Hildward van Dikkelvenne († ca 750)

0sb, BelgiëWetenschappelijk gesproken is er eigenlijk maar één ding zeker over hem: halverwege de 9e eeuw werden zijn relieken, tezamen met die van Sint Christiana van Dikkelvenne († ca 700; feest 26 juli), overgebracht naar Dendermonde. Ook meent men voor waar te kunnen aannemen dat Hildward een rondreizend missiebisschop was die te Dikkelvenne een benedictijner abdij en een kerk stichtte. Voor het overige is men aangewezen op levensbeschrijvingen die vele eeuwen na zijn dood zijn geschreven door vrome monniken. In het beste geval konden zij daarbij steunen op oude documenten. Maar voor het overige vulden zij het verhaal aan met vrome gedachten die veeleer hun beeld van een heilige weerspiegelen dan gebeurde feiten.Volgens die verhalen zou Hildward van Frankische afkomst zijn geweest. Bij bisschop Bertinus van Toul zou hij opleiding hebben genoten. Nadat de bisschop door struikrovers om het leven was gebracht werd Hildward door koning Dagobert III († 715) en het volk als diens opvolger aangewezen. Op oude bisschopslijsten van deze stad komt zijn naam echter niet voor. Wetenschappers betwijfelen dan ook sterk of dat ooit het geval is geweest.Maar een plaatselijke edelman wilde zijn zoon liever zien op die zetel. Daarop stuurde Hildward zijn ring terug aan Dagobert met het verzoek een uitspraak te doen. God strafte de graaf; er wordt niet bij verteld hoe, en deze zag verder af van zijn aanspraken. Nu vertrok Hildward met twee gezellen, Brinus en Bittinus, naar Rome om er de apostelgraven te bezoeken en de zegen van de paus te ontvangen. Deze gaf hem te kennen dat zijn bestemming niet in Toul lag, maar meer naar het noorden, in Vlaanderen. Zo vestigde hij zich als rondreizend missiebisschop zonder vaste zetel in Dikkelvenne. Hij kreeg onderdak bij een weduwe die hij tot Christus bekeerde. Een plaatselijke edelman vond dit alles zeer bedreigend: hij diende Hildward en de weduwe lijfstraffen toe. Maar terwijl hij nog geraffineerder straffen aan het uitdenken was, werd hij plotseling getroffen door de waarheid van het evangelie, bekeerde zich en liet zich dopen. Hij deed schenkingen waarvan de St-Pietersabdij en de St-Pieterskerk te Dikkelvenne konden worden gesticht. Intussen verscheen een Engelse prinses op het toneel: Christiana. Zij stelde zich onder zijn leiding en liet zich dopen. Daarna leidde zij het leven van een toegewijde kluizenares.Hildward moet rond 750 te Dikkelvenne gestorven zijn. Hij zou als abt worden opgevolgd door zijn twee medepelgrims van destijds: Brinus en Bittinus. Zijn klooster werd rond 1081 overgeplaatst naar Geraardsbergen onder de naam St-Adrianusabdij. In 846 werden de relieken van Hildward en Christiana overgebracht naar Dendermonde.Bron: Heiligen.net

Bij Paulus lezen we vandaag: ‘U moet blijven geloven, onwrikbaar gegrondvest zijn in de hoop die het evangelie brengt, het evangelie dat u gehoord hebt en dat aan alle schepselen onder de hemel verkondigd is.’Ik wil met u vandaag nadenken over dat woordje ‘hoop’. Over welke ‘hoop’ heeft Paulus het hier? Bestaat er zoiets als een 'christelijke hoop'? Ja hoor, heel zeker.De hoop waarover Paulus spreekt is de absolute zekerheid dat God ieder van ons ten diepste en onvoorwaardelijk bemint. Hij koestert ons, laat ons nooit los, is altijd bereid ons weer te ontvangen in zijn onmetelijke barmhartigheid. Op deze zekerheid mogen wij ons leven bouwen. Dat is christelijke hoop.Niet voor niets brengt Paulus deze hoop in verband met geloof. Wij gaan maar deze hoop in ons kunnen dragen wanneer wij een geloof hebben dat diep geworteld is in God zelf. Het gaat hier over een geloof dat veel verder en dieper reikt dan een belijdenis met onze lippen. Het gaat hier over geloof als gave van de Geest en tegelijk als act van de mens; een zich geven aan Gods aanwezigheid, en wel in liefde en vrijheid. Wie deze stap in zijn leven kan zetten is een hoopvol mens, want Hij leeft in de diepe gelovige overtuiging dat God van hem houdt, ten allen tijde en in alle omstandigheden.Jezus is de belichaming van deze hoop, zowel in zijn persoon als in zijn daden en woorden. Ons nodigt Hij uit in zijn naam ons te geven aan de Vader. Hij vraagt ons ons kleine ‘ja’ te leggen in zijn groot ‘ja’ tot de Vader. In Hem mogen en kunnen we God naderen, zoals God ons in Hem nadert. Met God mogen we ons verinnigen in Christus. Dit mogen we gerust, denk ik, als de kern zien van ons christen-zijn, als de ziel van ons gebed.Om vanuit dit ‘feest’ onze harten te openen, in naam van Christus, voor al wat is. Ja, om broederschap te vormen met alles en allen: met de mensen, de dieren, de bloemen, en de hele schepping.Laat ons leven in Gods hoop; in dat diepe en blijde besef dat God elke mens, ieder van ons, bemint als geen ander. Moge wij dit, op onze beurt, verinnigd in Christus, zijn voor elkaar; voor iedere mens, voor elk schepsel, zonder onderscheid.Een mooi en gezegend weekend voor ieder van u.krisReageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.

Heer Jezus, levend in het blijde besef dat God ons allen ten diepste bemint, bidden wij U om genade: Mogen wij, verenigd met U, deze liefde belichamen naar alles en allen, zonder onderscheid. Vandaag, en tot in lengte van dagen. Amen.