maandag in week 32 door het jaar
Uit het boek Wijsheid 1, 1-7
De wijsheid wordt verpersoonlijkt als de geest van de Heer die alles ordent en samenhoudt. Hij spoort aan tot menslievendheid, goedheid en eenvoud van hart. Hij schuwt alle dubbelzinnigheid en werkt op innerlijkheid en overtuiging.
Heb de gerechtigheid lief, heersers van de aarde. Koester zuivere gedachten over de Heer en zoek Hem met een eerlijk geweten. Wie Hem niet tart zal Hem vinden, en wie Hem niet wantrouwt zal Hem zien. Misvattingen houden een mens bij God vandaan. Dwazen kunnen zijn macht alleen tot hun eigen schande op de proef stellen.
De wijsheid zoekt geen onderkomen in een ziel die sluw is, ze woont niet in een lichaam dat door zonde wordt beheerst. Als Gods heilige geest onderwijst ze mensen. Bedrog ontvlucht ze, onverstandig denken gaat ze uit de weg, waar onrecht opdoemt trekt ze zich terug. De wijsheid is een geest die mensen liefheeft. Maar godslasteraars houdt ze verantwoordelijk voor hun woorden. God weet wat er in hun binnenste leeft, Hij ziet feilloos wat ze in gedachten hebben en hoort wat er uit hun mond komt. De geest van de Heer vervult immers de hele wereld; Hij die alles omvat weet wat er gezegd wordt.
Psalm 139, 1-10
Refr.: Heer, wonderbaarlijk is het zoals U mij kent.
Heer, U kent mij, U doorgrondt mij,
U weet het als ik zit of sta,
U doorziet van verre mijn gedachten.
Ga ik op weg of rust ik uit, U merkt het op,
met al mijn wegen bent U vertrouwd.
Geen woord ligt op mijn tong,
of U, Heer, kent het ten volle.
U omsluit mij, van achter en van voren,
U legt uw hand op mij.
Wonderlijk zoals U mij kent,
het gaat mijn begrip te boven.
Hoe zou ik aan uw aandacht ontsnappen,
hoe aan uw blikken ontkomen?
Klom ik op naar de hemel – U tref ik daar aan,
lag ik neer in het dodenrijk – U bent daar.
Al verhief ik mij op de vleugels van de dageraad,
al ging ik wonen voorbij de verste zee,
ook daar zou uw hand mij leiden,
zou uw rechterhand mij vasthouden.
Vers voor het evangelie (Joh 17, 17)
Alleluia.
Uw woord is de waarheid, Heer,
heilig hen door de waarheid.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Lucas 17, 1-6
Als uw naaste zich zevenmaal tot jou wendt met de vraag naar vergeving … vergeef hem of haar dan; altijd opnieuw.
Jezus sprak tot zijn leerlingen: ‘Het is onvermijdelijk dat er valstrikken zijn, maar wee degene die ervoor verantwoordelijk is! Het zou beter voor hem zijn als hij met een molensteen om zijn nek in zee werd geworpen dan dat hij ook maar een van deze geringe mensen ten val zou brengen. Let dus goed op jezelf! Indien een van je broeders of zusters zondigt, spreek die dan ernstig toe; en als ze berouw hebben, vergeef hun. En als ze zevenmaal op een dag tegen je zondigen en zevenmaal naar je terugkeren en zeggen: “Ik heb berouw,” dan moet je hun vergeven.’
Toen zeiden de apostelen tegen de Heer: ‘Geef ons meer geloof!’
De Heer zei: ‘Als jullie geloof hadden als een mosterdzaadje, zouden jullie tegen die moerbeiboom zeggen: “Trek je wortels uit de grond en plant jezelf in de zee!” en hij zou jullie gehoorzamen.’
Van Woord naar leven
UITNODIGING TOT MEER GELOOF
De leerlingen vroegen aan de Heer: ‘Geef ons meer geloof’. Zo lezen we vandaag.
Meer geloof… Kun je dan een beetje geloven, meer of minder? Schijnbaar dus wel.
Elders zegt Jezus: ‘Jullie kleingelovigen ‘.
Kleingelovig is men wanneer men gelooft, maar aan het geloof eigen grenzen stelt. Men wil wel meegaan in het verhaal van Jezus, men wil Jezus wel als Vriend in het hart dragen, maar altijd en overal doen wat het evangelie vraagt … Nee, da’s teveel gevraagd. Eigen grenzen dus. Je zou zo iemand ook een gelegenheidsgelovige kunnen noemen, of zoiets.
Wat is een gelovige dan wel? Gelovig is men wanneer men zich ten volle geeft aan de Heer, en bereid is de weg te gaan die de Heer in jou wil gaan. Niet als eigen prestatie, maar als een gevolg van het zich toevertrouwen aan het waaien van de Geest.
In het evangelie van vandaag gaat het over vergeven. Jezus is heel duidelijk: áltijd vergeven, punt. Niet enkel in sommige gevallen, binnen je zelfgemaakte grenzen. Nee altijd, en iedereen. We weten zelf maar al te goed hoe moeilijk het is om altijd en overal en iedereen met het hart – gemeend dus – te vergeven. Wel, op die momenten zijn we dus kleingelovig.
Is daarmee de kous af?
Nee hoor. De kous begint hier pas.
Het goede nieuws is dat Jezus ons niet verwerpt of veroordeelt op ons ‘klein gelovig zijn’. God is liefde, en liefde verwerpt niet en nooit, integendeel. Liefde zoekt op. Liefde heelt. Zo komt God in Jezus naar ieder van ons toe. Om ons te bezielen, ons aan te raken, ons te voorzien van zijn genade. In zijn genade zal Hij ons genezen, ons bevrijden van een soort geloof dat we in elkaar gefrutseld hebben dat ons goed uitkomt, een geloof dat past bij onze eigen verlangens, een soort ik-geloof, een klein geloof. Jezus wil ons geloof uitzuiveren, opdat we zijn liefde zouden worden, steeds meer. Weg met eigen begrenzingen. Enkel de liefde, Gods liefde; zonder grenzen.
Maar dit vraagt een volwassen en waarachtig geloof.
Waarachtig geloof heeft op de allereerste plaats te maken met God die in Jezus naar ons toekomt, en waar wij – in de Geest – een antwoord op geven. Het antwoord zit in onze verkering met Hem. In wezen is geloof een act van overgave van de mens aan Jezus. In geloof aan Hem mogen en zullen we dan de kracht ontvangen die dingen te doen die we vanuit ons zelfgemaakt geloof nooit zouden kunnen. Bijvoorbeeld dus iedereen ten allen tijde vergeven. Daar is een volgroeid geloof voor nodig, geworteld in Christus zelf.
Laten we elkaar vergeven zoals God ons in Christus vergeven heeft. En wel in geloof, in overgave en toevertrouwen, aan de altijd aanwezige Christus in ons.
We zullen mooie vruchten zien; vruchten van Hem, vruchten van zijn leven in ons, vruchten van onze overgave aan Hem. We zullen zien dat vergeving schenken wonderen verricht, dat het relaties heelt, dat het gemeenschap schept, dat het ons vrij maakt weer van harte te gaan liefhebben, dat het een weg is die de samenleving heelt en vrede geeft aan de mensheid.
Een mooie weg hoor! De moeite hem te gaan. Laten we hem samen gaan. Laten we als Kerk een vrededragende gemeenschap zijn in de wereld, in een nederige en sterke liefde, geworteld in Christus.
Laten we bidden
Heer Jezus,
geef ook ons meer geloof,
een diep en sterk geloof;
een geloof dat veel verder reikt
dan gevoelens en stemmingen,
maar een geloof dat ons doet schenken
aan uw aanwezigheid.
Beziel ons met uw heilige Geest,
die ons in staat stelt ons ten volle te geven aan U,
opdat U met ons, door ons en in ons,
leven moogt geven aan de wereld
waarin we leven.
In uw naam.
Amen.
Een mooie maandag voor ieder van jullie.
Van harte, kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Stanislas Kostka († 1568)
Stanislas Kostka sj, Rome, Italië; belijder
Stanislas was een jongen van Poolse adel, geboren op 28 oktober 1550 op slot Rostków. Vader wilde, dat hij en zijn oudere zoon Paul door de jezuïeten zouden worden gevormd. Daartoe zond hij ze naar het pas opgerichte jezuïetencollege te Wenen. Daar woonde Stanislas in hetzelfde huis als zijn broer, maar deze was een nogal heerszuchtig type, en bovendien moest hij eigenlijk niets van de jezuïeten hebben. Stanislas wel. Hij verlangde naar iets anders in zijn leven, maar besefte, dat hij met zulke idealen bij zijn broer niet hoefde aan te komen. Ook vader zou er vast niet mee ingenomen zijn. Dus brak hij met zijn milieu, kleedde zich als een zwerver en ging op weg: ver van zijn broer en nog verder weg van zijn ouderlijk huis in Polen. Hij begaf zich naar Augsburg 450 kilometer verderop! Daar meldde hij zich aan bij de jezuïeten.
Intussen had zijn broer ontdekt, dat hij weggelopen was. Hij was razend; en zocht met een aantal rauwe vrienden de hele omgeving van Wenen af om hem te vinden. Het verhaal zegt, dat die broer zelfs Stanislas achterop is gekomen, maar hem inderhaast niet herkende. Zelfs niet, toen hij hem in het voorbijgaan vroeg of hij niet iemand had gezien die geleek op… En daar volgde een hele beschrijving van Stanislas zelf. Deze wees met een vaag gebaar in de andere richting.
In Augsburg kreeg hij te horen, dat hij door moest reizen naar Dillingen (nog eens veertig kilometer). Daar woonde Petrus Canisius, één van de belangrijkste jezuïeten van dat moment in de Duits sprekende landen († 1597; feest 27 april). Die zou wel raad weten. Deze stuurde de jongen met twee jezuïetenstudenten door naar Rome: dat was nog eens duizend kilometer! Nu was hij ver genoeg weg van de invloedssfeer van thuis, en werd aangenomen als novice in de orde der jezuïeten. Niet lang daarna stierf hij (aan een ziekte? van uitputting?) op 15 augustus 1568, nog geen 18 jaar oud.
Zijn lijfspreuk was ‘Ad maiora natus sum’: ‘Ik ben voor iets hogers geboren’.
Hij is patroon van Polen en van de Poolse steden Gniezno, Lublin, Lviv, Poznan en Warschau; daarnaast van jezuïetennovicen en van de studerende jeugd in het algemeen; van de stervenden (omdat hem op zijn sterfbed de Maagd Maria met het Kind Jezus op haar arm verschenen zou zijn. Hij had een grote liefde voor de Heilige Maagd).
Zijn voorspraak wordt ingeroepen bij geloofstwijfel; ook bij allerhande ziektes, vooral wanner men alle hoop op herstel heeft opgegeven, bij koorts, hartinfarcten, oogkwalen en botbreuken.
Hij wordt afgebeeld als jezuïet met lelie (reinheid) en reisstaf (vanwege de lange tochten naar Dillingen en Rome); met kruisbeeld en/of rozenkrans; met Jezuskind op de arm (verschijning); voor het Allerheiligste of voor een engel (soms de Heilige Maagd of Sint Barbara) die hem de communie brengt of met het visioen waarin de Maagd hem verschijnt met het Jezuskind of als jongen uit wiens hart de letters IHS opgloeien, monogram dat aan de jezuïetenorde zeer dierbaar is.
Bron: Heiligen.net
Van Woord naar leven
UITNODIGING TOT MEER GELOOF
De leerlingen vroegen aan de Heer: ‘Geef ons meer geloof’. Zo lezen we vandaag.
Meer geloof… Kun je dan een beetje geloven, meer of minder? Schijnbaar dus wel.
Elders zegt Jezus: ‘Jullie kleingelovigen ‘.
Kleingelovig is men wanneer men gelooft, maar aan het geloof eigen grenzen stelt. Men wil wel meegaan in het verhaal van Jezus, men wil Jezus wel als Vriend in het hart dragen, maar altijd en overal doen wat het evangelie vraagt … Nee, da’s teveel gevraagd. Eigen grenzen dus. Je zou zo iemand ook een gelegenheidsgelovige kunnen noemen, of zoiets.
Wat is een gelovige dan wel? Gelovig is men wanneer men zich ten volle geeft aan de Heer, en bereid is de weg te gaan die de Heer in jou wil gaan. Niet als eigen prestatie, maar als een gevolg van het zich toevertrouwen aan het waaien van de Geest.
In het evangelie van vandaag gaat het over vergeven. Jezus is heel duidelijk: áltijd vergeven, punt. Niet enkel in sommige gevallen, binnen je zelfgemaakte grenzen. Nee altijd, en iedereen. We weten zelf maar al te goed hoe moeilijk het is om altijd en overal en iedereen met het hart – gemeend dus – te vergeven. Wel, op die momenten zijn we dus kleingelovig.
Is daarmee de kous af?
Nee hoor. De kous begint hier pas.
Het goede nieuws is dat Jezus ons niet verwerpt of veroordeelt op ons ‘klein gelovig zijn’. God is liefde, en liefde verwerpt niet en nooit, integendeel. Liefde zoekt op. Liefde heelt. Zo komt God in Jezus naar ieder van ons toe. Om ons te bezielen, ons aan te raken, ons te voorzien van zijn genade. In zijn genade zal Hij ons genezen, ons bevrijden van een soort geloof dat we in elkaar gefrutseld hebben dat ons goed uitkomt, een geloof dat past bij onze eigen verlangens, een soort ik-geloof, een klein geloof. Jezus wil ons geloof uitzuiveren, opdat we zijn liefde zouden worden, steeds meer. Weg met eigen begrenzingen. Enkel de liefde, Gods liefde; zonder grenzen.
Maar dit vraagt een volwassen en waarachtig geloof.
Waarachtig geloof heeft op de allereerste plaats te maken met God die in Jezus naar ons toekomt, en waar wij – in de Geest – een antwoord op geven. Het antwoord zit in onze verkering met Hem. In wezen is geloof een act van overgave van de mens aan Jezus. In geloof aan Hem mogen en zullen we dan de kracht ontvangen die dingen te doen die we vanuit ons zelfgemaakt geloof nooit zouden kunnen. Bijvoorbeeld dus iedereen ten allen tijde vergeven. Daar is een volgroeid geloof voor nodig, geworteld in Christus zelf.
Laten we elkaar vergeven zoals God ons in Christus vergeven heeft. En wel in geloof, in overgave en toevertrouwen, aan de altijd aanwezige Christus in ons.
We zullen mooie vruchten zien; vruchten van Hem, vruchten van zijn leven in ons, vruchten van onze overgave aan Hem. We zullen zien dat vergeving schenken wonderen verricht, dat het relaties heelt, dat het gemeenschap schept, dat het ons vrij maakt weer van harte te gaan liefhebben, dat het een weg is die de samenleving heelt en vrede geeft aan de mensheid.
Een mooie weg hoor! De moeite hem te gaan. Laten we hem samen gaan. Laten we als Kerk een vrededragende gemeenschap zijn in de wereld, in een nederige en sterke liefde, geworteld in Christus.
Laten we bidden
Heer Jezus,
geef ook ons meer geloof,
een diep en sterk geloof;
een geloof dat veel verder reikt
dan gevoelens en stemmingen,
maar een geloof dat ons doet schenken
aan uw aanwezigheid.
Beziel ons met uw heilige Geest,
die ons in staat stelt ons ten volle te geven aan U,
opdat U met ons, door ons en in ons,
leven moogt geven aan de wereld
waarin we leven.
In uw naam.
Amen.
Een mooie maandag voor ieder van jullie.
Van harte, kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.