woensdag in de 2e paasweek
Uit de Handelingen van de Apostelen 5, 17-26
De Handelingen van de Apostelen verhalen ons tot driemaal toe wonderbare bevrijdingen van de leerlingen uit joodse gevangenissen. Hierin mogen we een teken zien: echte christenen zijn en blijven altijd vrije mensen, niemand kan hen aan banden leggen. De jonge kerk stelt ons de vraag in hoever wijzelf ons christen-zijn ervaren als bevrijdend, in hoever wij ons niet laten intimideren en gevangen zetten.
In die dagen besloten de hogepriester en zijn medestanders, de sadduceeën, in te grijpen. Vervuld van jaloezie als ze waren, lieten ze de apostelen gevangennemen en opsluiten. ’s Nachts opende een engel van de Heer echter de deuren van de gevangenis, bracht hen naar buiten en zei: ‘Ga naar de tempel en spreek daar tot het volk over alles wat het nieuwe leven aangaat.’ De apostelen gaven hieraan gehoor en gingen bij het aanbreken van de dag naar de tempel, waar ze hun onderricht voortzetten.
Toen de hogepriester en de sadduceeën gearriveerd waren, riepen ze het Sanhedrin bijeen, de hele raad van oudsten van de Israëlieten, en zonden ze tempelwachters naar de gevangenis om de apostelen te halen. Maar toen de wachters daar kwamen, troffen ze hen er niet aan. Ze keerden terug om verslag uit te brengen en zeiden: ‘De gevangenis was zorgvuldig afgesloten en de bewakers stonden bij de deuren, maar nadat we die geopend hadden, troffen we er niemand aan.’ Toen het hoofd van de tempelwacht en de hogepriesters dit hoorden, vroegen ze zich vertwijfeld af wat de gevolgen hiervan zouden zijn. Kort daarop kwam iemand zeggen: ‘De mannen die u gevangen hebt gezet, zijn in de tempel en onderrichten het volk.’
Daarop ging het hoofd van de tempelwacht hen met zijn wachters halen, maar zonder geweld te gebruiken, omdat ze bang waren dat het volk hen zou stenigen.
Psalm 34, 2-9
Refr.: Proef, en geniet de goedheid van de Heer.
De Heer wil ik prijzen, elk uur van de dag,
mijn mond is altijd vol van zijn lof.
Laat mijn leven een loflied zijn voor de Heer,
de nederigen zullen het met vreugde horen.
Roem met mij de grootheid van de Heer,
sluit u aan om zijn naam te verheffen.
Ik zocht de Heer en Hij gaf antwoord,
Hij heeft mij van alle angst bevrijd.
Wie naar Hem opzien, stralen van vreugde,
schaamte zal hun gezicht niet kleuren.
In mijn verdrukking riep ik tot de Heer,
Hij heeft geluisterd en mij uit de nood gered.
De engel van de Heer waakt
over wie Hem vrezen, en bevrijdt hen.
Proef en geniet de goedheid van de Heer,
gelukkig de mens die bij Hem schuilt.
Vers voor het evangelie (Kol. 3, 1)
Alleluia.
Als u met Christus tot leven bent gewekt,
streef dan naar wat boven is,
waar Christus zit aan de rechterhand van God.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Johannes 3, 16-21
Geloven in Christus wil zeggen: geloven dat Hij midden ons ons werd gezonden uit pure liefde, omdat God liefde is. Zo een geloof geeft licht aan het leven dat soms zo duister is. Dat licht is God zelf. Wie leeft in dit licht wordt licht voor anderen.
Jezus sprak tot Nikodemus:
‘God had de wereld zo lief dat Hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in Hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gestuurd om een oordeel over haar te vellen, maar om de wereld door Hem te redden. Over wie in Hem gelooft wordt geen oordeel uitgesproken, maar wie niet in Hem gelooft is al veroordeeld, omdat hij niet wilde geloven in de naam van Gods enige Zoon.
Dit is het oordeel: het licht kwam in de wereld en de mensen hielden meer van de duisternis dan van het licht, want hun daden waren slecht.
Wie kwaad doet, haat het licht; hij schuwt het licht omdat anders zijn daden bekend worden. Maar wie oprecht handelt zoekt het licht op, zodat zichtbaar wordt dat God werkzaam is in alles wat hij doet.’
Van Woord naar leven
Vandaag zegt Jezus tot Nikodemus, én tot ons: ‘Wie kwaad doet, haat het licht; hij schuwt het licht omdat anders zijn daden bekend worden. Maar wie oprecht handelt zoekt het licht op, zodat zichtbaar wordt dat God werkzaam is in alles wat hij doet.’
Liefde en kwaad zijn tegengesteld aan elkaar, zoals licht en duisternis dat ook zijn. Wie kwaad doet, leeft tegengesteld aan de liefde en leeft in de duisternis.
Wie oprecht tracht te leven en daardoor het licht opzoekt, zal getuigen van Gods Liefde, want hij leeft in de Liefde en de Liefde spreekt van God.
Laten we kinderen zijn van het licht, kinderen van de liefde, kinderen van God, heel concreet, in het leven zoals het zich vandaag aanbiedt, in de bezigheden waarin God ons vandaag roept.
Evident is dat niet, maar wel mogelijk, de woorden van Maria uit het Lucas-evangelie indachtig ‘Voor God is niets onmogelijk’.
Puur vanuit ons eigen ikje zal het doorgaans niet makkelijk zijn. Wie tracht lief te hebben vanuit Christus’ inwoning zal al een veel grotere kans tot slagen hebben.
Het is kwestie van het roer van je leven uit handen geven, en wel aan de Heer. Dan wordt er écht véél mogelijk.
Niet met gegarandeerd blij succes voor jezelf. Christelijke liefde is liefhebben omwille van de liefde, omwille van de roeping, omwille van God, omwille van het grote geheel, en het gebeurt dat dat voor de liefhebber soms slecht afloopt. Een voorbeeld daarvan is de Heer zelf, en vele martelaren na en met Hem.
Maar liefde gaat natuurlijk niet enkel over fysiek martelaarschap. Gewoon liefhebben in het dagelijks leven vraagt ook heel wat van een mens. Soms is liefhebben gewoon heel lastig. Bemin maar eens heel consequent een medehuisbewoner (in een gezinssituatie of een kloostergemeenschap) die ambetant doet, die alsmaar zaagt en klaagt. Of iemand die last heeft van ochtendhumeur. Of iemand die voortdurend in de aandacht wil staan en het gesprek naar zich toe trekt… Bemin maar. Niet evident.
Maar ook de gekwetste mens vraagt om bemind te worden. Hij of zij die met een goedgevulde rugzak door het leven gaat. De zondaar; met of zonder berouw of schuldgevoel. Maar ook de vluchteling, de bedelaar, de eenzame,… iedereen vraagt uit zichzelf bemind te worden. Christus vraagt het door hen heen. Geen evidentie. Wel onze roeping.
Maar voor alle duidelijkheid: liefhebben is natuurlijk geen verhaal van kommer en kwel. Integendeel. In de diepte is de weg van liefde een weg van vrede, van Pasen, hoe lastig of zwaar de consequenties van de liefde ook soms zijn.
Het mooie aan de liefde is dat ze altijd vruchten nalaat; vruchten voor de Kerk, vruchten voor de mensheid; altijd. Of het nu een blij gebeuren is of een gebeuren dat voor de liefhebber niet al te goed afloopt… Het werpt altijd vruchten af voor de ‘ander’. Want liefhebben geeft leven, geeft zin, stelt God aanwezig; en wel in alle omstandigheden.
Lieve mensen, laat ons het lied van Gods liefde zingen naar elkaar toe. En als de ander niet meezingt, laat dit vooral geen reden zijn om zelf niet te zingen.
Een mooie lentedag voor ieder van u,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Vader,
leer ons het lied van de liefde, als het hart van ons bestaan. Mogen we het zingen naar allen en alles, eenvoudig en blij; in Christus.
In zijn naam.
Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Zita van Monsagrati († 1272)
Zita van Monsagrati, bij Lucca, Toscane, Italië; dienstmeisje
Zita was een uiterst eenvoudige boerendochter uit het gehucht Monsagrati. Daar moet ze rond 1212 geboren zijn. Als 12-jarig meisje kwam zij in dienst bij de aanzienlijke familie Fatinelli, in de Toscaanse stad Lucca. Daar was zij het mikpunt van de pesterijen van de kinderen; daarnaast had zij te lijden van het overheersende karakter van de vrouw des huizes en de grove bejegeningen van de heer des huizes. Maar Zita was consequent in haar eenvoud: ze behandelde elk met dezelfde vriendelijkheid en eerbied, en liet zich door niets van haar stuk brengen. Zelf meende ze dat God haar niet voor niets voor al deze beproevingen plaatste. Ze hield zich aan haar persoonlijke lijfspreuk: “De handen bij het werk, het hart bij God.” Gaandeweg begonnen de familieleden daar te voelen welk een bijzonder mens ze in hun midden hadden.
De legende weet nog te vertellen dat zij op een keer in de kerk zo in gebed verzonken was dat ze de tijd vergat. Veel te laat om het brood nog op tijd gebakken te hebben, kwam ze in het huis van haar heer terug. Het deeg was gerold en gekneed en het brood lag klaar voor de oven: dat moesten dus engelen geweest zijn…!
Toen ze met kerstavond naar de kerk ging, zat er bij de ingang van de kerk een oude bedelaar op de stenen vloer met veel te dunne kleren aan. Hij was zo door en door koud dat Zita niets beters wist te doen dan haar eigen mantel aan de man te geven. Maar eigenlijk was het haar mantel niet: ze had hem mogen lenen van haar heer: het was een zeer dure bontmantel. Daarom zei ze tegen de bedelaar dat ze hem niet kon geven, ze kon hem alleen maar lenen: als de kerk uitging, wilde ze hem weer terug hebben. De oude man beloofde het. Maar bij het uitgaan van de kerk was de man verdwenen en de dure bontmantel erbij. Dat kwam haar op een flinke uitbrander te staan van de kant van haar heer. Woedend was hij, en hij schold op haar zwakheid en al te medelijdend hart, en dat ze zich had laten bedriegen… Uren later werd er aan de poort geklopt en stond daar de bedelaar met de jas om hem eerlijk terug te brengen: Zita’s huisgenoten waren er zeker van dat het Christus zelf was geweest, of minstens zijn engel.
Achtenveertig jaar lang verzorgde zij onafgebroken het huishouden van haar meester.
Zij stierf op 27 april 1272.
Zij is bijgezet in de San Fridiano-kerk te Lucca. Haar lichaam is daar nog steeds te zien in geheel gave staat. Ook het huis van de familie Fatinelli in de wijk San Frediano te Lucca bestaat nog. In 1696 werd ze heilig verklaard.
Ze is patrones van de stad Lucca. Naast Notburga is zij patrones van het dienstpersoneel.
Bron: Heiligen.net
Zita van Monsagrati
Laten wij bidden
Vader,
leer ons het lied van de liefde, als het hart van ons bestaan. Mogen we het zingen naar allen en alles, eenvoudig en blij; in Christus.
In zijn naam.
Amen.