zaterdag in week 2 van de veertigdagentijd
Uit het boek Micha 7, 14-15 + 18-20
De zekerheid dat God altijd opnieuw onze misstappen en tekorten wil vergeten is een bron van geluk voor ons. Zijn grote goedheid openbaart zich telkens opnieuw in de trouw aanzijn Verbond.
Weid uw volk met uw staf, uw geliefde kudde die eenzaam leeft in het woud, omringd door vruchtbaar land. Mogen ze weiden in Basan en Gilead, als in de dagen van weleer.
Als in de dagen van zijn bevrijding uit Egypte laat ik dit volk wonderbaarlijke daden zien.
Wie is een God als U, die schuld vergeeft en aan zonde voorbijgaat? U blijft niet woedend op wie er van uw volk nog over zijn; liever toont U hun uw trouw.
Opnieuw zult U zich over ons ontfermen en al onze zonden tenietdoen. Onze zonden werpt u in de diepten van de zee.
U bewijst Jakob uw trouw en Abraham uw goedheid, zoals U gezworen hebt aan onze voorouders, in de dagen van weleer.
Psalm 103, 1 + 2 + 3 + 4 + 9 + 10 + 11 + 12
Refr.: De Heer is barmhartig en welgezind.
Prijs de Heer, mijn ziel,
prijs, mijn hart, zijn heilige Naam.
Prijs de Heer, mijn ziel,
vergeet niet één van zijn weldaden.
Hij vergeeft u alle schuld,
Hij geneest al uw kwalen,
Hij redt uw leven van het graf,
Hij kroont u met trouw en liefde.
Niet eindeloos blijft Hij twisten,
niet eeuwig duurt zijn toorn.
Hij straft ons niet naar onze zonden,
Hij vergeldt ons niet naar onze schuld.
Zoals de hoge hemel de aarde overspant,
zo welft zich zijn trouw over wie hem vrezen.
Zo ver als het oosten is van het westen,
zo ver heeft Hij onze zonden van ons verwijderd.
Uit het evangelie volgens Lucas 15, 1-3 + 11-32
Het 15e hoofdstuk van Lucas is een vreugdelied op Gods geluk wanneer Hij een zondaar terugvindt. De parabel wijst de weg van de bekering: de terugkeer naar de Vader. De weg van de jongste zoon is ook de onze. De oudste zoon, voorbeeld van degelijkheid en fatsoen, schiet te kort. Hij kan het geluk van zijn vader niet begrijpen. Deze parabel leert ons dat God altijd barmhartig is.
Alle tollenaars en zondaars kwamen Jezus opzoeken om naar Hem te luisteren. Maar zowel de Farizeeën als de schriftgeleerden zeiden morrend tegen elkaar: ‘Die man ontvangt zondaars en eet met hen.’
Jezus vertelde hun toen deze gelijkenis:
‘Iemand had twee zonen. De jongste van hen zei tegen zijn vader: “Vader, geef mij het deel van uw bezit waarop ik recht heb.” De vader verdeelde zijn vermogen onder hen.
Na enkele dagen verzilverde de jongste zoon zijn bezit en reisde af naar een ver land, waar hij een losbandig leven leidde en zijn vermogen verkwistte.
Toen hij alles had uitgegeven, werd dat land getroffen door een zware hongersnood, en begon hij gebrek te lijden. Hij vroeg om werk bij een van de inwoners van dat land, die hem op het veld zijn varkens liet hoeden. Hij had graag zijn maag willen vullen met de peulen die de varkens te eten kregen, maar niemand gaf ze hem.
Toen kwam hij tot zichzelf en dacht: De dagloners van mijn vader hebben eten in overvloed, en ik kom hier om van de honger. Ik zal naar mijn vader gaan en tegen hem zeggen: “Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden; behandel mij als een van uw dagloners.”
Hij vertrok meteen en ging op weg naar zijn vader.
Zijn vader zag hem in de verte al aankomen. Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af, viel hem om de hals en kuste hem.
“Vader”, zei zijn zoon tegen hem, “ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden.”
Maar de vader zei tegen zijn knechten: “Haal vlug het mooiste gewaad en trek het hem aan, doe hem een ring aan zijn vinger en geef hem sandalen. Breng het gemeste kalf en slacht het. Laten we eten en feestvieren, want deze zoon van mij was dood en is weer tot leven gekomen, hij was verloren en is teruggevonden.” En ze begonnen feest te vieren.
De oudste zoon was op het veld. Toen hij naar huis ging en al dichtbij was, hoorde hij muziek en gedans. Hij riep een van de knechten bij zich en vroeg wat dat te betekenen had. De knecht zei tegen hem: “Uw broer is thuisgekomen, en uw vader heeft het gemeste kalf geslacht omdat hij hem gezond en wel heeft teruggekregen.”
Hij werd woedend en wilde niet naar binnen gaan, maar zijn vader kwam naar buiten en trachtte hem te bedaren. Hij zei tegen zijn vader: “Al jarenlang werk ik voor u en nooit ben ik u ongehoorzaam geweest als u mij iets opdroeg, en u hebt mij zelfs nooit een geitenbokje gegeven om met mijn vrienden feest te vieren. Maar nu die zoon van u is thuisgekomen die uw vermogen heeft verkwanseld aan de hoeren, hebt u voor hem het gemeste kalf geslacht.”
Zijn vader zei tegen hem: “Mijn jongen, jij bent altijd bij me, en alles wat van mij is, is van jou. Maar we konden toch niet anders dan feestvieren en blij zijn, want je broer was dood en is weer tot leven gekomen. Hij was verloren en is teruggevonden.’
Van Woord naar leven
Centraal in de parabel van de verloren zoon staan volgende woorden: ‘Zijn vader zag hem in de verte al aankomen. Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af, viel hem om de hals en kuste hem.’
De vader viel hem om de hals en kuste hem. In deze coronatijden absoluut onaanvaardbaar… Maar mensen: wat een kus! Het is een kus, een omhelzing, getekend door een en al barmhartigheid.
Wel, zo is God. Barmhartigheid; geheel en al. Hij heeft geen ander hart om naar de mensen te kijken, naar hen toe te snellen. Barmhartigheid tekent Gods hele zijn, het is het hart van zijn bestaan, de spirit van zijn liefde.
Wat een geluk voor ons. Wat zouden we zijn zonder Gods barmhartigheid?
En dan te weten dat elders Jezus vraagt barmhartig te zijn zoals God barmhartig is. Dus we zij geroepen met diezelfde liefde naar de ander te kijken dan dat God naar ons kijkt. Wat een opdracht, wat een missie. Maar wat een eer ook te mogen delen in Gods liefde.
Mensen, het leven wordt een feest wanneer we ons in beleving deelgenoot weten van Gods liefde voor de mensheid. Dat geeft vrede, dat geeft innerlijk feest. Het geeft leven aan de ander en aan jezelf.
Laten we ons geven aan Christus, opdat we in Hem beeld en gelijkenis mogen zijn van Gods barmhartigheid voor allen.
kris
Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
God,
oprecht dank U wel voor uw zijn, voor uw liefde, uw barmhartigheid. Wat zijt Ge groot. Leer ons te leven in Christus, opdat wij uw barmhartigheid mogen belichamen naar allen.
In Christus’ naam. Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Coleta Boilet († 1447)
Coleta Boilet (ook Boillet), Gent, Vlaanderen, België; claris
Zij werd geboren op 13 januari 1381 in Corbie, Picardië, Frans-Vlaanderen. Haar ouders waren al op gevorderde leeftijd, toen zij geboren werd. Lange tijd had het er zelfs naar uitgezien dat ze helemaal geen kinderen konden krijgen. Daarom hadden ze in hun gebeden Sint Nicolaas († ca 350; feest 6 december) om hulp en voorspraak gevraagd. Ze waren dolgelukkig met hun dochter en drukten hun dankbaarheid uit door het te vernoemen naar Sint Nicolaas: Coleta.
Op haar 18e verloor ze haar beide ouders. Ze weigerde het huwelijk dat haar voogd, een abt, voor haar had geregeld. Ze verlangde liever een leven in dienst van God. Aanvankelijk sloot zij zich aan bij de Begijnen; uiteindelijk trad ze in bij de clarissen in haar woonplaats. In een droom verscheen haar eens de heilige Franciscus van Assisi († 1226; feest 4 oktober); hij was met Sint Clara († 1253; feest 11 augustus) de grondlegger van haar kloosterorde. Hij droeg haar op om de goede geest terug te brengen in de vervallen orde der franciscanen en de vrouwelijke tak ervan, de clarissen. Ze werd algemeen overste en begon in vele Europese kloosters prompt met het herstel van de goede geest, vooral op het punt van de armoede en de mentaliteit. Daarnaast stichtte zij zelf nog zeventien nieuwe vestigingen (o.a. Le Puy-en-Velay); deze zusters staan sinds 1471 bekend als clarissen-coletinnen of arme claren.
Het schijnt dat er rond haar persoon veel wonderen en visioenen hebben plaats gevonden. Zo zou een man uit de dood tot leven hebben gewekt. Ook zou Maria haar eens verschenen zijn, waarbij ze Coleta een in stukken gehakt kind zou hebben laten zien met de woorden: “Zo en nog erger doen de zondaars met mijn zoon Jezus.” Het was de tijd van het pauselijk schisma: naast de officiële pausen te Rome resideerden er tegenpausen in de Zuid-Franse stad Avignon. Beide partijen betwistten elkaar op beschamende wijze het leiderschap van de katholieke kerk. Vandaar dat zij tussen haar drukke bezigheden door nog gelegenheid vond om Sint Vincentius Ferrer († 1419; feest 5 april) te steunen bij zijn arbeid om het pauselijk schisma te herstellen.
In haar gebedsleven had zij een bijzondere devotie voor de lijdende Jezus. Coleta stierf tenslotte in het door haar gestichte klooster te Gent.
Zij werd in 1807 door paus Pius VII († 1823) heilig verklaard.
Zij is patrones van de Franse plaatsen Corbie en Poligny en van de Vlaamse stad Gent. Daarnaast is zij patroonheilige van de clarissen, van dienstmeisjes en van timmerlieden (omdat haar vader timmerman was).
Haar voorspraak wordt ingeroepen tegen hoofdpijn, oogkwalen, koorts en onvruchtbaarheid (omdat haar ouders lange tijd vreesden kinderloos te zullen blijven); daarom wordt haar voorspraak ook gevraagd door aanstaande moeders voor een goede zwangerschap en voorspoedige bevalling.
Zij wordt afgebeeld in het bruine habijt van de clarissen, met boek en kruisbeeld; met lam en soms met leeuwerik (het heet dat zij steeds door zo’n diertje werd begeleid).
Bron: Heiligen.net
Laten wij bidden
God,
oprecht dank U wel voor uw zijn, voor uw liefde, uw barmhartigheid. Wat zijt Ge groot. Leer ons te leven in Christus, opdat wij uw barmhartigheid mogen belichamen naar allen.
In Christus’ naam. Amen.