2e zondag in de veertigdagentijd C

Het evangelie van deze zondag neemt ons mee naar een berg van gebed, licht en transformatie. Jezus toont op de berg Tabor zijn leerlingen dat Hijzelf de levende belofte is van Gods trouw. In ‘Van Woord naar leven’ belicht aartsbisschop Vincenzo Paglia dit evangelie: Jezus’ gedaanteverandering nodigt ons uit om zelf, te midden van geweld en duisternis, door gebed getransformeerd te worden tot mensen van vrede.
Ook de andere lezingen sluiten hierbij aan: het vertrouwen van Abram in Gods belofte en Paulus’ oproep om standvastig en hoopvol uit te zien naar het hemelse vaderland herinneren ons eraan dat Gods licht uiteindelijk elke duisternis overwint.

Uit het boek Genesis 15, 5-12 + 17-18

God belooft aan Abram talrijke nakomelingen en bekrachtigt dit met een plechtig verbond. Abram toont hierbij zijn trouw door het uitvoeren van rituele offerhandelingen, waarop God hem zekerheid geeft over de toekomstige vervulling van zijn belofte.

In die dagen leidde God Abram naar buiten. ‘Kijk eens naar de hemel,’ zei Hij, ‘en tel de sterren, als je dat kunt.’ En Hij verzekerde hem: ‘Zo zal het ook zijn met jouw nakomelingen.’ Abram vertrouwde op de Heer en deze rekende hem dit toe als rechtvaardigheid.
Ook zei de Heer tegen hem: ‘Ik ben de Heer, die jou heeft weggeleid uit Ur, uit het land van de Chaldeeën, om je dit land in bezit te geven.’
‘Heer, mijn God,’ antwoordde Abram, ‘hoe kan ik er zeker van zijn dat ik het in bezit zal krijgen?’
‘Haal een driejarige koe,’ zei de Heer, ‘een driejarige geit, een driejarige ram, een tortelduif en een jonge gewone duif.’ 
Abram haalde al deze dieren, sneed ze middendoor en legde de twee helften van elk dier tegenover elkaar. Alleen de vogels sneed hij niet door. Er kwamen roofvogels op de kadavers af, maar Abram joeg ze weg. Toen de zon bijna onderging, zonk Abram weg in een diepe slaap.
Opeens werd hij overweldigd door angst en diepe duisternis. Toen het helemaal donker was geworden, was daar plotseling een oven waar rook uit kwam, en een brandende fakkel die tussen de dierhelften door ging. Die dag sloot de Heer een verbond met Abram.
‘Dit land,’ zei Hij, ‘geef Ik aan jouw nakomelingen, van de rivier van Egypte tot aan de grote rivier de Eufraat.’

Gezongen antwoordpsalm 27

(tekst onder geluisdsfragment)

Refr.: De Heer is mijn licht en mijn leidsman, wie zou ik vrezen?

De Heer is mijn licht en mijn leidsman,
wie zou ik vrezen?
De Heer is de schuts van mijn leven,
voor wie zou ik bang zijn?

Wil luisteren, Heer, naar mijn roepende stem,
heb medelijden en wil mij verhoren.
Tot U spreekt mijn hart, naar U zie ik op,
uw aanschijn, Heer, tracht ik te zien.

Wil uw gelaat niet verbergen voor mij,
verstoot mij uw dienaar niet in uw gramschap.
Want Gij zijt mijn helper, verjaag mij dus niet,
verlaat mij niet, God, mijn verlosser.

Ik reken er op in het land van de levenden,
het heil van de Heer te aanschouwen.
Zie uit naar de Heer en houd dapper stand.
Wees moedig van hart van vertrouw op de Heer.

Uit de brief van Paulus aan de Filippenzen 3, 17 – 4,1

Paulus roept de gelovigen op om trouw te blijven aan Christus en zich niet te laten verleiden door een oppervlakkig, aards bestaan. Hij herinnert hen eraan dat hun ware thuis in de hemel ligt, waar Christus hen eens zal verheerlijken.

Volg mij na, broeders en zusters, en kijk naar hen die leven volgens het voorbeeld dat wij u gegeven hebben. Ik heb u al vaak gezegd, en zeg nu zelfs met tranen in mijn ogen: Velen leven als vijand van het kruis van Christus en gaan hun ondergang tegemoet. Hun god is hun buik, hun eer is schaamteloosheid en hun aandacht is alleen gericht op aardse zaken. Maar wij hebben ons burgerrecht in de hemel, en van daar verwachten wij onze redder, de Heer Jezus Christus. Met de kracht waarmee Hij in staat is alles aan zich te onderwerpen, zal Hij ons armzalig lichaam gelijkmaken aan zijn verheerlijkt lichaam. Daarom, dierbare broeders en zusters, die ik liefheb en naar wie ik verlang, die mijn vreugde en erekrans zijn, blijf standvastig in de Heer.

Vers voor het evangelie (Lc 9, 35)

Er klonk een stem uit de wolk, die zei:
‘Dit is mijn Zoon, mijn uitverkorene,
luister naar Hem!’

Uit het evangelie volgens Lucas 9, 28b-36

In dit evangelie vindt de gedaanteverandering van Jezus plaats, waarbij Hij voor de ogen van enkele leerlingen omstraald wordt door helder wit licht en spreekt met Mozes en Elia over de weg die Hij nog zal moeten gaan. Vanuit een hemelse wolk bevestigt Gods stem Jezus als zijn geliefde Zoon en roept Hij op om naar Hem te luisteren.

Ongeveer acht dagen later ging Jezus met Petrus, Johannes en Jakobus de berg op om te bidden. Terwijl Hij aan het bidden was, veranderde de aanblik van zijn gezicht en werd zijn kleding stralend wit. 
Opeens stonden er twee mannen met Hem te praten: het waren Mozes en Elia, die in hemelse luister verschenen waren. Ze spraken over zijn heengaan, de weg die Hij in Jeruzalem zou voltooien. 
Petrus en de beide anderen waren in een diepe slaap gevallen; toen ze ontwaakten, zagen ze de luister die Jezus omgaf en de twee mannen die bij Hem stonden. 
Toen de mannen zich van Hem wilden verwijderen, zei Petrus tegen Jezus: ‘Meester, het is goed dat wij hier zijn, laten we drie tenten maken, een voor U, een voor Mozes en een voor Elia,’ maar hij wist niet wat hij zei. 
Terwijl hij nog aan het spreken was, kwam er een wolk aandrijven die hen overdekte; toen de wolk hen omhulde werden ze bang.
Er klonk een stem uit de wolk, die zei: ‘Dit is mijn Zoon, mijn uitverkorene, luister naar Hem!’ Toen de stem verstomd was, was Jezus weer alleen.
Ze zwegen over het voorval en vertelden in die tijd aan niemand wat ze hadden gezien.

De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.