dinsdag in de 5e paasweek
Uit de Handelingen van de Apostelen 14, 19-28
We lezen over de eerste missiereis van Paulus en Barnabas. Beiden sporen de jonge christengemeenten aan in het geloof te volharden en ondanks vele kwellingen het Rijk Gods binnen te gaan. Verantwoordelijke leiders zullen onder hen de eenheid bevorderen. Bij hun thuiskomst melden de apostelen hoe God door hen de poort van het geloof geopend heeft voor de heidenen.
Na verloop van tijd kwamen er Joden uit Antiochië en Ikonium die de mensen ompraatten. Ze stenigden Paulus en sleepten hem vervolgens de stad uit, in de veronderstelling dat hij dood was. Maar toen de leerlingen om hem heen waren gaan staan, kwam hij overeind en ging de stad weer in. De volgende dag vertrok hij met Barnabas naar Derbe.
In Derbe verkondigden Paulus en Barnabas het evangelie en ze maakten er veel leerlingen. Daarna keerden ze terug naar Lystra en vervolgens naar Ikonium en Antiochië.
Ze bemoedigden de leerlingen en spoorden hen aan te volharden in het geloof, maar wezen hun erop ‘dat wij pas na veel beproevingen het koninkrijk van God binnen kunnen gaan’. In elke gemeente stelden ze oudsten aan, en na gevast en gebeden te hebben bevalen ze hen aan bij de Heer, in wie ze nu geloofden.
Na hun reis door Pisidië kwamen ze in Pamfylië, waar ze in Perge Gods boodschap verkondigden. Vervolgens reisden ze verder naar Attalia.
Van daar gingen ze per schip naar Antiochië, de stad waar ze aan Gods genade waren toevertrouwd toen hun de taak was opgelegd die ze nu hadden volbracht.
Daar aangekomen riepen ze de gemeente bijeen en brachten verslag uit van alles wat God door hen tot stand had gebracht. Ze vertelden hoe Hij voor alle volken de deur naar het geloof had geopend.
Ze bleven nog geruime tijd bij de leerlingen.
Psalm 145, 10 + 11 + 12 + 13 + 21
Refr.: Laten al uw schepselen spreken over uw machtige werken.
Laten al uw schepselen U loven, Heer,
en uw getrouwen U prijzen.
Laten zij getuigen
van de luister van uw koningschap,
spreken over uw machtige werken.
Laten zij aan de stervelingen
uw machtige daden verkondigen,
de glorie en de glans van uw koningschap:
‘Uw koningschap omspant de eeuwen,
uw heerschappij omvat alle geslachten.’
Laat zó mijn mond
de lof spreken van de Heer,
en alles wat leeft
zijn heilige Naam prijzen,
tot in eeuwigheid.
Vers voor het evangelie (Joh. 10, 14)
Alleluia.
Ik ben de goede herder,
zegt de Heer.
Ik ken mijn schapen
en mijn schapen kennen Mij.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Johannes 14, 27-31
De Heer geeft zijn vrede. Hoe ouder een mens wordt, des te meer hij inziet dat de ware vrede en rust van het hart wellicht pas na de dood voor ons zijn weggelegd. Toch geeft Jezus zijn vrede nu reeds. Wat er ook gebeurt in ons leven, die vrede, die rustige zekerheid, moet steeds de bovenhand hebben over onrust en twijfel.
Jezus sprak tot zijn leerlingen:
‘Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet. Jullie hebben toch gehoord dat Ik zei dat Ik wegga en bij jullie terug zal komen? Als je Me liefhad zou je blij zijn dat Ik naar mijn Vader ga, want de Vader is meer dan Ik.
Ik vertel jullie dit nu, voordat het gebeurt, zodat jullie het geloven wanneer het zover is. Ik kan niet lang meer met jullie spreken, want de heerser van deze wereld is al onderweg. Hij heeft geen macht over Mij, maar zo zal de wereld weten dat Ik de Vader liefheb en doe wat de Vader Me heeft opgedragen.
Kom, laten we hier weggaan.’
Van Woord naar leven
Vrede nalaten
Joh 14, 27-31a
Beste mensen,
ouderen onder ons denken zeker, bij het vorderen van hun leeftijd, regelmatig na over hetgeen ze aan hun kinderen of familie of vrienden na kunnen laten als ze zelf overleden zijn. Ze schenken vaak tevoren al dingen: voorwerpen, geld, boeken, kunst enzovoorts. Hoe waardevol ook, het mooiste wat we na kunnen laten is nog altijd het niet-materiële.
Jezus denkt er ook over na wat Hij na kan laten aan de leerlingen, en in feite aan heel de wereld, want Hij is voor het heil van de mensen naar de aarde gekomen.
In het Johannes-evangelie van vandaag horen we: Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan.
Nee de wereld van toen kon dat niet, en de wereld van nu, net zomin. Hoeveel oorlogen hebben niet gewoed in de loop van eeuwen, en dat gaat altijd maar door. En niet alleen de grote oorlogen.
Vrede is een kracht van Boven, oorlog is een tegenkracht van beneden, een kracht die ontmaskerd zou moeten worden door alle wapenen neer te leggen. Dat is echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. De wapenvoorraad wordt alleen maar aangevuld uit angst dat het eigen dierbare land het onderspit moet delven ten opzichte van een ander land dat niet bereid is de wapenen neer te leggen.
Er is in feite maar één wapen, dat helpen kan. Dat is het ‘wapen’ van de liefde. Waar liefde overheerst spreek je echter niet meer over wapens. Dit zeg ik in één zinnetje, maar de praktijk om gelijktijdig tot wapenstilstand te besluiten is niet zo simpel.
Wat is er gebeurd met de vrede die Jezus na wilde laten? Is daar dan niets van terecht gekomen? Is die geheel verloren gegaan en niet meer terug te winnen? Als we het evangelie van vandaag goed tot ons door laten dringen, dan weten we dat die vrede altijd beschikbaar blijft, want zo staat er: De heerser van deze wereld is al onderweg. Hij heeft geen macht over Mij …
De heerser van de wereld is een ‘splijtzwam’. Door telkens opnieuw te splijten vermenigvuldigt deze zich keer op keer. Je zou dan kunnen denken dat het verloren zaak is voor de vrede die Jezus ons gegeven heeft en wil blijven geven, maar zo staat er: Hij (de heerser van de wereld) heeft geen macht over Mij. Hij kan uiteindelijk Jezus nooit overwinnen. Hoe kunnen we dat nu geloven?
Een vraag: Hebben jullie in je leven, misschien meerdere keren ervaren dat er rust in jezelf ontstond als je met Hem in verbinding was? Rust, ondanks het feit dat er dingen in je leven allesbehalve harmonieus verliepen: verdriet, boosheid, eenzaamheid, teleurstelling. Zolang je die gevoelens koesterde werd je steeds onrustiger. Toen je ontdekte dat dit niet de weg was, ben je misschien tot totale overgave gekomen, heb je alles losgelaten, ook de opstandigheid tegen je situatie. En is er toen een rust in je neergedaald, een vrede die niet van deze wereld is? Dat is dan het moment geweest waarop die vrede die uit het hart van de Vader en, uit het hart van Jezus stroomde in jou voelbaar werd. Die vrede is altijd beschikbaar. Vrede begint in het klein, in het hart van de individuele mens.
Jezus hield van verhalen. Vaak maakte hij iets duidelijk op een simpele wijze door een verhaal te vertellen. Dat ga ik nu ook doen. Ik heb het ooit ergens gelezen. Het is van onbekende oorsprong.
Een oude man zegt tegen zijn kleinzoon: ‘In ieder mens is een gevecht gaande tussen twee wolven. De ene wolf is boosaardig, jaloers, gemeen enzovoort. De andere wolf is goed, vriendelijk, blij, geduldig en verdraagzaam…’ De jongen onderbreekt zijn opa en vraagt: ‘Welke wolf zal het gevecht winnen?’ Zijn opa antwoordt: ‘De wolf die je voedt’.
Einde verhaal. Wij staan, als vrije mensen altijd voor de keuze om ons in te laten met het negatieve, maar zouden in dezelfde tijd iets positiefs kunnen doen. Zowel het een als het ander zal zich vermenigvuldigen.
Bij mijn voordeur hangt een spreuk van de Vietnamese monnikThich Nhat Hanh:
There is no way to Peace,
Peace is the way.
Laten we bidden met het 19e eeuws gebed
Heer,
Maak mij een werktuig van uw Vrede.
Laat mij, waar haat is, liefde brengen.
Waar onrecht is, tot vergeving stemmen.
Waar verdeeldheid is, eendracht stichten.
Waar dwaling is, waarheid doen gelden.
Waar twijfel is, geloof vestigen.
Waar wanhoop is, hoop wekken.
Waar duisternis is, licht ontsteken.
Waar droefheid is, vreugde brengen.
Laat me er meer op uit zijn om te troosten,
dan om getroost te worden;
te begrijpen, dan om begrepen te worden;
te beminnen, dan om bemind te worden.
Want als men geeft, ontvangt men,
als men vergeeft, krijgt men vergiffenis.
en door te sterven, wordt men eeuwig geboren.
(ten onrechte toegeschreven aan Franciscus van Assisi)
Beste mensen, mogen wij werktuigen van zijn vrede zijn, zodat die vrede zich vermeerdert van dag tot dag.
Ricky Rieter
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Theresia Gerhardinger († 1879)
Theresia (gedoopt Karoline) Gerhardinger, München, Duitsland; stichteres
Zij werd op 20 juni 1797 als enig kind van een schippersgezin in het Zuidduitse plaatsje Stadtamhof geboren. Maar de plaatselijke katholieke school waar zij op zat, moest om politieke redenen gesloten worden. Het was Georg Michael Wittmann (later zelf zalig verklaard) die op zoek ging naar goede katholieke onderwijzeressen. Hij droeg de kapelaan van Stadtamhof op de drie meest getalenteerde leerlingen van de meisjesschool op te leiden tot leerkracht. Onder hen bevond zich de 12-jarige Karoline. Op haar 15e haalde zij haar onderwijzersdiploma.
Zo werkte zij van 1812 tot 1833 als onderwijzeres in haar woonplaats. Zij liet zich daarbij vooral inspireren door het evangelie en de christelijke naastenliefde. Haar hart ging uit naar de armere en minder begaafde leerlingen.
Op uitnodiging van de bisschop stichtte zij de zustercongregatie van de Arme Schoolzusters van Onze Lieve Vrouw. Zij naam een nieuwe kloosternaam aan: Zuster Maria Theresia van Jezus. Rond haar verzamelde zich een hele groep vrouwen die net zo wilden leven en werken als zij: in de geest van Jezus goed en liefdevol onderwijs geven, vooral aan meisjes. Dit ideaal trok in die tijd vele meisjes aan. Het aantal zusters breidde zich razend snel uit tot in Midden-Europa en zelfs Amerika aan toe.
Want in 1847 trok zij met vijf medezusters naar de Amerikaanse staat Baltimore. De bisschop daar heette Johann Nepomuk Neumann en was oorspronkelijk afkomstig uit Bohemen. (Ook hij zou later – in 1977) zalig verklaard worden. Tezamen met vier medezusters hielp zij de bisschop bij het opzetten van goede meisjesscholen.
Een jaar later ging zij alweer terug naar Europa om de definitieve goedkeuring te krijgen van de Paus voor haar zustercongregatie. Na moeizame en lange onderhandelingen was het in 1865 zover.
Zuster Maria Theresia van Jezus stierf te München op hoge leeftijd.
Bron: Heiligen.net
Theresia Gerhardinger
Van Woord naar leven
Vrede nalaten
Joh 14, 27-31a
Beste mensen,
ouderen onder ons denken zeker, bij het vorderen van hun leeftijd, regelmatig na over hetgeen ze aan hun kinderen of familie of vrienden na kunnen laten als ze zelf overleden zijn. Ze schenken vaak tevoren al dingen: voorwerpen, geld, boeken, kunst enzovoorts. Hoe waardevol ook, het mooiste wat we na kunnen laten is nog altijd het niet-materiële.
Jezus denkt er ook over na wat Hij na kan laten aan de leerlingen, en in feite aan heel de wereld, want Hij is voor het heil van de mensen naar de aarde gekomen.
In het Johannes-evangelie van vandaag horen we: Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan.
Nee de wereld van toen kon dat niet, en de wereld van nu, net zomin. Hoeveel oorlogen hebben niet gewoed in de loop van eeuwen, en dat gaat altijd maar door. En niet alleen de grote oorlogen.
Vrede is een kracht van Boven, oorlog is een tegenkracht van beneden, een kracht die ontmaskerd zou moeten worden door alle wapenen neer te leggen. Dat is echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. De wapenvoorraad wordt alleen maar aangevuld uit angst dat het eigen dierbare land het onderspit moet delven ten opzichte van een ander land dat niet bereid is de wapenen neer te leggen.
Er is in feite maar één wapen, dat helpen kan. Dat is het ‘wapen’ van de liefde. Waar liefde overheerst spreek je echter niet meer over wapens. Dit zeg ik in één zinnetje, maar de praktijk om gelijktijdig tot wapenstilstand te besluiten is niet zo simpel.
Wat is er gebeurd met de vrede die Jezus na wilde laten? Is daar dan niets van terecht gekomen? Is die geheel verloren gegaan en niet meer terug te winnen? Als we het evangelie van vandaag goed tot ons door laten dringen, dan weten we dat die vrede altijd beschikbaar blijft, want zo staat er: De heerser van deze wereld is al onderweg. Hij heeft geen macht over Mij …
De heerser van de wereld is een ‘splijtzwam’. Door telkens opnieuw te splijten vermenigvuldigt deze zich keer op keer. Je zou dan kunnen denken dat het verloren zaak is voor de vrede die Jezus ons gegeven heeft en wil blijven geven, maar zo staat er: Hij (de heerser van de wereld) heeft geen macht over Mij. Hij kan uiteindelijk Jezus nooit overwinnen. Hoe kunnen we dat nu geloven?
Een vraag: Hebben jullie in je leven, misschien meerdere keren ervaren dat er rust in jezelf ontstond als je met Hem in verbinding was? Rust, ondanks het feit dat er dingen in je leven allesbehalve harmonieus verliepen: verdriet, boosheid, eenzaamheid, teleurstelling. Zolang je die gevoelens koesterde werd je steeds onrustiger. Toen je ontdekte dat dit niet de weg was, ben je misschien tot totale overgave gekomen, heb je alles losgelaten, ook de opstandigheid tegen je situatie. En is er toen een rust in je neergedaald, een vrede die niet van deze wereld is? Dat is dan het moment geweest waarop die vrede die uit het hart van de Vader en, uit het hart van Jezus stroomde in jou voelbaar werd. Die vrede is altijd beschikbaar. Vrede begint in het klein, in het hart van de individuele mens.
Jezus hield van verhalen. Vaak maakte hij iets duidelijk op een simpele wijze door een verhaal te vertellen. Dat ga ik nu ook doen. Ik heb het ooit ergens gelezen. Het is van onbekende oorsprong.
Een oude man zegt tegen zijn kleinzoon: ‘In ieder mens is een gevecht gaande tussen twee wolven. De ene wolf is boosaardig, jaloers, gemeen enzovoort. De andere wolf is goed, vriendelijk, blij, geduldig en verdraagzaam…’ De jongen onderbreekt zijn opa en vraagt: ‘Welke wolf zal het gevecht winnen?’ Zijn opa antwoordt: ‘De wolf die je voedt’.
Einde verhaal. Wij staan, als vrije mensen altijd voor de keuze om ons in te laten met het negatieve, maar zouden in dezelfde tijd iets positiefs kunnen doen. Zowel het een als het ander zal zich vermenigvuldigen.
Bij mijn voordeur hangt een spreuk van de Vietnamese monnikThich Nhat Hanh:
There is no way to Peace,
Peace is the way.
Laten we bidden met het 19e eeuws gebed
Heer,
Maak mij een werktuig van uw Vrede.
Laat mij, waar haat is, liefde brengen.
Waar onrecht is, tot vergeving stemmen.
Waar verdeeldheid is, eendracht stichten.
Waar dwaling is, waarheid doen gelden.
Waar twijfel is, geloof vestigen.
Waar wanhoop is, hoop wekken.
Waar duisternis is, licht ontsteken.
Waar droefheid is, vreugde brengen.
Laat me er meer op uit zijn om te troosten,
dan om getroost te worden;
te begrijpen, dan om begrepen te worden;
te beminnen, dan om bemind te worden.
Want als men geeft, ontvangt men,
als men vergeeft, krijgt men vergiffenis.
en door te sterven, wordt men eeuwig geboren.
(ten onrechte toegeschreven aan Franciscus van Assisi)
Beste mensen, mogen wij werktuigen van zijn vrede zijn, zodat die vrede zich vermeerdert van dag tot dag.
Ricky Rieter
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.