zondag 6 in de paastijd – C
Uit de Handelingen van de Apostelen 15, 1-2 + 22-29
Paulus en Barnabas vertrekken uit Antiochië naar Jeruzalem. In tegenwoordigheid van de apostelen zal het er eerste concilie van de Kerk plaats vinden. De vraag die men er besprak was belangrijk. Moet een christen die zich bekeert uit het heidendom zich schikken naar de gebruiken van de Joden om gered te worden? Gelijkaardige vragen stellen zich in alle tijden in verband met de missie. Als de Kerk haar oor te luisteren legt bij de Geest, zal zij de moedige antwoorden vinden die zich opdringen.
Er kwamen enkele leerlingen uit Judea, die betoogden dat de broeders zich moesten laten besnijden, overeenkomstig het door Mozes overgeleverde gebruik, omdat ze anders niet konden worden gered. Dit leidde tot grote onenigheid met Paulus en Barnabas en mondde uit in een felle woordenstrijd. Besloten werd dat Paulus en Barnabas, samen met enkele andere leerlingen, naar Jeruzalem zouden gaan om deze kwestie voor te leggen aan de apostelen en de oudsten.
Daarop besloten de apostelen en de oudsten in overleg met de hele gemeente enkele afgevaardigden met Paulus en Barnabas mee te zenden naar Antiochië. De keuze viel op twee leiders uit de gemeente: Judas, wiens bijnaam Barsabbas luidde, en Silas.
Men gaf hun een brief mee met de volgende inhoud: ‘Van de apostelen en de oudsten. Aan onze broeders en zusters in Antiochië, Syrië en Cilicië afkomstig uit de heidense volken: gegroet! Wij hebben vernomen dat enkelen van ons u een bezoek hebben gebracht – zonder dat wij hun dat hadden opgedragen – en dat hun uitspraken aanleiding zijn geweest tot verwarring en verontrusting. Daarom hebben we eensgezind besloten enkele broeders naar u toe te zenden in het gezelschap van onze geliefde Barnabas en Paulus, mensen die hun leven op het spel hebben gezet voor de naam van onze Heer Jezus Christus. We hebben Judas en Silas afgevaardigd, en zij zullen de inhoud van deze brief mondeling toelichten. In overeenstemming met de heilige Geest hebben wij namelijk besloten u geen andere verplichtingen op te leggen dan wat strikt noodzakelijk is: onthoud u van vlees dat bij de afgodendienst is gebruikt, van bloed, van vlees waar nog bloed in zit, en van ontucht. Als u zich hieraan houdt, doet u wat juist is. Het ga u goed.’
Gezongen antwoordpsalm 67
(tekst onder geluidsfragment)
Refr.: Geef dat de volken U eren, o God.
God zij ons genadig en zegene ons,
Hij late zijn aanschijn over ons lichten.
Opdat men op aarde uw wegen mag kennen,
in alle landen uw heil.
Laat alle naties van vreugde juichen
omdat Gij de volken rechtvaardig regeert
en alles op aarde bestuurt.
Geef dat de volken U eren, o God,
dat alle volken U eren.
God geven ons zo zijn zegen
dat heel de aarde Hem vreest.
Uit het boek Apocalyps 21, 10-14 + 22-23
Jezus beloofde dat Hij zou terugkeren bij de zijnen en dat zijn Vader de heilige Geest zou zenden. De eerste resultaten van deze belofte krijgen wij hier. Het is de Kerk zelf, die als stad van God gegrond is op de twaalf apostelen van het Lam. Zij zal haar voltooiing vinden op de dag dat de Heer alles in allen zal zijn.
Ik, Johannes, raakte in vervoering, toen de engel mij mee nam naar een heel hoge berg en me de heilige stad Jeruzalem liet zien, die uit de hemel neerdaalde, bij God vandaan. De stad schitterde door Gods luister, met een schittering als van een edelsteen, als een kristalheldere jaspis. Ze had een grote, hoge muur met twaalf poorten en bij elke poort stond een engel. Op de poorten waren namen geschreven: de namen van de twaalf stammen van Israëls zonen. Vanuit het oosten gezien waren er drie poorten, vanuit het noorden drie, vanuit het zuiden drie en vanuit het westen drie. De stadsmuur had twaalf grondstenen, met daarop de namen van de twaalf apostelen van het lam. Maar een tempel zag ik niet in de stad, want God, de Heer, de Almachtige, is haar tempel, met het lam.
De stad heeft het licht van de zon en de maan niet nodig: over haar schijnt Gods luister, en het lam is haar licht.
Vers voor het evangelie (Joh. 14, 23)
Alleluia.
Wanneer iemand Mij liefheeft
zal hij zich houden aan wat Ik zeg,
mijn Vader zal hem liefhebben
en mijn Vader en Ik zullen bij hem komen
en bij hem wonen.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Johannes 14, 23-29
Zoals God verblijf hield in de Tempel, zo wonen Jezus en zijn Vader in hen die het Woord onderhouden en verzoend zijn met God en met elkaar. De meester van het innerlijk leven is de heilige Geest. Hun overtuiging is groot. Waarlijk, de onzichtbare Christus blijft tegenwoordig. Moge onze vreugde blijven.
Jezus sprak tot zijn leerlingen:
‘Wanneer iemand Mij liefheeft zal hij zich houden aan wat Ik zeg, mijn Vader zal hem liefhebben en mijn Vader en Ik zullen bij hem komen en bij hem wonen. Maar wie Mij niet liefheeft, houdt zich niet aan wat Ik zeg, en wat jullie Mij horen zeggen, zijn niet mijn woorden, maar de woorden van de Vader, door wie Ik gezonden ben. Dit alles zeg Ik tegen jullie nu Ik nog bij jullie ben. Later zal de pleitbezorger, de heilige Geest, die de Vader jullie in mijn naam zal zenden, jullie alles duidelijk maken en alles in herinnering brengen wat Ik tegen jullie gezegd heb.
Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet. Jullie hebben toch gehoord dat Ik zei dat Ik wegga en bij jullie terug zal komen? Als je Me liefhad zou je blij zijn dat Ik naar mijn Vader ga, want de Vader is meer dan Ik. Ik vertel jullie dit nu, voordat het gebeurt, zodat jullie het geloven wanneer het zover is.’
Van Woord naar leven
Vandaag zegt Jezus ons: ‘Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie.’
Het is een mooi gebaar tijdens de eucharistieviering dat wij elkaar de vrede mogen schenken. Doch dit gebaar doen wij na een ander gebaar. Eerst zegt namelijk de priester, in naam van Christus: ‘De vrede van de Heer zij met u allen’. En vanuit die vrede, die de Heer ons geeft, geven wij elkaar de vrede.
De vrede die wij elkaar toewensen en onder elkaar beleven, vindt haar oorsprong dus de vrede van de Heer. Hij schenkt ze ons om haar vanuit dit geschenk aan elkaar te geven.
Laten we vredevolle mensen worden door te drinken bij de bron die Jezus zelf is. Zo zullen we in staat zijn (zeg maar ‘vol van genade’) om de vrede van de Heer van harte aan elkaar te kunnen geven door te werken aan verzoening daar waar nodig is, door vergeving te schenken daar waar we elkaar pijn deden, door terug gemeenschap te vormen met elkaar daar waar deze gekwetst was, door elkaar graag te zien in gebaar, daad en woord.
Ja, laten we het begrip ‘broederschap’, wat toch eigen is aan het evangelie, hoog in het vaandel dragen. Moge de vrede van de Heer, ja de Heer zelf, het hart zijn van deze beleving.
Een gezegende zondag,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Heer,
maak mij een werktuig van uw vrede: zodat ik liefde verspreid waar men elkaar haat, dat ik vergeef waar men elkaar beledigt, dat ik verenig waar men strijdt, dat ik de waarheid spreek waar dwaling heerst, dat ik het geloof breng waar twijfel terneer drukt, dat ik hoop wek waar vertwijfeling heerst, dat ik uw licht ontsteek waar duisternis is, dat ik vreugde breng waar leed woont.
Heer,
laat mij er naar streven niet dat ik getroost word, maar dat ik troost breng, niet dat ik begrepen word, maar dat ik de ander versta, niet dat ik geliefd word, maar dat ik liefheb.
Want wie geeft, ontvangt, wie zich zelf vergeet, die vindt, wie vergeeft, hem wordt vergeven en wie sterft, ontwaakt ten eeuwigen leven.
Amen.
(gebed toegeschreven aan Franciscus van Assisi)
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Rita van Casia († 1457)
Rita van Cascia, Italië; weduwe
Zij werd rond 1380 geboren in het Italiaanse plaatsje Roccaporena, vlakbij Spoleto. Als jong meisje droomde zij ervan in het klooster te gaan en haar leven toe te wijden aan de beschouwing van Christus die zoveel voor de mensen had geleden. Deze devotie tot de lijdende Christus was indertijd wijd verbreid. Maar haar ouders beschikten anders. Zij huwelijkten haar uit aan een ruwe man, Ferdinando Mancini, die zich weldra als een wrede echtgenoot ontpopte. Hij leed aan driftbuien en woedeaanvallen, waarvan met name zijn vrouw het slachtoffer werd. Rita kreeg dit alles praktisch vanaf de dag van haar huwelijk te verdragen en dat zou zo doorgaan gedurende al de achttien jaren van haar huwelijk.
De twee jongens die geboren werden, hadden het rauwe karakter van hun vader. Rita moet beseft hebben dat ook deze opgave een manier was om Christus na te volgen op de weg van zijn lijden. Ze bad veel en was een toonbeeld van eindeloos geduld. Op de lange duur leek dat ook tot haar man door te dringen: hij vroeg haar zelfs om vergiffenis en begon waarachtig een nieuw leven. Kort daarop werd hij door een oude vijand om het leven gebracht. Op de vlucht voor de gerechtsdienaren kwam de moordenaar ten einde raad bij haar zijn toevlucht zoeken. Zij ging op zijn smeekbeden in. Maar haar zoons hadden bloedwraak gezworen.
Volgens het verhaal zou zij verzucht hebben, dat God nog liever die twee tot zich zou nemen dan dat ze in hun opzet mochten slagen. Hoe dat ook, de jonge mannen stierven kort na elkaar. Zo lag uiteindelijk de weg voor Rita toch nog open om haar eerste liefde te volgen. Op dat moment moet ze rond de zeventwintig geweest zijn.
Na lang aandringen en herhaalde weigeringen kreeg ze in 1407 toestemming in te treden bij de augustinessen van het St-Maria-Magdalenaklooster (thans het naar haar genoemde St-Ritaklooster) te Cascia. Daar leidde zij een leven van boete en gebed; naar het schijnt stelde zij zich voortaan tevreden met water en brood. Ze zou zelfs wonderbare tekenen van verbondenheid met de lijdende Christus hebben ontvangen. Tijdens haar gebed zou een stekel van Christus’ doornenkroon gesprongen zijn en haar in het voorhoofd hebben verwond. De resterende vijftien jaar van haar leven droeg ze daar inderdaad een litteken. Merkwaardigerwijs verdween het vanzelf, toen ze op bedevaart ging naar de paus. Maar op de terugweg kwam het weer terug.
Ze stierf op hoge leeftijd.
Ze werd heilig verklaard in 1900. Tegenwoordig ligt ze begraven in de plaatselijke St-Ritakerk die in 1947 ter ere van haar werd gebouwd; sindsdien is het een drukbezocht bedevaartsoord.
Ook in Nederland en België geniet zij de nodige verering.
In Boskant bij Sint Oedenrode, Oud-Valkenburg en Eindhoven worden respectievelijk een Rita-dag, een Rita-bedevaart en een Rita-rozenwijding georganiseerd. In Nederland hebben Amsterdam, Nieuwendam en Sint-Oedenrode een Sint-Ritakerk.
Ook de kerk van het augustijnenklooster te Kontich bij Antwerpen dient als bevoorrechte vereringsplek voor de Heilige Rita.
Ze is patrones van de Rita-zusters en van de katholieke ziekenzorg; van slagers, slachters en vleeswarenverkopers; van hopeloze en onmogelijke zaken (‘La abogada de imposibles’: vanwege het verleden van haar man werd ze meermalen als kloosterlinge geweigerd én ze droeg bij tot buitengewone en onverwachte gebedsverhoringen); ze wordt aangeroepen door vrouwen met een ongelukkig huwelijk, door kinderloze vrouwen en bij onvruchtbaarheid; daarnaast wordt haar voorspraak gevraagd bij moeizame examens.
Ze wordt afgebeeld in augustinessenhabijt; in gebed voor Jezus aan het kruis, waarbij een doorn van zijn kroon afspringt en bij haar in het voorhoofd dringt; soms reikt ze Maria een doornenkroon aan, terwijl ze er een rozenkroon voor in de plaats ontvangt.
Bron: Heiligen.net
Laten wij bidden
Heer,
maak mij een werktuig van uw vrede: zodat ik liefde verspreid waar men elkaar haat, dat ik vergeef waar men elkaar beledigt, dat ik verenig waar men strijdt, dat ik de waarheid spreek waar dwaling heerst, dat ik het geloof breng waar twijfel terneer drukt, dat ik hoop wek waar vertwijfeling heerst, dat ik uw licht ontsteek waar duisternis is, dat ik vreugde breng waar leed woont.
Heer,
laat mij er naar streven niet dat ik getroost word, maar dat ik troost breng, niet dat ik begrepen word, maar dat ik de ander versta, niet dat ik geliefd word, maar dat ik liefheb.
Want wie geeft, ontvangt, wie zich zelf vergeet, die vindt, wie vergeeft, hem wordt vergeven en wie sterft, ontwaakt ten eeuwigen leven.
Amen.
(gebed toegeschreven aan Franciscus van Assisi)