Lezingen van de dag – zaterdag 27 febr. 2016
ZATERDAG IN WEEK 2 VAN DE VASTENTIJD
Uit het boek Micha 7, 14-15 + 18-20
De zekerheid dat God altijd opnieuw onze misstappen en tekorten wil vergeten is een bron van geluk voor ons. Zijn grote goedheid openbaart zich telkens opnieuw in de trouw aanzijn Verbond.
Weid uw volk met uw staf, uw geliefde kudde die eenzaam leeft in het woud, omringd door vruchtbaar land. Mogen ze weiden in Basan en Gilead, als in de dagen van weleer.
Als in de dagen van zijn bevrijding uit Egypte laat ik dit volk wonderbaarlijke daden zien.
Wie is een God als U, die schuld vergeeft en aan zonde voorbijgaat? U blijft niet woedend op wie er van uw volk nog over zijn; liever toont U hun uw trouw.
Opnieuw zult U zich over ons ontfermen en al onze zonden tenietdoen. Onze zonden werpt u in de diepten van de zee.
U bewijst Jakob uw trouw en Abraham uw goedheid, zoals U gezworen hebt aan onze voorouders, in de dagen van weleer.
Psalm 103, 1 + 2 + 3 + 4 + 9 + 10 + 11 + 12
Refr.: De Heer is barmhartig en welgezind.
Prijs de Heer, mijn ziel,
prijs, mijn hart, zijn heilige Naam.
Prijs de Heer, mijn ziel,
vergeet niet één van zijn weldaden.
Hij vergeeft u alle schuld,
Hij geneest al uw kwalen,
Hij redt uw leven van het graf,
Hij kroont u met trouw en liefde.
Niet eindeloos blijft Hij twisten,
niet eeuwig duurt zijn toorn.
Hij straft ons niet naar onze zonden,
Hij vergeldt ons niet naar onze schuld.
Zoals de hoge hemel de aarde overspant,
zo welft zich zijn trouw over wie hem vrezen.
Zo ver als het oosten is van het westen,
zo ver heeft Hij onze zonden van ons verwijderd.
Uit het evangelie volgens Lucas 15, 1-3 + 11-32
Het 15e hoofdstuk van Lucas is een vreugdelied op Gods geluk wanneer Hij een zondaar terugvindt. De parabel wijst de weg van de bekering: de terugkeer naar de Vader. De weg van de jongste zoon is ook de onze. De oudste zoon, voorbeeld van degelijkheid en fatsoen, schiet te kort. Hij kan het geluk van zijn vader niet begrijpen. Deze parabel leert ons dat God altijd barmhartig is.
Alle tollenaars en zondaars kwamen Jezus opzoeken om naar Hem te luisteren. Maar zowel de Farizeeën als de schriftgeleerden zeiden morrend tegen elkaar: ‘Die man ontvangt zondaars en eet met hen.’
Jezus vertelde hun toen deze gelijkenis:
‘Iemand had twee zonen. De jongste van hen zei tegen zijn vader: “Vader, geef mij het deel van uw bezit waarop ik recht heb.” De vader verdeelde zijn vermogen onder hen.
Na enkele dagen verzilverde de jongste zoon zijn bezit en reisde af naar een ver land, waar hij een losbandig leven leidde en zijn vermogen verkwistte.
Toen hij alles had uitgegeven, werd dat land getroffen door een zware hongersnood, en begon hij gebrek te lijden. Hij vroeg om werk bij een van de inwoners van dat land, die hem op het veld zijn varkens liet hoeden. Hij had graag zijn maag willen vullen met de peulen die de varkens te eten kregen, maar niemand gaf ze hem.
Toen kwam hij tot zichzelf en dacht: De dagloners van mijn vader hebben eten in overvloed, en ik kom hier om van de honger. Ik zal naar mijn vader gaan en tegen hem zeggen: “Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden; behandel mij als een van uw dagloners.”
Hij vertrok meteen en ging op weg naar zijn vader.
Zijn vader zag hem in de verte al aankomen. Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af, viel hem om de hals en kuste hem.
“Vader”, zei zijn zoon tegen hem, “ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden.”
Maar de vader zei tegen zijn knechten: “Haal vlug het mooiste gewaad en trek het hem aan, doe hem een ring aan zijn vinger en geef hem sandalen. Breng het gemeste kalf en slacht het. Laten we eten en feestvieren, want deze zoon van mij was dood en is weer tot leven gekomen, hij was verloren en is teruggevonden.” En ze begonnen feest te vieren.
De oudste zoon was op het veld. Toen hij naar huis ging en al dichtbij was, hoorde hij muziek en gedans. Hij riep een van de knechten bij zich en vroeg wat dat te betekenen had. De knecht zei tegen hem: “Uw broer is thuisgekomen, en uw vader heeft het gemeste kalf geslacht omdat hij hem gezond en wel heeft teruggekregen.”
Hij werd woedend en wilde niet naar binnen gaan, maar zijn vader kwam naar buiten en trachtte hem te bedaren. Hij zei tegen zijn vader: “Al jarenlang werk ik voor u en nooit ben ik u ongehoorzaam geweest als u mij iets opdroeg, en u hebt mij zelfs nooit een geitenbokje gegeven om met mijn vrienden feest te vieren. Maar nu die zoon van u is thuisgekomen die uw vermogen heeft verkwanseld aan de hoeren, hebt u voor hem het gemeste kalf geslacht.”
Zijn vader zei tegen hem: “Mijn jongen, jij bent altijd bij me, en alles wat van mij is, is van jou. Maar we konden toch niet anders dan feestvieren en blij zijn, want je broer was dood en is weer tot leven gekomen. Hij was verloren en is teruggevonden.’
Van Woord naar leven
Centraal in de parabel van de verloren zoon staan volgende woorden: 'Zijn vader zag hem in de verte al aankomen. Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af, viel hem om de hals en kuste hem.'Deze woorden zeggen hoe God is, hoe Hij omgaat met mensen die zich van Hem verwijderd hebben. Hij kijkt naar hen uit, Hij ziet ze wanneer ze aankomen, Hij voelt hun diep leed mee, Hij rent op hen af, valt hen om de hals en kust hen. Ja, zo is God. Prachtig ! Wat een geluk voor ons. Echter één voorwaarde: wij moeten bereid zijn terug te keren...krisReageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.Laten wij bidden
Goede Vader,
groot zijt Gij in uw barmhartigheid. Altijd opnieuw zijn wij bij U welkom. Schenk ons de genade uw omhelzing toe te laten, opdat uw aanraking doorheen uw Zoon ons steeds meer gehoorzaam mag maken aan wat Gij wilt met ons leven. Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Gabriele Possenti († 1862)
Gabriele (gedoopt Francesco) Possenti (ook dell' Addolorata, van Isola, van Onze Lieve Vrouwe van Smarten, a Virgine Perdolente of van de Zeven Smarten van Maria) cp, Isola del Gran Sasso, Abruzzen, Italië; religieus"Zal ik jullie eens wat vertellen: onze danser is het klooster ingegaan! Wie had dat nou ooit gedacht." Met deze woorden kwam pater Pincelli aan zijn klas vertellen dat hun klasgenoot Francesco Possenti, de mooiste jongen van de school, die er altijd volgens de laatste mode bijliep en als danser en toneelspeler telkens alle eerste prijzen had weggesleept; die zo nu en dan met rijke mensen uit jagen ging en in de stad steeds door meisjes werd omzwermd... dat hij nog tijdens het schooljaar was ingetreden bij de strenge paters passionisten.Francesco was op 1 maart 1838 te Assisi geboren, de stad die ruim 600 jaar eerder beroemd was geworden door de heilige Franciscus. Francesco's leven lijkt op dat van zijn naamspatroon. Ook hij genoot van een uiterst onbezorgde en haast losbandige levensstijl in zijn jonge jaren. Ook zíjn vader was een welgesteld man. Aanvankelijk was hij pauselijk legaat geweest, maar omdat dit veel verhuizingen met zich meebracht, had hij zich tenslotte als rechter in Spoleto gevestigd. Een eerste schaduw viel over Francesco's leven, toen hij reeds op vier-jarige leeftijd zijn moeder verloor. Dat had zijn vader, die toch al een zwijgzaam karakter had, nog stiller gemaakt. Juist de jonge Francesco was met zijn opgeruimd karakter voor vader en zijn twaalf broers en zussen een zonnetje in huis geweest, vooral voor zijn oudste zus, Marie-Louise die de rol van moeder had overgenomen; Francesco was de elfde in de rij van kinderen. Hij kon goed leren, en was op het jezuïetencollege van Spoleto niet alleen telkens een van de besten van de klas, maar door zijn extraverte manier van doen een opvallende verschijning. Daar had hij ook zijn bijnaam van 'de danser' te danken.Des te harder kwam de klap voor vader aan, toen zijn zoon met het bericht kwam dat hij het klooster in wilde. "Wacht eerst nog maar een jaartje", had deze gezegd. Toch had vader het kunnen zien aankomen. Twee zware ziektes hadden zijn jongen veranderd; ook daarin lijkt hij op Franciscus van Assisi. Bovendien stierf zijn veelgeliefde oudste zus en vertrouwelinge aan de cholera; Francesco was toen zeventien. Tijdens een bezoek aan de kerk van Spoleto viel zijn blik op een afbeelding van Maria. Het kwam hem voor de geest , hoeveel Jezus' moeder heeft moeten doorstaan. Zozeer dat één van haar aanroepingen luidt 'Moeder van Smarten'. Juist in die pijnen voelde hij zich met haar verwant. Op dat moment besloot hij zijn leven lang bij haar in de buurt te blijven en samen met haar zijn pijn te dragen. Misschien vond hij in haar wel een vervanging voor het gemis van zijn eigen zo vroeg gestorven moeder.Op school kondigde hij aan dat hij wat vacantie wilde nemen. Maar in werkelijkheid trad hij in bij de passionisten van Morrovalle in de buurt van de Italiaanse stad Macerata. Als kloosternaam koos hij Gabriël, naar de engel die aan Maria destijds de Blijde Boodschap had gebracht dat zij de Moeder van Jezus zou worden. Daar voegde hij aan toe de naam 'Addolorata' (= Italiaans voor 'van Smarten'; herinnering aan het beeld dat zo'n ommekeer in zijn leven had betekend). De brieven die hij vandaar naar huis stuurde, getuigen alle van geluk en diepe vreugde. Dat maakte het voor zijn vader en de anderen thuis iets makkelijker te accepteren. Zes jaar later stierf hij aan tuberculose in de stad Isola in de Midden-Italiaanse Abruzzen. Daar studeerde hij theologie met het oog op zijn toekomstige priesterwijding.Er valt van hem als jonge kloosterling op het eerste gezicht eigenlijk niets bijzonders te melden. Behalve voor wie beter mag toekijken. Hij deed alles wat hij moest doen, met aandacht en innerlijke vrede. Ook als hij daardoor aan plezierige dingen niet toekwam. Uit liefde voor Jezus en vooral voor diens moeder Maria ontzegde hij zich hoe langer hoe meer vooral kleine dingetjes; en daarin bereikte hij grote hoogte. Hij heeft laten zien hoe gewoon heldhaftigheid kan zijn.Hij ligt begraven in de kerk van de passionisten te Isola. In 1920 werd hij heilig verklaard. Hij werd uitgeroepen tot patroon van de Italiaanse jeugd. Tot op de dag van vandaag is zijn graf een druk bezochte bedevaartplaats.Begin jaren negentig van de 20e eeuw was Gabriel in het nieuws, omdat Amerikaanse schuttersverenigingen hem - tegen de zin van de paters passionisten - tot hun beschermheilige wilden uitroepen. Gabriel zou volgens een nooit bevestigd verhaal een Italiaans dorp hebben gered door zijn schotvaardigheid. Maar de voorzitter van de Amerikaanse bisschoppenconferentie wees erop dat die heldendaad nooit bewezen was.
Laten wij bidden
groot zijt Gij in uw barmhartigheid. Altijd opnieuw zijn wij bij U welkom. Schenk ons de genade uw omhelzing toe te laten, opdat uw aanraking doorheen uw Zoon ons steeds meer gehoorzaam mag maken aan wat Gij wilt met ons leven. Amen.