30 nov – H. Andreas, apostel
Feest – eigen lezingen
Dit jaar sluiten we het liturgisch jaar feestelijk af met de apostel Andreas te vieren. Zowel de eerste lezing alsook het evangelie wijzen ons op geloof, roeping en verkondiging. Paulus benadrukt dat geloof groeit door het horen van Christus’ woord. In het evangelie zien we hoe Andreas alles achterlaat om Jezus te volgen, een daad van overgave en vertrouwen. Andreas leert ons dat roeping niet alleen een opdracht is, maar ook een vreugdevolle deelname aan Gods plan. De lezingen van vandaag nodigen ons uit gehoor te geven aan Gods stem en het geloof met anderen te delen.
Uit de brief van Paulus aan de Romeinen 10, 9-18
Paulus benadrukt dat verlossing beschikbaar is voor iedereen die gelooft en belijdt dat Jezus de Heer is. Hij legt uit dat geloof voortkomt uit het horen van de verkondiging van Christus, en roept gelovigen op om het evangelie te delen zodat meer mensen de kans krijgen te geloven en verlost te worden.
Broeders en zusters,
als uw mond belijdt dat Jezus de Heer is en uw hart gelooft dat God Hem uit de dood heeft opgewekt, zult u worden gered. Als uw hart gelooft, zult u rechtvaardig worden verklaard; als uw mond belijdt, zult u worden gered. Want de Schrift zegt: ‘Wie in Hem gelooft, komt niet bedrogen uit.’
En er is geen onderscheid tussen Joden en andere volken, want ze hebben allen dezelfde Heer. Hij geeft zijn rijke gaven aan allen die Hem aanroepen, want er staat: ‘Ieder die de naam van de Heer aanroept, zal worden gered.’
Maar hoe kunnen ze Hem aanroepen als ze niet in Hem geloven? En hoe kunnen ze in Hem geloven als ze niet over Hem hebben gehoord? En hoe kunnen ze over Hem horen als Hij niet verkondigd wordt? En hoe kan iemand verkondigen als hij niet is uitgezonden? Het is zoals geschreven staat: ‘Welkom zijn zij die goed nieuws verkondigen.’
Toch hebben slechts weinigen aan het evangelie gehoor gegeven, want Jesaja vraagt: ‘Heer, heeft iemand geloofd wat wij hebben gezegd?’ Dus door te luisteren komt men tot geloof, en wat men hoort is de verkondiging van Christus.
Maar dan is mijn vraag: hebben ze de boodschap soms niet gehoord? Natuurlijk wel, want er staat: ‘Hun roep klinkt over heel de aarde, hun woorden tot de uiteinden van de wereld.’
Tussenzang: Ps 19, 1-4ab
Refr.: De hemel verhaalt van Gods majesteit.
De hemel verhaalt van Gods majesteit,
het uitspansel roemt het werk van zijn handen.
De dag zegt het voort aan de dag die komt,
de nacht vertelt het door aan de volgende nacht.
Toch wordt er niets gezegd, geen woord gehoord,
het is een spraak zonder klank.
Over heel de aarde gaat hun stem,
tot aan het einde van de wereld hun taal.
Vers voor het evangelie (Mt 4, 19)
Alleluia.
Kom, volg Mij,
Ik zal van jullie vissers
van mensen maken.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Matteüs 4, 18-22
Dit evangelie laat zien hoe Jezus gewone mensen roept om Hem te volgen. Hun onmiddellijke bereidheid om alles achter te laten, en te gaan, is een inspirerend voorbeeld voor ons om Jezus’ roepstem in ons eigen leven te erkennen en te volgen.
Toen Jezus langs het meer liep, zag Hij twee broers, Simon, die Petrus genoemd wordt, en zijn broer Andreas. Ze wierpen hun net uit in het meer, het waren vissers.
Hij zei tegen hen: ‘Kom, volg mij, Ik zal van jullie vissers van mensen maken.’
Ze lieten meteen hun netten achter en volgden Hem.
Even verderop zag hij twee andere broers, Jakobus, de zoon van Zebedeüs, en zijn broer Johannes. Ze waren met hun vader in hun boot bezig met het herstellen van de netten.
Hij riep hen en meteen lieten ze de boot en hun vader Zebedeüs achter en volgden Hem.
Van Woord naar leven
GEROEPEN DOOR ZIJN WOORD
(Bij het feest van Andreas)
Elke apostel heeft z’n feestdag, dus ook Andreas. Andreas was een enthousiast volgeling van de Heer die, zo lezen we in het evangelie van vandaag, bereid was haven en goed achter te laten om de Heer te volgen nadat Hij hem riep. En eigenlijk is het mooi, om bij de aankomende advent, na te denken over onze eigen roeping, hoe we deze ontvangen en dragen, om vervolgens te baren doorheen ons ja-woord.
Vaak zeggen mensen tegen elkaar: ‘Je moet doen wat je voor jezelf het beste vindt, als je maar gelukkig bent’. Men zegt dit over het algemeen goed bedoeld, maar het heeft een heidens ondertoontje. Een christen zou veeleer moeten zeggen: ‘Je zou moeten trachten te weten te komen wat God met je leven wil, en dát trachten te doen.’ Dát is evangelie.
Het is de Heer die roept. We roepen niet onszelf, we roepen ook niet anderen. Het is de Heer die roept en Hij alleen. Het kan natuurlijk zijn dat Hij mensen gebruikt om anderen te roepen, maar in wezen blijft het ook dan een roepen van de Heer.
Er wordt de dag van vandaag véél geroepen, er is veel lawaai in de wereld, allemaal mensen en instanties die roepen omdat ze het toch zo belangrijk vinden hun eigen ding te verkondigen. Allerhande programma’s op tv, film, muziek, social media, reclame, onze smarth-phone die voortdurend om aandacht smeekt, en natuurlijk ons eigen ego niet vergetend. Allemaal zaken die ons denken en keuzen beïnvloeden met soms goede, maar soms ook kwade gevolgen voor onszelf en de omgeving waarin we leven en bewegen.
Tussen al dat rumoer door is er één stem die, wanneer je daar oor voor hebt, boven al dat andere lawaai uitsteekt, of misschien beter gezegd: onder dat lawaai. Het is de stem van de Heer. Het is een stem van een totaal andere aard dan het hierboven genoemde rumoer. Het is een stem waarvan het niet vanzelfsprekend is haar te horen, laat staan aan haar gevolg te geven.
Het is een stem die getekend is door nederigheid, broosheid, geduld. Het is een stem die uitnodigt in liefde, een stem die wacht op een antwoord gegeven in liefde, en vrijheid.
In het boek Apocalyps lezen we: ‘Ik sta voor de deur en klop aan. Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal Ik binnenkomen, en we zullen samen eten, Ik met hem en hij met Mij.’ (Ap. 3, 20) Zo is Jezus. Hij klopt, of roept, wacht tot Hij gehoord wordt en de deur voor Hem wordt geopend. Pas dan zal Hij binnenkomen om samen maaltijd te houden; Hij met de geroepene, de geroepene met Hem. Zo wil Jezus tot ons komen, of beter gezegd: wil Hij ‘in’ ons komen, om maaltijd met ons te houden. Wat betekent: Hij wil ons in zich trekken zodat Hij door ons heen kan leven, bidden en werken. Zo is de Heer.
Deze stem horen, naar deze stem luisteren, gevolg geven aan deze stem, vraagt een fundamentele stilte in onszelf. Deze innerlijke stilte is de bedding waarin de Heer en wijzelf kunnen indalen. Het is de stilte van de Geest, een warm vuur waar liefde en ontvankelijkheid centraal staat. In deze stilte, de stilte van de ziel, zal de Heer zijn woord neerleggen; zijn uitnodiging, zijn roep. Dit woord, waarin Hijzelf ten diepste aanwezig is, mogen wij dragen, als een vrouw die haar groeiend kind draagt in haar moederschoot. Het is goed dit woord diep te koesteren, en wel in de liefde van de Geest. In zijn woord omhelst Jezus immers ons, wetende dat wat Hij vraagt niet vanzelfsprekend is. Maar deze omhelzing houdt van zijnentwege een engagement in, namelijk ‘Ik zal er zijn voor u’. Nooit zal Hij ons loslaten op de weg waartoe Hij ons roept. Als er wordt losgelaten ligt dat aan onszelf, zijn wij het die loslaten. En zelfs dan laat de Heer niet los. Hij blijft trouw, ook al zijn wij ontrouw.
Laten we in ons dagelijks gebed voldoende rust inbouwen, tijd van stilte. Opdat we in ons bidden mogen binnengeleid worden in de stilte van onze ziel; daar waar de Heer roept, waar Hij ons ten diepste beschikbaar zal maken voor Hem, waar Hij de genade zal verlenen ‘ja’ te kunnen zeggen op zijn roep, door ons diepste zijn binnen te leiden in zijn eigen ja-woord tot de Vader. Ons ja-woord zal gebeuren vanuit een diepe vereniging met de Heer. In ons ja-woord baren we Hem, ten dienste van God, in en doorheen de Kerk, ten dienste van de wereld waartoe we gezonden zijn.
Laten we ons gebed steeds beginnen met te bidden om Gods Geest. Van Hem mogen we immers de gave ontvangen van het diepe gebed ‘in Christus’. Moge op deze wijze ons gebed een echt christelijk bidden worden; in het hart van de Kerk; de Heer in ons, met ons, door ons.
Laten we bidden
Goede God,
moge uw Geest ons gebed ten diepte bezielen.
Moge zijn gloed ons binnenleiden
in het ja-woord van de Heer,
opdat wij Hem zouden baren
vanuit de Kerk in de wereld
waartoe wij gezonden zijn
en waarin wij U mogen vinden en dienen.
Om deze genade bidden wij U,
door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
Geliefde mensen, moge ons hart de bedding zijn waarin Gods woord kan gedijen, wortel kan schieten en vrucht moge dragen.
Een vredevolle zaterdag.
Met een genegen groet,
kris
Om mee op weg te gaan
Hoe kan ik mijn innerlijke stilte cultiveren in mijn leven, als een bedding om de Heer steeds dieper aan te voelen, Hem te horen, Hem te ontmoeten, met de bedoeling echt ‘ja’ te zeggen op zijn roep?
Andreas en de anderen lieten alles achter om de Heer te volgen. Wat houdt mij tegen, of wat moet ik nog loslaten, om werkelijk een volgeling van de Heer te kunnen zijn?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Andreas, apostel
Sint-Andreas was een van de twaalf apostelen van Jezus. Hij is de stichter van de kerk van Byzantium.
Visser
Andreas, zoon van Jona, werd geboren in Betsaïda, een stadje aan de noordkust van het Meer van Galilea. Hij en zijn broer Simon waren visser.
Petrus
Andreas besloot, getroffen door de prediking van Johannes de Doper, discipel van deze profeet te worden. In het Johannes-evangelie staat dat Andreas volgeling van Jezus werd op het moment dat hij Hem ontmoette. Het was Andreas die zijn broer Simon met Jezus in contact bracht. Jezus gaf Simon de bijnaam Petrus, die daarmee de Eerste der Apostelen werd.
Andreaskruis
Volgens een bepaalde overlevering heeft de apostel na Pinksteren het evangelie verkondigd in het huidige Bulgarije en Griekenland. Hij stierf de marteldood aan een andreaskruis avant la lettre in Achaia omstreeks het jaar 60. Zijn relieken werden bewaard in Patras.
Stachys
In de Orthodoxe Kerk geldt Andreas als de stichter van de kerk in Byzantium, het latere Constantinopel. De overlevering wil dat de apostel ene Stachys als zijn plaatsbekleder had aangewezen. Daarmee werd Stachys de eerste bisschop van Byzantium. De patriarchen van Constantinopel beschouwen zichzelf als opvolgers van Stachus en dus ook van Andreas.
Feestdag
Sint Andreas is de patroonheilige van onder andere Schotland, Rusland en Griekenland. In zowel in de Rooms-Katholieke Kerk als de Grieks-Orthodoxe Kerk wordt zijn feest gevierd op 30 november.
Opvolgers Petrus en Andreas
Telkens als de paus van Rome en de patriarch van Constantinopel elkaar ontmoeten, heeft dat een grote oecumenische betekenis. De eenheid van hun beider kerken is sinds het Grote Schisma van 1054 verbroken, maar wanneer de opvolgers van de twee broers Petrus en Andreas elkaar broederlijk treffen, geeft dat velen hoop op hereniging van beide Kerken. Een van de eerste baanbrekende aanzetten daartoe vond plaats op 7 december 1965. Paus Paulus VI en patriarch Athenagoras I hieven toen na bijna duizend jaar de wederzijdse banvloeken op.
Bron: KRO
Van Woord naar leven
GEROEPEN DOOR ZIJN WOORD
(Bij het feest van Andreas)
Elke apostel heeft z’n feestdag, dus ook Andreas. Andreas was een enthousiast volgeling van de Heer die, zo lezen we in het evangelie van vandaag, bereid was haven en goed achter te laten om de Heer te volgen nadat Hij hem riep. En eigenlijk is het mooi, om bij de aankomende advent, na te denken over onze eigen roeping, hoe we deze ontvangen en dragen, om vervolgens te baren doorheen ons ja-woord.
Vaak zeggen mensen tegen elkaar: ‘Je moet doen wat je voor jezelf het beste vindt, als je maar gelukkig bent’. Men zegt dit over het algemeen goed bedoeld, maar het heeft een heidens ondertoontje. Een christen zou veeleer moeten zeggen: ‘Je zou moeten trachten te weten te komen wat God met je leven wil, en dát trachten te doen.’ Dát is evangelie.
Het is de Heer die roept. We roepen niet onszelf, we roepen ook niet anderen. Het is de Heer die roept en Hij alleen. Het kan natuurlijk zijn dat Hij mensen gebruikt om anderen te roepen, maar in wezen blijft het ook dan een roepen van de Heer.
Er wordt de dag van vandaag véél geroepen, er is veel lawaai in de wereld, allemaal mensen en instanties die roepen omdat ze het toch zo belangrijk vinden hun eigen ding te verkondigen. Allerhande programma’s op tv, film, muziek, social media, reclame, onze smarth-phone die voortdurend om aandacht smeekt, en natuurlijk ons eigen ego niet vergetend. Allemaal zaken die ons denken en keuzen beïnvloeden met soms goede, maar soms ook kwade gevolgen voor onszelf en de omgeving waarin we leven en bewegen.
Tussen al dat rumoer door is er één stem die, wanneer je daar oor voor hebt, boven al dat andere lawaai uitsteekt, of misschien beter gezegd: onder dat lawaai. Het is de stem van de Heer. Het is een stem van een totaal andere aard dan het hierboven genoemde rumoer. Het is een stem waarvan het niet vanzelfsprekend is haar te horen, laat staan aan haar gevolg te geven.
Het is een stem die getekend is door nederigheid, broosheid, geduld. Het is een stem die uitnodigt in liefde, een stem die wacht op een antwoord gegeven in liefde, en vrijheid.
In het boek Apocalyps lezen we: ‘Ik sta voor de deur en klop aan. Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal Ik binnenkomen, en we zullen samen eten, Ik met hem en hij met Mij.’ (Ap. 3, 20) Zo is Jezus. Hij klopt, of roept, wacht tot Hij gehoord wordt en de deur voor Hem wordt geopend. Pas dan zal Hij binnenkomen om samen maaltijd te houden; Hij met de geroepene, de geroepene met Hem. Zo wil Jezus tot ons komen, of beter gezegd: wil Hij ‘in’ ons komen, om maaltijd met ons te houden. Wat betekent: Hij wil ons in zich trekken zodat Hij door ons heen kan leven, bidden en werken. Zo is de Heer.
Deze stem horen, naar deze stem luisteren, gevolg geven aan deze stem, vraagt een fundamentele stilte in onszelf. Deze innerlijke stilte is de bedding waarin de Heer en wijzelf kunnen indalen. Het is de stilte van de Geest, een warm vuur waar liefde en ontvankelijkheid centraal staat. In deze stilte, de stilte van de ziel, zal de Heer zijn woord neerleggen; zijn uitnodiging, zijn roep. Dit woord, waarin Hijzelf ten diepste aanwezig is, mogen wij dragen, als een vrouw die haar groeiend kind draagt in haar moederschoot. Het is goed dit woord diep te koesteren, en wel in de liefde van de Geest. In zijn woord omhelst Jezus immers ons, wetende dat wat Hij vraagt niet vanzelfsprekend is. Maar deze omhelzing houdt van zijnentwege een engagement in, namelijk ‘Ik zal er zijn voor u’. Nooit zal Hij ons loslaten op de weg waartoe Hij ons roept. Als er wordt losgelaten ligt dat aan onszelf, zijn wij het die loslaten. En zelfs dan laat de Heer niet los. Hij blijft trouw, ook al zijn wij ontrouw.
Laten we in ons dagelijks gebed voldoende rust inbouwen, tijd van stilte. Opdat we in ons bidden mogen binnengeleid worden in de stilte van onze ziel; daar waar de Heer roept, waar Hij ons ten diepste beschikbaar zal maken voor Hem, waar Hij de genade zal verlenen ‘ja’ te kunnen zeggen op zijn roep, door ons diepste zijn binnen te leiden in zijn eigen ja-woord tot de Vader. Ons ja-woord zal gebeuren vanuit een diepe vereniging met de Heer. In ons ja-woord baren we Hem, ten dienste van God, in en doorheen de Kerk, ten dienste van de wereld waartoe we gezonden zijn.
Laten we ons gebed steeds beginnen met te bidden om Gods Geest. Van Hem mogen we immers de gave ontvangen van het diepe gebed ‘in Christus’. Moge op deze wijze ons gebed een echt christelijk bidden worden; in het hart van de Kerk; de Heer in ons, met ons, door ons.
Laten we bidden
Goede God,
moge uw Geest ons gebed ten diepte bezielen.
Moge zijn gloed ons binnenleiden
in het ja-woord van de Heer,
opdat wij Hem zouden baren
vanuit de Kerk in de wereld
waartoe wij gezonden zijn
en waarin wij U mogen vinden en dienen.
Om deze genade bidden wij U,
door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
Geliefde mensen, moge ons hart de bedding zijn waarin Gods woord kan gedijen, wortel kan schieten en vrucht moge dragen.
Een vredevolle zaterdag.
Met een genegen groet,
kris
Om mee op weg te gaan
Hoe kan ik mijn innerlijke stilte cultiveren in mijn leven, als een bedding om de Heer steeds dieper aan te voelen, Hem te horen, Hem te ontmoeten, met de bedoeling echt ‘ja’ te zeggen op zijn roep?
Andreas en de anderen lieten alles achter om de Heer te volgen. Wat houdt mij tegen, of wat moet ik nog loslaten, om werkelijk een volgeling van de Heer te kunnen zijn?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.