Lutgardis van Tongeren († 1246)

Lutgardis van Tongeren o.cist., Aywières, België; mysticaZij werd in 1182 in Tongeren geboren. Haar vader was een rijke koopman en had voor zijn dochter een gunstig huwelijk in gedachten. Haar moeder daarentegen bracht haar de liefde voor het geestelijk leven bij en wees haar erop, dat zij eventueel ook in het klooster kon gaan. Voorlopig won moeder. Zij trad in bij de benedictinessen van het St.-Catharinaklooster te Sint-Truiden, 1194. Maar er kwamen huwelijkskandidaten tot in het klooster. En Lutgart bleek er niet ongevoelig voor. Toen zij eens met een knappe jongeman in gesprek was, verscheen haar Christus naast hem, zoals Hij er aan het eind van zijn lijdensweg aan toe was: het bloed stroomde uit zijn wonden. Op dat moment van keuze werd het haar duidelijk, dat haar liefde voor haar Heer groter was dan voor welke aardse bruidegom ook. En zij koos er voor van nu af Christus te beminnen en te omhelzen als een bruid.Zij leidde een intensief mystiek leven, waarin zij een bijzondere omgang had met Christus. Haar huisgenotes dachten aanvankelijk, dat de gestrenge levenswijze die zij zich nu oplegde, het vasten en al de onthoudingen en boetedoeningen, het vuur waren van een beginnende novice: het zou strakjes wel weer overgaan. Maar haar verlangen naar nog intiemere gebedsomgang met haar Heer werd almaar groter. Uit deze tijd stamt het verhaal, dat zij eens ondanks heftige migraineaanvallen aan het nachtelijk koorgebed deelnam. Bij terugkomst op haar kamer, toen zij nog even voor het kruisbeeld verwijlde, maakte Christus zijn arm los van het kruis en sloeg die om haar heen. Dit moment is in veel afbeeldingen van haar terug te vinden.In 1205 werd zij priorin van het klooster. Maar zij verlangde naar een klooster met een strengere levenswijze. Zij verhuisde een jaar later, 1206, naar Aywières, dat juist de hernieuwde en verstrengde regel van Cîteaux had aangenomen.Een recente Vlaamse levensbeschrijving vermeldt uitdrukkelijk, dat zij op voorspraak van Maria de gave(!) ontving om nooit Frans te leren, zodat zij gespaard bleef voor de zware verantwoordelijkheid van abdis.Zij kende zelfs te weinig Frans om in de Franstalige omgeving waar het klooster stond, brood te bedelen. Toch werd ze om raad gevraagd door vele kerkelijke en maatschappelijke functionarissen en hoogwaardigheidsbekleders. Een kroniek uit de zeventiende eeuw - dus van ver vóór de taalstrijd - weet te vermelden: 'Als sy in de duytsche tale eenighe persoonen aen-sprack/ die de duytsche tale niet en konden / wiert sy van hen mirakuleuselijck verstaen.'Haar hele leven werd getekend door een strenge vasten en onthouding. Zij legde zichzelf boetes op vanwege eigen onvolmaaktheid, maar ook voor de bekering van zondaars van die tijd. Herhaaldelijk kwam het voor, dat de zieken die zij verpleegde, genezen werden door haar aanraking. De laatste elf jaren van haar leven was zij blind. Dat bracht haar nog meer in de gelegenheid om in de gebedsstilte te leven waarin zij haar Heer op intieme wijze ontmoette.Zij stierf in 1246, 64 jaar oud. De oude kronieken weten nog te vertellen, dat er vele zieken waren die door aanraking met haar dode lichaam, genezen werden.Zij is patrones van Vlaanderen en van de stad Tongeren; van de Vlaamse Beweging (op grond van haar gebed geen Frans te hoeven leren!); en van Taal en Letteren; alsmede van blinden. Haar voorspraak wordt ingeroepen om een voorspoedige geboorte.Zij wordt afgebeeld voor het kruisbeeld, waarbij Jezus een arm naar haar uitstrekt; met doornenkroon en spijkers in haar handen (haar devotie voor Jezus' lijden).Bron: Heiligen.net

Wij zijn geschapen, zoals het boek Genesis zegt, naar Gods beeld en gelijkenis. Daar God liefde en trouw is, zijn wij dus ook geschapen naar die liefde en die trouw. Wanneer we ons verwijderen van God kan het zijn dat we die liefde schaden, alsook die trouw. We schaden dan dàt waartoe we geschapen en geroepen zijn... en dat is jammer, dat is zonde.Maar de zonde, of het nee-woord van de mens, heeft voor God nooit het laatste woord. Gods liefde bestaat er juist in de zondige mens op te zoeken, om hem op te nemen in zijn barmhartigheid met de bedoeling die mens tot genezing te brengen, hem weer op het pad van de liefde te krijgen. Dat heeft Jezus gedaan op het kruis voor ieder van ons. Tot in de diepste krochten is Hij afgedaald om elke van God vervreemde mens op te tillen en te bevrijden van al zijn nee-woorden.Als christenen zouden we ons meer bewust moeten zijn dat we verlost zijn. Anderzijds is het even waar dat er in ieder van ons plekken zijn die nood hebben aan verlossing. Maar dat komt omdat we ons losmaken van de verlossing aan ons gedaan toen op Paasochtend wanneer de Heer verrees.De roeping van een christen is een paasmens te zijn, iemand die zich gelovig bewust is dat Jezus hem ten diepste verlost heeft, en dat hij nu, verenigd met Hem, als een vrije mens, kiest voor liefde en rechtvaardigheid, voor verzoening en vrede. En dit eenvoudig en blij, biddend en zingend, samen met zovelen die de Heer bij elkaar brengt.Kom, laat ons gaan naar de Heer. Laten we onze woonst maken in zijn Hart, om samen zijn liefde te worden, te zijn.kris

Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.

Heer, geef ons dat blijde bewustzijn dat wij door U verlost zijn. Als wij ons van deze verlossing verwijderen, tik ons dan op ons geweten, en leer ons ons door U te laten opnemen. Schenk ons de gave van gebed van het hart dat ons de genade verleent ons in U te vestigen. Tot welzijn van allen. Amen.