4 januari
Vandaag nodigen de lezingen ons uit om stil te staan bij de diepe omvorming die plaatsvindt wanneer iemand de Heer werkelijk ontmoet. Het evangelie laat zien hoe een ontmoeting met Jezus kan leiden tot een hernieuwde identiteit en roeping, waardoor ons hele leven in een totaal ander licht komt te staan. In ‘Van Woord naar leven’ reflecteren we op hoe gehoor geven aan Gods roep richting geeft aan ons bestaan. Wie werkelijk luistert naar de roep van de Heer, ontdekt in zichzelf een innerlijke stuwing die, wanneer men ‘ja’ zegt, leidt tot diepe vreugde en levensvervulling.
Uit de eerste brief van Johannes 3, 7-10
Johannes benadrukt in dit schrijven dat ware rechtvaardigheid en liefde het kenmerk zijn van degenen die uit God geboren zijn, terwijl zonde duidt op een leven dat niet door God wordt geleid.
Kinderen,
laat niemand u misleiden: wie rechtvaardig leeft is een rechtvaardige, zoals ook Jezus rechtvaardig is, en wie zondigt komt uit de duivel voort, want de duivel zondigt al vanaf het begin. De Zoon van God is dan ook verschenen om de daden van de duivel teniet te doen. Wie uit God geboren is zondigt niet, want Gods zaad is blijvend in hem. Zo iemand kán zelfs niet zondigen, want hij is uit God geboren. Hieraan is te zien wie kinderen van God en wie kinderen van de duivel zijn: wie niet rechtvaardig leeft, komt niet uit God voort. Hetzelfde geldt voor wie zijn broeder of zuster niet liefheeft.
Tussenzang: Ps 98, 1 + 7 + 8 + 9
Refr.: Zing voor de Heer een nieuw lied: wonderen heeft Hij verricht.
Zing voor de Heer een nieuw lied:
wonderen heeft Hij verricht.
Zijn rechterhand heeft overwonnen,
zijn heilige arm heeft redding gebracht.
Laat bruisen de zee, met alles wat daar leeft,
laat juichen de wereld met haar bewoners.
Laten de rivieren in de handen klappen
en samen met de bergen jubelen.
Want de Heer is in aantocht
als rechter van de aarde.
Rechtvaardig zal Hij de wereld berechten,
de volken oordelen naar recht en wet.
Vers voor het evangelie
Alleluia.
De luister van deze dag
is een licht om ons heen;
kom allen de Heer aanbidden,
volkeren en naties,
want vandaag verscheen
een groot licht op aarde.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Johannes 1, 35-42
We horen hoe een ontmoeting met Jezus kan leiden tot een diepere ontdekking van wie Hij is en een nieuwe roeping, zoals blijkt uit de nieuwe naam en missie die Simon Petrus ontvangt.
De volgende dag stond Johannes er weer met twee van zijn leerlingen. Toen hij Jezus voorbij zag komen, zei hij: ‘Daar is het lam van God.’ De twee leerlingen hoorden wat hij zei en gingen met Jezus mee. Jezus draaide zich om, en toen Hij zag dat ze Hem volgden, zei Hij: ‘Wat zoeken jullie?’ ‘Rabbi,’ zeiden zij tegen Hem (dat is in onze taal ‘meester’), ‘waar verblijft U?’ Hij zei: ‘Kom maar mee, dan zul je het zien.’ Ze gingen met Hem mee en zagen waar Hij onderdak had gevonden. Het was ongeveer twee uur voor zonsondergang, en ze bleven die dag bij Hem.
Een van de twee die gehoord hadden wat Johannes zei en Jezus gevolgd waren, was Andreas, de broer van Simon Petrus. Meteen zocht hij zijn broer Simon op, en hij zei tegen hem: ‘Wij hebben de messias gevonden,’ (dat is Christus, ‘gezalfde’) en hij nam hem mee naar Jezus. Jezus keek hem aan en zei: ‘Jij bent Simon, de zoon van Johannes, maar voortaan zul je Kefas heten.’ (Dat is Petrus, ‘rots’.)
Van Woord naar leven
OVER DE SCHOONHEID VAN HET GEHOOR GEVEN
(Bij Joh 1, 35-42)
De ontmoeting met Jezus, zoals beschreven in het evangelie van vandaag, toont ons hoe het hele leven van een mens kan veranderen. In de laatste verzen lezen we hoe Simon, de zoon van Johannes, niet alleen een nieuwe naam krijgt, maar ook een nieuwe missie. Dit gebeuren belichaamt de diepe omvorming die plaatsvindt wanneer iemand werkelijk de Heer ontmoet.
De ontmoeting begint met een vraag die Jezus stelt: ‘Wat zoeken jullie?’ Het is een vraag die ook ons tot nadenken stemt. Waar zoeken we naar in ons leven? Is het vervulling, zekerheid, betekenis? De twee leerlingen, aangedaan door de aanwezigheid van Jezus, antwoorden met hun eigen vraag: ‘Waar verblijft U?’ Dit korte gesprek illustreert hoe een ontmoeting met Jezus begint met een open hart en een verlangen om Hem te leren kennen. Dit verlangen leidt tot meegaan met de Heer: ‘Ze bleven die dag bij Hem.’
Andreas, vervuld van enthousiasme over wat en wie hij heeft ontdekt, brengt zijn broer Simon naar Jezus. En hier gebeurt iets bijzonders. Jezus kijkt Simon aan, ziet hem zoals hij is, en spreekt tot zijn diepste wezen: ‘Jij bent Simon, de zoon van Johannes, maar voortaan zul je Kefas heten.’ Deze woorden zijn niet zomaar een verandering van naam; ze zijn een openbaring van wie Simon werkelijk is in Gods ogen en van de roeping die op hem wacht. ‘Kefas,’ of ‘Petrus,’ betekent ‘rots’ – een verwijzing naar de genade die Simon zal ontvangen om fundament te worden voor de Kerk.
Wat kunnen wij hieruit leren? In ons dagelijkse leven zijn we vaak gericht op onze eigen plannen, ambities en dromen. We bouwen, streven en presteren, en dat alles lijkt ons een doel te geven. Maar een werkelijke ontmoeting met Jezus – zoals we die nog niet gekend hebben – kan alles veranderen. Het is een ontmoeting die kan plaatsvinden op onverwachte momenten en in diverse vormen: in gebed, doorheen een medemens, lectuur, een film, kunst, doorheen daden van dienstbaarheid, of in een situatie die ons raakt. Het zijn momenten waarop Hij ons aanspreekt, niet alleen om ons leven in een bepaalde richting te sturen, maar om ons een roeping te openbaren die ons hele wezen omvat. Onderschat het aanraken door Jezus niet!
Het gaat hier om een aanraking en een roeping die niet voortkomt uit een zelfopgelegde wil, maar uit een innerlijke drang die door God zelf wordt ingegeven. Het is alsof je een nieuwe identiteit ontvangt – een identiteit die niet gebonden is aan wat je zelf wil vanuit je allerindividueelste ikje, maar aan wie je bent in de ogen van de Heer. Vanuit deze roeping ga je anders naar het leven kijken. Je prioriteiten verschuiven, je relaties verdiepen, en je daden worden doordrongen van liefde en dienstbaarheid. Deze aanraking kan ook leiden tot zeer welbepaalde keuzes in je leven: een keuze om te huwen, een keuze om niet te huwen en je leven als celibatair te wijden aan God en de Kerk, een keuze om priester te worden of religieus. Dit is geen kleine of oppervlakkige aanpassing van je levensstijl; het gaat hier om een volledige innerlijke omvorming. Het is een roeping waar je – normaal gesproken – als christen niet aan voorbij kunt gaan.
Net zoals Simon zijn nieuwe naam en missie kreeg en deze ook omarmde, zo worden ook wij geroepen om ‘ja’ te zeggen tegen Gods plan voor ons leven wanneer Hij ons aanspreekt.
Wanneer we deze roeping beantwoorden, worden we als ‘herborenen’ in de Heer. Dit lijkt een groot woord, maar toch is het zo: herboren in de Heer. Het is een leven dat niet langer draait om je ‘ik’, maar om ‘Hij die roept’ en ons persoonlijk ‘ja’. Dit betekent dat ons oude, vaak zelfgerichte bestaan plaatsmaakt voor een leven dat gewijd is aan Gods wil en zijn weg in ons. Het draait niet langer om wat ik wil, maar om wat God vraagt. En daaraan gehoor geven.
Wie deze weg gaat, vindt zijn diepste identiteit. Hij zal zijn ‘oude leven’ misschien verliezen, maar zijn echte ‘ik’ zal hij ontdekken. Zoals we later Jezus zelf zullen horen zeggen: ‘Ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van Mij, zal het behouden’ (Mt 16, 25).
Dit is geen klein bier in het leven van een mens. Het is het hart van ons bestaan: gehoor geven aan God. Het mooiste en meest edele wat er bestaat!
Laten we bidden
Goede God,
schenk ons uw Geest
opdat wij van binnenuit
leren loslaten
wat een belemmering vormt
U in Christus te volgen.
Ja, goede God,
leer ons gehoorzaamheid.
In Christus, onze Heer.
Amen.
Geliefde mensen, omarm de schoonheid van gehoorzaamheid. Wat zul je vrede dragen!
Een mooi weekend voor jullie allen.
kris
Om mee op weg te gaan
Tracht dit weekend eens tijd vrij te maken om na te denken over je eigen gehoorzaamheid. Ben je een gehoorzaam mens aan Gods roep? Schrijf op waar dit wel het geval is, maar wees ook eerlijk over waar dit niet zo is, en noteer dat ook. Leg alles in gebed voor aan de Heer. Bid dat Hij, ongeacht waar je nu staat, je vandaag bij de hand neemt en leidt naar de weg waartoe Hij je roept. Bid om de gave van het luisteren naar zijn stem en om de gave van gehoorzaamheid.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Elisabeth Anne Bayley-Seton († 1821)
Elisabeth Anne, Bayley-Seton, Baltimore, Maryland, Amerika; stichteres
Zij werd in 1774 te New York geboren in het gezin van de episcopaalse arts Richard Bayley. Omdat moeder stierf bij de geboorte van het volgende kind, hertrouwde vader al het jaar daarop. Niet lang daarna vertrok hij naar Engeland om anatomie te gaan studeren. Hij wilde een zo goed mogelijk arts zijn. Hoewel hij gelovig niet bijzonder geïnteresseerd was, had hij veel hart voor zijn patiënten. Hij was bijvoorbeeld de eerste dokter die zijn patiënten in een eigen rijtuigje thuis ging opzoeken. Na twee jaar keerde hij terug. Met de opvoeding bemoeide hij zich weinig. Toch gaf hij zijn kinderen het beeld mee van een sociaal voelend man, met hart voor de armen en begiftigd met een flinke dosis heldhaftigheid. Trekken die we ook bij Elisabeth Anne zullen tegenkomen.
In tegenstelling tot haar vader was zij wel gelovig actief. Op haar zeventiende kwam zij in aanraking met de jonge zakenman William Magee Seton. Hij had al heel wat van de wereld gezien. Zo had hij een aantal jaren in de Italiaanse plaats Livorno doorgebracht en bij de rijke bankier Filicchis de fijne kneepjes van het vak geleerd. Hij was naar New York gekomen om er een nieuw bedrijf op te zetten. Bij de eerste ontmoeting viel William voor de schoonheid van Elisabeth, terwijl hij in Italië toch geleerd had in zaken nooit de voorzichtigheid uit het oog te verliezen… Zo trouwden de twee op 25 januari 1794 in de episcopaalse Holy Trinity Church te New York. Het werd een ‘High-Society’-huwelijk, en ook de eerste jaren van haar huwelijksleven worden gekenmerkt door bezoekjes over en weer, party’s, paardrijden, dansen en schouwburgbezoek. Elisabeth’s brieven uit die tijd sprankelen van enthousiasme en genieten. Intussen krijgen ze vijf kinderen: Anne Mary, William, Catherine, Richard en Rebecca.
Maar stilaan bekruipt haar het gevoel van ‘Is dit het nou? Moet ik niet meer met leven aanvangen dan gezelligheid nastreven en tijdverdrijf zoeken?’ Ze krijgt de kans de handen uit de mouwen te steken, als ze hoort dat honderden Ierse immigranten in quarantainebarakken verblijven onder de meest verwaarloosde omstandigheden. Vanuit haar kerk biedt ze hulp aan: voedsel, kleding, verzorging. Baby’s die hun moeder verloren hebben, geeft zij persoonlijk de borst. Hoewel haar vader onder de indruk is van haar heldhaftigheid, raadt hij haar dat ten strengste af, maar zij trekt zich daar niets van aan. Dan gaat het bedrijf van haar man failliet, en blijkt ook zijn gezondheid niet helemaal in orde. Haar leven verandert op slag: ze heeft veel zorgen aan haar hoofd, maar ze blijkt er uitstekend mee overweg te kunnen.
William wil terug naar Livorno, waar hij het vroeger zo goed heeft gehad; om advies in zaken, om beter te worden, om… nou ja, omdat hij denkt dat hij daar zal opknappen. Ze vertrekken per boot naar Italië. Vader is behoorlijk ziek en lijdt aan tuberculose, destijds vaak een dodelijke ziekte. Ze nemen alleen het oudste kind mee; de anderen blijven thuis. Bij aankomst in Italië mogen ze het land niet in, omdat men bang is voor besmettingsgevaar. De oude vrienden van William zijn er om ze welkom te heten; ook Elisabeths halfbroer staat op de kade. Hoe graag ze elkaar ook in de armen waren gevallen: het mocht niet. Ze moesten eerst een maand in quarantaine in het ‘pesthuis’. De omstandigheden waren armoedig en slecht. Hun vrienden sleepten van alles aan om hun het leven zo aangenaam mogelijk te maken. William lag al die tijd op een matras op de grond.
Na die maand betrokken ze een kamer in Pisa. Reeds acht dagen later stierf William. Elisabeth-Anne was op dat moment 29 jaar. In afwachting van de terugreis logeerde zij met haar 8-jarige dochter bij de schatrijke familie Filicchis. Hun huis telde wel honderd kamers. Dat alles vroeg om drommen personeel. Het waren overtuigde katholieken. Elke dag werd in de huiskapel de mis gelezen. In de stad bezocht Elisabeth-Anne de mooie kerken, die altijd open waren en waar je op elk moment van de dag even kon bidden. Het katholiek geloof was veel warmer en dichterbij dan haar eigen geloof waar ze zich met hart en ziel voor had ingezet.
Bij aankomst thuis in New York stond haar een zware taak te wachten: de opvoeding van haar vijf kinderen zonder man. Bijna onmiddellijk zocht zij contact met de plaatselijke katholieke gemeenschap. Zij trok zich niets aan van het commentaar uit haar omgeving. Het paste niet bij haar familie, bij haar maatschappelijk aanzien, katholieken waren vooral arme gevluchte Ieren, wat had ze daar te zoeken…? Op 14 maart, Aswoensdag 1805, ging zij over naar de katholieke kerk.
Haar werd gevraagd of zij in Baltimore, Maryland, een schooltje wilde openen en vooral aandacht wilde schenken aan het geloofsonderricht van de kinderen. Ze stemde toe en haar onderneming verliep voorspoedig. Ze kreeg de hulp van andere vrouwen en meisjes. Op aanraden van de plaatselijke bisschop maakte zij van het onderwijzeressenteam een zustercongregatie. Ze zouden leven volgens de kloosterregel van Vincentius a Paolo en noemden zich ‘The Sisters of Charity of St Joseph’ (= De Zusters van Barmhartigheid van Sint Jozef). Zo ontstond de eerste zustercongregatie in Amerika zelf. De eerste tien jaar deed Elisabth-Anne dienst als algemeen overste. Daarnaast vergat ze haar taak van moeder niet. Intussen had ze twee van haar dochters en twee van haar schoonzoons aan de tuberculose verloren. Zelf stierf ze op 4 januari 1821, zesenveertig jaar oud.
In 1963 werd ze door Paus Johannes XXIII († 1963; sterfdag 3 juni) zalig verklaard en heilig in 1975 door paus Paulus VI († 1978). Daarmee was zij de eerste heilige van Amerikaanse bodem.
Op dit moment zijn de Zusters van Barmhartigheid in de Verenigde Staten de grootste zustercongregatie.
Bron: Heiligen.net
Elisabeth Anne Bayley-Seton
Van Woord naar leven
OVER DE SCHOONHEID VAN HET GEHOOR GEVEN
(Bij Joh 1, 35-42)
De ontmoeting met Jezus, zoals beschreven in het evangelie van vandaag, toont ons hoe het hele leven van een mens kan veranderen. In de laatste verzen lezen we hoe Simon, de zoon van Johannes, niet alleen een nieuwe naam krijgt, maar ook een nieuwe missie. Dit gebeuren belichaamt de diepe omvorming die plaatsvindt wanneer iemand werkelijk de Heer ontmoet.
De ontmoeting begint met een vraag die Jezus stelt: ‘Wat zoeken jullie?’ Het is een vraag die ook ons tot nadenken stemt. Waar zoeken we naar in ons leven? Is het vervulling, zekerheid, betekenis? De twee leerlingen, aangedaan door de aanwezigheid van Jezus, antwoorden met hun eigen vraag: ‘Waar verblijft U?’ Dit korte gesprek illustreert hoe een ontmoeting met Jezus begint met een open hart en een verlangen om Hem te leren kennen. Dit verlangen leidt tot meegaan met de Heer: ‘Ze bleven die dag bij Hem.’
Andreas, vervuld van enthousiasme over wat en wie hij heeft ontdekt, brengt zijn broer Simon naar Jezus. En hier gebeurt iets bijzonders. Jezus kijkt Simon aan, ziet hem zoals hij is, en spreekt tot zijn diepste wezen: ‘Jij bent Simon, de zoon van Johannes, maar voortaan zul je Kefas heten.’ Deze woorden zijn niet zomaar een verandering van naam; ze zijn een openbaring van wie Simon werkelijk is in Gods ogen en van de roeping die op hem wacht. ‘Kefas,’ of ‘Petrus,’ betekent ‘rots’ – een verwijzing naar de genade die Simon zal ontvangen om fundament te worden voor de Kerk.
Wat kunnen wij hieruit leren? In ons dagelijkse leven zijn we vaak gericht op onze eigen plannen, ambities en dromen. We bouwen, streven en presteren, en dat alles lijkt ons een doel te geven. Maar een werkelijke ontmoeting met Jezus – zoals we die nog niet gekend hebben – kan alles veranderen. Het is een ontmoeting die kan plaatsvinden op onverwachte momenten en in diverse vormen: in gebed, doorheen een medemens, lectuur, een film, kunst, doorheen daden van dienstbaarheid, of in een situatie die ons raakt. Het zijn momenten waarop Hij ons aanspreekt, niet alleen om ons leven in een bepaalde richting te sturen, maar om ons een roeping te openbaren die ons hele wezen omvat. Onderschat het aanraken door Jezus niet!
Het gaat hier om een aanraking en een roeping die niet voortkomt uit een zelfopgelegde wil, maar uit een innerlijke drang die door God zelf wordt ingegeven. Het is alsof je een nieuwe identiteit ontvangt – een identiteit die niet gebonden is aan wat je zelf wil vanuit je allerindividueelste ikje, maar aan wie je bent in de ogen van de Heer. Vanuit deze roeping ga je anders naar het leven kijken. Je prioriteiten verschuiven, je relaties verdiepen, en je daden worden doordrongen van liefde en dienstbaarheid. Deze aanraking kan ook leiden tot zeer welbepaalde keuzes in je leven: een keuze om te huwen, een keuze om niet te huwen en je leven als celibatair te wijden aan God en de Kerk, een keuze om priester te worden of religieus. Dit is geen kleine of oppervlakkige aanpassing van je levensstijl; het gaat hier om een volledige innerlijke omvorming. Het is een roeping waar je – normaal gesproken – als christen niet aan voorbij kunt gaan.
Net zoals Simon zijn nieuwe naam en missie kreeg en deze ook omarmde, zo worden ook wij geroepen om ‘ja’ te zeggen tegen Gods plan voor ons leven wanneer Hij ons aanspreekt.
Wanneer we deze roeping beantwoorden, worden we als ‘herborenen’ in de Heer. Dit lijkt een groot woord, maar toch is het zo: herboren in de Heer. Het is een leven dat niet langer draait om je ‘ik’, maar om ‘Hij die roept’ en ons persoonlijk ‘ja’. Dit betekent dat ons oude, vaak zelfgerichte bestaan plaatsmaakt voor een leven dat gewijd is aan Gods wil en zijn weg in ons. Het draait niet langer om wat ik wil, maar om wat God vraagt. En daaraan gehoor geven.
Wie deze weg gaat, vindt zijn diepste identiteit. Hij zal zijn ‘oude leven’ misschien verliezen, maar zijn echte ‘ik’ zal hij ontdekken. Zoals we later Jezus zelf zullen horen zeggen: ‘Ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van Mij, zal het behouden’ (Mt 16, 25).
Dit is geen klein bier in het leven van een mens. Het is het hart van ons bestaan: gehoor geven aan God. Het mooiste en meest edele wat er bestaat!
Laten we bidden
Goede God,
schenk ons uw Geest
opdat wij van binnenuit
leren loslaten
wat een belemmering vormt
U in Christus te volgen.
Ja, goede God,
leer ons gehoorzaamheid.
In Christus, onze Heer.
Amen.
Geliefde mensen, omarm de schoonheid van gehoorzaamheid. Wat zul je vrede dragen!
Een mooi weekend voor jullie allen.
kris
Om mee op weg te gaan
Tracht dit weekend eens tijd vrij te maken om na te denken over je eigen gehoorzaamheid. Ben je een gehoorzaam mens aan Gods roep? Schrijf op waar dit wel het geval is, maar wees ook eerlijk over waar dit niet zo is, en noteer dat ook. Leg alles in gebed voor aan de Heer. Bid dat Hij, ongeacht waar je nu staat, je vandaag bij de hand neemt en leidt naar de weg waartoe Hij je roept. Bid om de gave van het luisteren naar zijn stem en om de gave van gehoorzaamheid.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.