Een woordje bij Kerstmis 2020

Geliefde mensen,

Van harte wens ik u allen een zalige en vredevolle Kerst.

Een tiental dagen geleden had ik, in het kader van de advent, een wat diepgaander gesprek met onze bewoners in het woonzorgcentrum waar ik werkzaam ben. Zo spraken we over de kerststal. Ieder kon vertellen hoe zij vroeger thuis de kerststal aankleedden. Ik nodigde hen daarna uit zich in te leven in de figuren rond de kribbe, en zodoende ook in het gebeuren in de stal. Ik vroeg hen één figuur te kiezen die zij graag zouden zijn, en waarom. De meeste moeders onder ons kozen voor Maria, waarmee ze door haar moeder-zijn zich erg verwant voelden. Een bejaard priester onder onze bewoners koos om herder te zijn; vanwege hun eenvoud en verlangen het ‘mysterie’ te aanschouwen. Een religieuze zuster koos dan weer om Jozef te zijn, vanwege zijn zorgend aanwezig zijn voor Maria en het Kind.
Toen iedereen zijn personage had aangewezen en er iets over had gezegd kwam er ook een collega uit de zorg bij zitten. Ook aan haar vroeg ik wie zij zou kiezen mocht ze iemand kunnen zijn uit de stal. En ze koos voor de ezel. Toen ik haar vroeg waarom zei ze: “Ik zou het zo mooi vinden om Maria en het kind Jezus te mogen dragen naar de stal tot bij de kribbe. Ik zou het een hele eer vinden.”
Ik vond dat zo’n mooi, en vooral ook een diep antwoord. Als een zorgkundige zoiets zegt, zegt dat veel over hoe zij de bewoners nabij is. Knap hoor.

Misschien is het een goed idee moesten we ons allen trachten in te leven in de ezel die Maria en het kind droeg. Sommigen onder ons herkennen zich misschien in haar wat hun koppigheid betreft ?. Maar vooral: laten we het ezeltje zijn dat Jezus brengt waar Hij kan geboren kan worden, tot leven kan komen. Heel concreet: laten we Jezus brengen naar al die plekken waar de liefde vraagt bemind te worden. En dat kan gebeuren bij elke ontmoeting met wie ook: onze partner, onze kinderen, ons lief, medezusters- of broeders, collega’s, kennissen,… Eigenlijk bij iedereen die ons levenspad kruist, of we die persoon bewust opzoeken of niet.

Laten we Gods liefde gestalte geven, en wel vanuit Jezus’ inwoning in ons. Dat is niet altijd makkelijk. Liefde gaat soms in tegen onze natuurlijke neigingen. Maar een mens is dan ook meer dan neigingen. We zijn geroepen onze buik te overstijgen om ons te engageren in de liefde, met alle consequenties die deze weg met zich kan meebrengen. Het is niet genoeg om van mensen te houden omdat je ze graag hebt, of omdat zij van u houden. Een christen heeft lief omdat hij het liefhebben liefheeft. Tot deze wijsheid is hij gekomen omdat hij de evangelies leest en herleest, omdat hij de Heer diep in zichzelf draagt als de vormer van zijn geweten en zodoende de spirit van zijn handelen.

Het pad van de liefde is de meest mooie en edele weg die een mens kan gaan.

Mogen we als kerkgemeenschap, ieder op de plek waar hij woont of werkt, het ezeltje zijn dat in alle graagte de Heer aanwezig brengt. Ja, laat ons de liefde zichtbaar maken; heel concreet, elke dag opnieuw. Laten we de liefde zijn; de Heer met ons, door ons, in ons.

Een zalig Kerstmis !

kris