar zal opknappen. Ze vertrekken per boot naar Italië. Vader is behoorlijk ziek en lijdt aan tuberculose, destijds vaak een dodelijke ziekte. Ze nemen alleen het oudste kind mee; de anderen blijven thuis. Bij aankomst in Italië mogen ze het land niet in, omdat men bang is voor besmettingsgevaar. De oude vrienden van William zijn er om ze welkom te heten; ook Elisabeths halfbroer staat op de kade. Hoe graag ze elkaar ook in de armen waren gevallen: het mocht niet. Ze moesten eerst een maand in quarantaine in het ‘pesthuis’. De omstandigheden waren armoedig en slecht. Hun vrienden sleepten van alles aan om hun het leven zo aangenaam mogelijk te maken. William lag al die tijd op een matras op de grond.
Na die maand betrokken ze een kamer in Pisa. Reeds acht dagen later stierf William. Elisabeth-Anne was op dat moment 29 jaar. In afwachting van de terugreis logeerde zij met haar 8-jarige dochter bij de schatrijke familie Filicchis. Hun huis telde wel honderd kamers. Dat alles vroeg om drommen personeel. Het waren overtuigde katholieken. Elke dag werd in de huiskapel de mis gelezen. In de stad bezocht Elisabeth-Anne de mooie kerken, die altijd open waren en waar je op elk moment van de dag even kon bidden. Het katholiek geloof was veel warmer en dichterbij dan haar eigen geloof waar ze zich met hart en ziel voor had ingezet.
Bij aankomst thuis in New York stond haar een zware taak te wachten: de opvoeding van haar vijf kinderen zonder man. Bijna onmiddellijk zocht zij contact met de plaatselijke katholieke gemeenschap. Zij trok zich niets aan van het commentaar uit haar omgeving. Het paste niet bij haar familie, bij haar maatschappelijk aanzien, katholieken waren vooral arme gevluchte Ieren, wat had ze daar te zoeken…? Op 14 maart, Aswoensdag 1805, ging zij over naar de katholieke kerk.
Haar werd gevraagd of zij in Baltimore, Maryland, een schooltje wilde openen en vooral aandacht wilde schenken aan het geloofsonderricht van de kinderen. Ze stemde toe en haar onderneming verliep voorspoedig. Ze kreeg de hulp van andere vrouwen en meisjes. Op aanraden van de plaatselijke bisschop maakte zij van het onderwijzeressenteam een zustercongregatie. Ze zouden leven volgens de kloosterregel van Vincentius a Paolo en noemden zich ‘The Sisters of Charity of St Joseph’ (= De Zusters van Barmhartigheid van Sint Jozef). Zo ontstond de eerste zustercongregatie in Amerika zelf. De eerste tien jaar deed Elisabth-Anne dienst als algemeen overste. Daarnaast vergat ze haar taak van moeder niet. Intussen had ze twee van haar dochters en twee van haar schoonzoons aan de tuberculose verloren. Zelf stierf ze op 4 januari 1821, zesenveertig jaar oud.
In 1963 werd ze door Paus Johannes XXIII († 1963; sterfdag 3 juni) zalig verklaard en heilig in 1975 door paus Paulus VI († 1978). Daarmee was zij de eerste heilige van Amerikaanse bodem.
Op dit moment zijn de Zusters van Barmhartigheid in de Verenigde Staten de grootste zustercongregatie.
Bron: Heiligen.net
Elisabeth Anne Bayley-Seton
Van Woord naar leven
KOM EN ZIE
(Bij Joh 1, 35-42)
Het evangelie van vandaag spreekt ons over een hele beweging van drie mensen wat betreft het volgen van de Heer. Na het aanwijzen van de Heer door Johannes gingen twee van zijn leerlingen naar Jezus toe, die hen de vraag stelde: ‘Wat zoeken jullie?’. Waarop ze Hem antwoordden met een tegenvraag: ‘Waar verblijft U?’. Daarop nodigt Jezus hen uit te komen kijken: ‘Kom maar mee, dan zul je het zien.’ Eén van die twee, Andreas, ging na zijn verblijf bij de Heer zijn broer Simon opzoeken die hem sprak over Jezus. We weten dat ook Simon volgeling werd van de Heer.
Laten we de beweging van deze mensen eens spiegelen op ons eigen leven.
Johannes de doper wijst Jezus aan. We hebben zo’n mensen, of situaties nodig. Want zo vaak zijn we blind voor Hem die dikwijls midden onder ons aanwezig is zonder Hem te zien (cfr Joh 1, 26). We hebben aanwijzingen in het leven nodig. Wie aandachtig leeft voor deze aanwijzingen zal deze ook zien. Wie deze aanwijzingen liefheeft en koestert zal ongetwijfeld bij de Heer terechtkomen. Er zijn mensen die ons de Heer aanwijzen. Maar ook het Woord doet dit en de héle liturgie. De armen spreken ons van Jezus. Of situaties die vragen om vergeving en verzoening kunnen ons tot bij Jezus brengen. Het komt erop aan aandachtig te zijn voor de vele wegwijzers naar Jezus toe; wegwijzers ons geschonken door het Leven zelf.
En dan begint het volgen van de Heer. Dit mogen we gerust de heilige Geest noemen die ons van binnenuit in beweging zet. Hij doet ons verlangen naar iets wat we nog niet kennen. De Geest enthousiasmeert ons van binnenuit op zoek te gaan naar Iemand die ons trekt. Die Iemand – Jezus zelf – zal ons op een of andere wijze aanspreken. Hij zal ons aanspreken op onze verlangens: ‘Wat zoeken jullie?’ En geef maar een antwoord als je niet echt weet wat je zoekt … niet gemakkelijk. Zo verging het die twee leerlingen van Johannes, maar zo gaat het ook dikwijls met ons. Vaak geen woorden als het gaat over diepere levensvragen of innerlijke zoektochten.
Dan maar meteen een tegenvraag (ook ingegeven door de Geest): ‘Waar verblijft U?’ En dat is nu ook meteen wat de Heer wou horen. Want nu kan Hij hen – op hun eigen woord – uitnodigen naar de plaats waar Hij verblijft.
We mogen over deze uitnodiging niet al te snel heen lezen. Het is voor onze twee leerlingen van wezensbelang: gaan kijken waar de Heer verblijft. En dat geldt natuurlijk ook voor ons. We kunnen nog met zoveel verlangens en vragen blijven rondlopen als we willen … op een bepaald ogenblik zullen we moeten ingaan op de uitnodiging van de Heer te komen kijken waar Hij verblijft.
Dat ‘kijken’ zal ons tot twee inzichten brengen.
Een eerste inzicht is de blijde realiteit dat de Heer te vinden is in onszelf. We hoeven maar naar onze diepste binnenkant te kijken en we zullen de Heer ontwaren. In ons allen is Jezus te allen tijde aanwezig. Of we Hem nu herkennen of niet … Hij is er. En wel altijd. Dus gaan ‘kijken’ waar de Heer zich ophoudt, is op de eerste plaats kijken diep in jezelf. Dáár zul je Hem ontmoeten. Dáár zul je van Hem ontvangen. Dáár mag je van Hem drinken.
Het is de kern van je ziel waar Hij jou deelgenoot wil maken van zijn liefde. Deze innerlijke plek, dit geheimvol gebeuren, is van onschatbare waarde. Het is het hart van ons christenzijn. Bedoeling is voortdurend af te dalen naar deze heilige plek om het feest van eenwording te kunnen laten gebeuren.
Vaak moeten we eerst van onze troon komen om deelgenoot te kunnen worden van dit innerlijk feest. Het is de weg, of de bekering, van hoogmoed naar nederigheid.
Een tweede inzicht als gevolg van ons kijken waar de Heer verblijft, zal ons brengen in het dagelijks leven. Jezus aanwezig zien, en Hem ontmoeten, in het alledaagse. In de mensen ons vandaag gegeven, in de armen langs de kant van de weg, in de zieke die bedelt om bezoek, in de vluchteling op zoek naar een thuis, in het ongeboren leven dat vraagt gedragen te worden, in de stervende die van binnenuit smeekt naar gebed, in situaties die daadwerkelijke stappen vragen naar verzoening. We mogen de Heer ontmoeten doorheen zoveel mensen en situaties.
Dus … laten we gaan kijken. Laat ons verwonderd zijn over Gods aanwezigheid in situaties en mensen. En laten we ons engageren wat betreft het handen en voeten geven aan zijn liefde.
Interessant om zien is dat één van de twee leerlingen bij Jezus blijft. Er wordt niets meer over hem gezegd. Hij blijft schijnbaar bij Jezus, verborgen voor de wereld. En dan denk ik aan onze vele monniken en monialen wereldwijd die in de stilte van abdijen en kloosters de Kerk en de wereld dragen door hun gebed en offer. Zij zijn van onschatbare waarde voor het leven in, en het welzijn van, de wereld.
Andreas echter ging naar zijn broer Simon om hem te spreken over Jezus. De ontmoeting met de Heer heeft Andreas zo vervuld dat hij niet anders kon dan zijn broer te gaan opzoeken. Vanuit een innerlijk vuur (lees: godsontmoeting) de Heer uitdragen. Behoort het niet wezenlijk tot onze christelijke roeping? Vanuit een innerlijke gedrevenheid zullen we niet anders kunnen dan getuigenis af te leggen van de Heer. Ieder naar zijn of haar roeping met zijn of haar gaven.
Wat een prachtige beweging toch van deze mensen uit het evangelie van vandaag. Zo rijk wanneer we het spiegelen aan ons eigen leven.
Laten we dagelijks drinken van Gods Woord. Laten we het contempleren. En moge alzo het Woord tot leven komen in ieder van ons.
Laten we bidden
Heer Jezus,
wij danken U omdat U ook ons uitnodigt
te komen kijken waar U verblijft.
Moge dit kijken leiden
tot een ware godsontmoeting
die ons op weg zet
onze diepste roeping te ontdekken,
én te gaan.
In uw naam.
Amen.
Een mooie donderdag.
Met een genegen groet,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.