Timoteüs en Titus, apostelen

Timoteüs, Apostel, Efese, Klein-Azië; apostel & martelaar; † 97

Timoteus is vooral bekend, omdat de apostel Paulus († ca 67; feest 29 juni) aan hem twee brieven heeft geschreven welke in het Nieuwe Testament zijn opgenomen. Hij was afkomstig uit Lystra, een plaatsje in de buurt van Iconium in Klein-Azië (= ongeveer het huidige Turkije). Hij ontmoette Paulus op diens eerste missiereis. De Apostel bekeerde hem tot het christendom. Timoteus was zijn ‘lievelingsleerling’ en werd door Paulus aangesteld tot bisschop (‘opziener’). In die hoedanigheid trad hij herhaaldelijk bij belangrijke gebeurtenissen op als plaatsvervanger van Paulus. Ondanks zijn jeugd wist hij bekwaam leiding te geven.
Hij hield Paulus tijdens diens gevangenschap in Rome enige tijd gezelschap, tot hij – althans volgens zeggen van de kerkhistoricus Eusebius († 339) – omstreeks het jaar 63 bisschop werd van Efese, destijds de hoofdstad van de Romeinse provincie Asia.
Efese was in de klassieke cultuur het heiligdom van Artemis, godin van de liefde. Daar vonden in de ogen van Joden en christenen zulke schandalige vertoningen plaats dat Timoteus er manmoedig stelling tegen begon te nemen. Dat werd niet geaccepteerd door de priesters en vereerders van de godin. Hij moest het tenslotte met zijn leven bekopen. Naar verluidt heeft het volk hem doodgeknuppeld of gestenigd.
Volgens de overlevering werd hij opgevolgd door Sint Onesimus († 109; feest 16 februari).
Daarbij wordt de suggestie gewekt dat het hier zou gaan om dezelfde Onesimus, die ter sprake komt in Paulus’ brief aan Filemon: de weggelopen slaaf waar Paulus bij Filemon een goed woordje voor doet. Maar sommigen menen, dat dit gezien de tijdsverschillen niet kan kloppen.
Timoteus’ lichaam werd – tezamen met dat van Sint Lucas († 1e eeuw; feest 18 oktober) en Sint Andreas († ca 69; feest 30 november) – in 356 vanuit Efeze naar Constantinopel overgebracht. Ook de kerk van San Giovanni in Fonte te Rome heeft relieken van hem.

Titus, Apostel (ook van Gortyn of van Kreta), Kreta, Griekenland; bisschop; † ca 105

Titus was metgezel van de apostel Paulus. Deze stuurde hem verscheidene malen naar de grote havenstad Korinte, in Griekenland, om daar de eerste christengemeenschap te organiseren. Toen er ruzie uitbrak, was hij degene die er op orde op zaken moest gaan stellen. Later werd hij de eerste bisschop (= opziener) op het eiland Kreta; hij zetelde in de stad Gortyn.
In het Nieuwe Testament is een brief van Paulus aan Titus bewaard gebleven.
Zijn hoofd rust in de San Marco te Venetië.

Als jullie een huis binnengaan, zeg dan eerst: “Vrede voor dit huis!”, zegt Jezus ons vandaag.

Lieve mensen, als de Kerk tot iets geroepen is dan is het misschien wel dat: drager én uitdrager zijn van Gods Vrede.

Allereerst drager. Want je kan maar uitdragen waar jezelf drager van bent. Het gaat om een vrede van het hart, een vrede in het hart, een vrede die haar wortels heeft in het bestaan van God. Het is een vrede die Hij in Christus aanbiedt en waar wij – als het goed is – ons mee verinnigen.

Christus’ vrede heeft wezenlijk te maken met gemeenschap met Hem, in het diepste toevertrouwen dat de Vader in Hem je Metgezel is, je goddelijke Vriend die nooit van je zijde zal wijken, de Drager van je leven, de Behoeder van je bestaan, de Trooster van je verdriet, de Schepper van je liefde, de Ziel van je gebed. Christus’ vrede is Gods aanwezigheid in u, en uw aanwezigheid in Hem.

Wel, deze vrede mogen we uitdragen. En wel naar allen die God op ons levenspad brengt. Niet enkel naar hen die ons sympathiek overkomen, of die wij zelf kiezen als zijnde deel uitmakend van onze vriendenkring. Een van God vervuld mens maakt geen onderscheid tussen wie Gods vrede wel verdient en wie niet. Hij ziet in ieder mens een kind van God en dus waard gezegend te worden met Gods Vrede.

We kunnen Gods Vrede uitdragen door dit letterlijk uit te spreken. Velen van mijn vrienden moslims groeten elkaar met de woorden “Salaam oe’ alaykoem”, “de vrede van God zij met je”. En dikwijls leggen ze dan hun hand op hun hart, alsof ze zeggen: ‘ik meen dat wel he’. Het is mooi om zien. Hun vredesgroet staat zo haaks tegenover de grillen van IS, Bokko Haram, of andere ziekelijke organisaties die zogenaamd leven en handelen vanuit de islam. Vele moslims die ik ken zijn zeer beminnelijke mensen, met een groot en warm hart. Het kwetst hen overigens zéér diep dat IS en consoorten de islam en de Koran gebruiken (misbruiken) om hun kwaadaardigheden te rechtvaardigen.

Wij als christenen hebben in onze streken niet echt de gewoonte om een vredesgroet onder woorden naar elkaar toe te uiten. Tijdens de Mis doen we het wel; mooi gebaar overigens. En in Italië doet men het ook. Dit gaat terug op Franciscus van Assisi die zijn broeders aanspoorde ieder die zij ontmoeten Gods Vrede toe te wensen: “Pace e Bene”, ‘Vrede en alle Goeds’.

Elkaar de Vrede toewensen gaat echter veel dieper dan dit doen met woorden. Het gaat om de wijze waarop je bij de ander aanwezig bent. Namelijk als een werkelijke broeder of zuster, niet hoger dan de ander, ook niet neerbuigend, maar eenvoudig als één van hen, en wel vanuit Gods aanwezigheid in jezelf, én wetend dat Hij in het samenzijn met elkaar zijn Liefde wilt openbaren. En daar wilt Hij u voor gebruiken. Ja zijn liefde die zoveel tot stand brengt, wilt Hij door ons heen aan elkaar schenken. En wie zich als instrument van de liefde geeft aan God, schenkt Vrede. Want liefde en vrede zijn als broer en zus, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wie liefheeft vanuit de Heer geeft vrede. Wie de vrede van de Heer uitdraagt is een liefdevol mens.

Lieve mensen, laat ons eens nadenken hoe wij bij elkaar zijn; heel concreet met de mensen ons vandaag gegeven. Hoe kijken we naar de ander, ook naar hem of haar die naar ons gevoel lastig doet? Zien we hen allen werkelijk als kinderen van God, bewoond door Hem, en dus waard dus bemind te worden? Zijn we bereid de vrede van ons hart te delen met hen waarmee we samen leven, samen werken, samen op de trein zitten, samen de kamer delen in het ziekenhuis, samen in de winkel staan,…?

Christus’ vrede zal ons ook tot engagement leiden. Een christen is niet geroepen om zijn leven te slijten op de sofa. Hij is geroepen Gods vrede daadwerkelijk gestalte te geven in de wereld waartoe hij gezonden is; zowel doorheen gebed, daad als woord.

Geliefde mensen,
laten we Gods vrede in ons hart koesteren, en laten we haar in eenvoud en met een evangelische (dus geen nep) glimlach uitdragen.
En laten we ook om haar bidden: om Gods Vrede in de Kerk, Gods Vrede in onze gemeenschappen en gezinnen, Gods Vrede tussen landen en volkeren.

kris

Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.

Heer,
dat wij uw bedding mogen zijn, stromen van vrede, voor allen die Gij op ons pad brengt, en die wij in gebed in ons hart dragen. Dat uw vrede het hart moge zijn
van onze samenleving.
In uw naam. Amen.