Sint-Jan van Lateranen

De Sint-Jan van Lateranen (Italiaans: ‘San Giovanni in Laterano’) is een van de vier grootbasilieken in Rome. De basiliek is de kathedrale kerk van het bisdom Rome en herbergt de zetel van de bisschop van Rome, de paus. Het is de oudste en in rang meest vooraanstaande van de vier pauselijke basilieken, en wordt daarom ook wel aartsbasiliek genoemd, of moeder van alle kerken. Het is een vijfschepige, 130 meter lange, basiliek, gewijd aan Christus de Verlosser en de beide Sint-Jannen: de heilige Johannes de Doper en Johannes de Evangelist.

Mater et caput
De officiële Latijnse naam van de Sint-Jan van Lateranen luidt Archibasilica Sanctissimi Salvatoris et Sanctorum Iohannes Baptista et Evangelista in Laterano (‘Aartsbasiliek van de Allerheiligste verlossers en de Heiligen Johannes de Doper en Johannes de Evangelist’). De kerk is volgens een bul van paus Gregorius XI (1370-1378) de moeder aller kerken, zoals onderaan op de sokkels van de gevel tot tweemaal toe te lezen valt: Sacrosancta Lateranensis ecclesia omnium urbis et orbis ecclesiarum mater et caput (‘de hoogheilige kerk van Lateranen, is van alle kerken in deze stad en ter wereld de moeder en het hoofd’). Evenals alle andere patriarchale basilieken is de kerk in eerste instantie gewijd aan Jezus Christus.

Bisschopszetel
In de Sint-Jan van Lateranen bevindt zich de bisschopszetel (‘cathedra’) van de bisschop van Rome, dus van de paus. Tot 1870, toen de Kerkelijke Staat ten prooi viel aan het eenheidsstreven van de Italiaanse nationalisten, begaf elke paus zich na zijn verkiezing in feestelijke processie van de Sint-Pietersbasiliek, naar de Sint-Jan om de kerk in bezit te nemen. Tegenwoordig gebeurt dat met auto’s. De kardinaal-vicaris van het bisdom Rome is qualitate qua aartspriester van de Sint-Jan. Hij wordt bijgestaan door een groot team van priesters die de dagelijkse zaken voor hun rekening nemen.

Domus Faustae
De basiliek werd in 313 op last van keizer Constantijn de Grote gebouwd nabij het Lateraans Paleis. Dit paleis was generaties lang eigendom geweest van de adellijke familie Lateranus, die ook al generaties lang bestuursfuncties vervulden voor opeenvolgende Romeinse keizers. De laatste Lateranus die het paleis bewoonde was Plautius Lateranus. Hij werd onder keizer Nero evenwel wegens hoogverraad veroordeeld omdat hij enkele christenen in het paleis had laten onderduiken. Plautius werd ter dood veroordeeld en zijn bezittingen werden geconfisqueerd door de Romeinse keizer. Voordat Constantijn het paleis schonk aan de Kerk, werd het bewoond door Fausta, Constantijns tweede echtgenote. Het paleis werd daarom Domus Faustae genoemd, en kreeg weer de naam Paleis van Lateranen nadat Constantijn het bouwwerk schonk aan paus Miltiades (310-314).

Kerkwijding
De Kerk en het bijbehorende Lateranenpaleis werden in 324 gewijd door paus Sylvester I. Deze kerkwijding wordt jaarlijks op 9 november in de Katholieke Kerk herdacht. De kerk werd tweemaal herwijd. Paus Sergius III wijdde de kerk in de tiende eeuw aan Johannes de Doper, toen het bij de basiliek behorende baptisterium gereed gekomen was. In de twaalfde eeuw werd de basiliek door paus Lucius II bovendien gewijd aan Johannes de Evangelist. Het paleis van Lateranen werd tot 1309 – toen paus Clemens V de wijk nam naar Avignon – bewoond door de pausen, die zodoende naast hun kathedraal woonden. Met het vertrek van Clemens V uit Rome (1309) begon de zogenoemde Babylonische ballingschap die duurde tot 1377. In die periode raakte de Sint-Jan in verval, mede veroorzaakt door een aantal branden die zowel de basiliek als het paleis troffen. Na de terugkomst van de pausen naar Rome waren de Lateraanse gebouwen nagenoeg onbruikbaar. De pausen woonden nu eerst nabij de Santa Maria in Trastevere en later nabij de basiliek van Santa Maria Maggiore, alvorens zich definitief in het Vaticaan te vestigen.

Kadaversynode
Tijdens het bewind van paus Stephanus VII (896-897) werd de basiliek door aardbevingen verwoest. Het waren roerige jaren in in Rome. De periode van het midden van de negende tot het midden van de tiende eeuw werd gekenmerkt door elkaar in rap tempo opvolgende pausen; het gevolg van een langdurige machtsstrijd tussen verschillende Romeinse facties. In die strijd was Stephanus in 896 gekozen. Hij betichtte evenwel zijn voorganger, Formosus, van ontrouw omdat hij – voor zijn verkiezing tot paus en in strijd met het toenmalig kerkelijk recht – bisschop geworden was in het door hem gekerstende gebied dat tegenwoordig in Bulgarije stond. Het was bisschoppen in die tijd niet toegestaan om elders een benoeming te aanvaarden als ze al een ander bisdom bestuurden. Formosus was al bisschop van Porto. Stephanus nu liet zijn voorganger opgraven en terechtstaan in een proces, dat sindsdien bekend staat als de ‘kadaversynode’. Na afloop van het proces werden de vingers waarmee Formosus zegende afgehakt. Op het moment dat – eveneens volgens het vonnis – Formosus’ lichaam in de Tiber werd gegooid, begon volgens de overlevering een hevige aardbeving, waarbij de Sint-Jan instortte. Stepanus zelf werd uiteindelijk gevangen genomen en terechtgesteld.

Barok
De herbouwde basiliek werd in de veertiende eeuw tweemaal door een enorme brand getroffen. Gezanten trokken naar Avignon om de paus te bewegen gelden ter beschikking te stellen voor de restauratie. Er werden minimale middelen ter beschikking gesteld en de basiliek had tegen het einde van de Middeleeuwen veel van haar grandeur verloren. Pas rond 1650 werd de basiliek – op last van paus Innocentius X – grondig gerestaureerd. Innocentius nam daartoe de van oorsprong Zwitserse architect Francesco Borromini in de arm. Deze trachtte de oorspronkelijke structuur van de basiliek zoveel mogelijk te behouden. Het interieur van de kerk dankt aan Borromini zijn sterk barokke uiterlijk.

Exterieur
De gevel van de kerk werd in 1735 naar een ontwerp van Allessandro Galilei aangebracht. Erbovenop staan beelden voorstellende Christus, de beide Sint-Jannen en de kerkvaders. De klokkentorens aan de achterzijde stammen uit de twaalfde eeuw. In de portiek van de basiliek staat links een beeld van keizer Constantijn. De hoge – groene – middendeuren zijn afkomstig uit het senaatsgebouw op het Forum Romanum, waar ze werden vervangen door kopieën. In de voorhal rechts is de meest rechtse deur de zogenoemde Porta Sancta (‘Heilige Deur’). Deze deur wordt alleen in een Heilig Jaar geopend.

Interieur
In het middenschip van de basiliek staan links en rechts reusachtige beelden van de twaalf apostelen. Het plafond, een creatie van Giacomo della Porta (1537-1602) naar een ontwerp van diens leermeester Michelangelo. Het pauselijk altaar, waaraan alleen de paus of zijn gevolmachtigde de Mis mag opdragen, staat net als in de Sint-Pieter centraal opgesteld. Nabij dit hoofdaltaar worden de hoofden van de heiligen Petrus en Paulus bewaard. Het altaar zelf is gebouwd rondom gedeelten van een houten tafel waaraan Petrus zelf de Mis zou hebben gelezen in het huis van senator Pudens. In de apsis is een vierde eeuws mozaïek te zien, dat geldt als de oudst bekende afbeelding van Christus aan het kruis. Volgens een legende zou dit mozaïek zijn vervaardigd door engelen. Het mozaïek werd later uitgebreid met andere figuren: Maria, Franciscus van Assisi, Petrus, Paulus en de beide Sint-Jannen. Op het mozaïek staat ook paus Nicolaas IV afgebeeld die reikt tot de heup van de overige afgebeelden. Dit om zijn nietigheid ten opzichte van de heiligen aan te geven. In het altaar van de Sacramentskapel wordt een fragment bewaard van de tafel waaraan Jezus en zijn leerlingen het laatste avondmaal gebruikten.

Pauselijke graven
In de Sint-Jan van Lateranen bevinden zich zes pauselijke graven, namelijk die van: paus Sergius IV (1009-1012) paus Alexander III (1159-1181), paus Innocentius III (1198-1216), paus Martinus V (1417-1431), paus Clemens XII (1730-1740) en paus Leo XIII (1878-1903).

Heilige Trap
Tegenover de basiliek van Sint-Jan bevindt zich de Scala Sancta (‘Heilige Trap’) . Volgens de overlevering is dit de trap die oorspronkelijk deel uitmaakte van het pretorium (‘hoodkwartier’) van Pontius Pilatus in Jeruzalem. Volgens de legende zou deze trap, waarop Christus zelf gelopen heeft, door de moeder van keizer Constantijn, Helena, naar Rome zijn gebracht tegelijk met andere lijdensrelikwieën als het Heilig Kruis. De trap leidt naar het Sancta Sanctorum (‘Heilige der Heiligen’), een bidkapel die vroeger door de pausen werd gebruikt en waar verschillende belangrijke relikwieën worden bewaard. Gebruikelijk is dat gelovigen de trappen op hun knieën beklimmen, waarmee zij sinds paus Pius VII (1800-1823) een volle aflaat kunnen verkrijgen.

Baptisterium
Het Baptisterium van de Sint-Jan (aan de rechterkant van de basiliek) geldt als de oudste doopkapel van Rome. Volgens de overlevering zou Constantijn de Grote hier zelf gedoopt zijn. De kapel stond model voor veel baptisteria van later datum en heeft een achthoekig grondplan. Een dergelijk achthoekige vorm symboliseert de ‘achtste scheppingsdag’, de dag namelijk waarop de mens door de doop opnieuw geschapen wordt. Op de plek van het baptisterium lagen vroeger de thermen behorend bij het Domus Faustae.

Feestdag
De liturgische feestdag van de kerkwijding van de Sint-Jan is 9 november. Sinds de 12de eeuw wordt het feest op deze dag gevierd. Deze gedachtenis was aanvankelijk beperkt tot de stad Rome, maar werd uiteindelijk uitgebreid naar de universele kerk. De reden daarvoor was het gegroeide inzicht dat de bisschop van Rome, wiens cathedra in de Sint-Jan staat, de opvolger is van de apostel Petrus en daarom het hoofd is van de gehele liefdegemeenschap van Christus, zoals Ignatius van Antiochië schreef.

Bron: KRO-NCRV

Apsis van de Sint-Jan van Lateranen

Vandaag vieren we dus het kerkwijdingsfeest van de Lateraanse basiliek. De Sint-Jan van Lateranen is een van de vier grootbasilieken in Rome. Ze is de kathedrale kerk van het bisdom Rome en herbergt de zetel van de bisschop van Rome, de paus. Het is de oudste en in rang meest vooraanstaande van de vier pauselijke basilieken, en wordt daarom ook wel aartsbasiliek genoemd, of moeder van alle kerken. Het is een vijfschepige, 130 meter lange, basiliek, gewijd aan Christus de Verlosser en de beide Sint-Jannen: de heilige Johannes de Doper en Johannes de Evangelist. Als je in de buurt bent, zeker eens gaan kijken. Zeer imposant gebouw.

En net zoals de Sint-Jan van Lateranen in Rome zijn er wereldwijd doorheen de geschiedenis tal van basilieken en kathedralen gebouwd. Allemaal ter ere van God, en – laat ons hopen – als plaatsen van samenkomst, bezinning en godsontmoeting voor de gelovigen. Allemaal mooi en waardevol.

En toch, wanneer Jezus het over de tempel had, had Hij het in de diepte niet over een of ander religieus gebouw van toen. Ook verwees Hij niet naar een basiliek of kathedraal die ‘na zijn tijd’ ooit gebouwd zou worden. Als Jezus sprak over de tempel had Hij het over ons, over de gemeenschap, over de Geest die waait, over Gods Koninkrijk dat midden ons ons is, over de liefde van God die belichaamd moet worden doorheen zijn kinderen. Basilieken, kathedralen en kerken zijn hooguit plaatsen van samenkomst die de geestelijke tempel – waar Jezus het over had – materialiseren. In de diepte gaat het over het waaien van de Geest binnen de gemeenschap; wij die geroepen zijn Gods liefde – in naam van Christus – gestalte te geven.

Vandaag horen we Paulus zeggen: ‘U weet toch dat u een tempel van God bent en dat de Geest van God in uw midden woont?’ Wat verder, in dezelfde brief aan de Korintiërs, schrijft hij: ‘Weet u niet dat uw lichaam een tempel is van de heilige Geest, die in u woont en die u ontvangen hebt van God? Weet u niet dat u niet van uzelf bent?’ (1Kor.6,19). Het zijn woorden die ons in het hart van onze roeping plaatsen, namelijk gaan staan in het waaien van de Geest, met de bedoeling instrument te zijn van God, in volle overgave aan Christus.

Nogal wat mensen voelen dit aan alsof ze hun ‘ik’ helemaal moeten prijsgeven, wat een groot misverstand is. We moeten ons durven de vraag stellen wie of wat ons ware ‘ik’ is, of waartoe ons ‘ik’ geroepen is. Is het niet zo dat ons meest waarachtige ik te vinden is in God? Zullen we in Christus niet onze diepste identiteit vinden? Ik vermoed wanneer Jezus zegt ‘Zoek en je zult vinden’ (Lc.11,9), dat Hij het onder andere daarover heeft. In Hem mogen we onszelf zoeken, en zullen we ook onszelf vinden. We zullen een ‘ik’ vinden waarvan God in het begin van de Bijbel gezegd dat Hij het ‘schiep als zijn evenbeeld’ (Gen.1,27a). Anders gezegd: in Christus wordt onze levenszin duidelijk, in Hem horen we onze roeping, In hem vinden we waartoe we geroepen zijn, en wie we in wezen zijn. De rest moet ‘afsterven’ om een oud woord te gebruiken, met de bedoeling helemaal Gods liefde te worden.

Je kan dan denken dat je op zoek moet gaan buiten jezelf. In zekere zin kan dat ook helpen. Heel wat mensen gaan op bedevaart, bezoeken het heilig Land, wandelen of fietsen naar Santiago, trekken zich enkele dagen terug in een abdij,… Allemaal zaken die goed zijn en een werkelijke hulp kunnen betekenen wat betreft het ‘vinden van God’. Maar de diepste bedevaart moeten we doen in onszelf. Want daar woont God, daar laat Hij zich vinden, daar wil Hij ons omvormen. ‘Uw lichaam is een tempel van de heilige Geest’, zegt Paulus duidelijk. Ons lichaam is, als het ware, het heiligdom waar het waaien van de Geest ons toelaat God te vinden. Het is beslist heilzaam om een trektocht te doen naar Assisi om – binnen de franciscaanse spiritualiteit – God en jezelf te vinden. Maar de ware bedevaart moet plaatsvinden in onszelf; daar waar God in Christus woont, en zich laat vinden.

Dit met de bedoeling dat we de transformatie met en door Gods liefde laten gebeuren: God die ons – in Christus – trekt, of opneemt, in zichzelf, opdat wij zijn liefde zouden zijn in het dagelijks leven. Want daar gaat het om: Gods liefde zijn. Dus geen onderonsje tussen God en ons, alsof de wereld niet zou bestaan. Nee: zijn liefde worden in het dagelijks leven; gezonden door Hem. Zout en licht zijn voor de wereld… weet je wel?

Lichaam als tempel van de heilige Geest… allemaal mooi en wel, maar hoe beleef je dat nu concreet?
Wel, ik denk dat het gelovig bewustzijn van dit gebeuren al zeer veel waard is. En liefst biddend. Wanneer wij bidden, en we zijn ons bewust dat ons lichaam en heel ons zijn (ons lijf, ons verstand, ons hart, onze ziel, onze krachten,…) tempel is van de heilige Geest, kan ons dat alleen maar tot diepe eerbied brengen voor Hem die ons deze genade schenkt. Dankbaarheid dus om wat jij mag zijn: tempel van God. Het zal onze dag diep kleuren wetende dat God altijd bij je is, dat Hij de bezieler is van je bestaan, de spirit van je liefde, het hart van je leven. Zo omgaan met je lichaam, met je hele zijn, maakt je tot een nederig mens in dienst van God. Maar al te graag zal je je geven aan Gods aanwezigheid in Christus diep in jezelf, als een biddend toevertrouwen aan het waaien van de Geest.

Je zult jezelf beleven als gave voor de wereld. Je zult jezelf ervaren als niet van jou, zoals Paulus zegt. Nee, je bent van God. Je bent zijn oogappel. Vanuit zijn liefde voor u, en vanuit uw liefde voor Hem, zal je niet anders kunnen dan instrument willen zijn in zijn handen. Hij de fluitspeler, jij de fluit, de muziek: uw leven vervuld van liefde, voor allen die het horen willen.

Laat ons leven een lofzang zijn voor God, de liefde bezingend doorheen al ons doen en laten.

Met een genegen groet,

kris

Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.

Vader,
maak ons bewust dat wij als gemeenschap de tempel zijn waar uw Geest waait. Moge uw Geest ons in onze zending plaatsen, opdat wij, verenigd met Jezus, zout en licht zouden zijn in deze wereld.
Door Christus, onze Heer.
Amen.