Leestip van de dag – donderdag 16 juni 2016

Zelfvertrouwen

Met gratuit pessimisme bereiken we niets, we grommen onszelf de dieperik in. Een pleidooi voor wat zelfvertrouwen en trots voor de Belgen.

Wordt u dat negativisme ook stilaan moe? Wij, Vlamingen of Belgen, hebben de kwalijke gewoonte om negatief over onszelf en ons land te praten, maar de jongste tijd loopt het echt de spuigaten uit. Sinds de aanslagen van 22 maart gooien media en publieke fora werkelijk alle remmen los. We leven nu zelfs in een failed state, een mislukte staat dus. Excuseer? Mag het misschien iets minder?

Zeker, we gaan momenteel door een moeilijke periode, met nogal wat tegenslagen tegelijk.

We krijgen de kostprijs van de financiële en economische crisis maar niet weggewerkt, de werkloosheid daalt trager dan gehoopt, de economische groei is te zwak. De internationale vluchtelingenstroom bereikte vorig jaar ook ons land. We werden getroffen door blinde terreur. Dat zijn stuk voor stuk problemen die we niet mogen minimaliseren.

We schijnen echter te menen dat dat alles typisch Belgisch is.

Alsof andere landen geen crisis kenden, niet moeten besparen, niet kampen met werkloosheid, geen vluchtelingen opvangen of immuun zijn voor terreur. Het volstaat nochtans om gewoon even om ons heen te kijken om vast te stellen dat deze en aanverwante problemen alom aanwezig zijn. Het kan hier en daar wat minder of wat meer zijn, maar de trends zijn gelijklopend.

Overal ongenoegen

Wat dan met het protest tegen het beleid? Er zijn toch betogingen en stakingen alom? Een politiek oordeel over het beleid vellen we hier niet, kerk & leven is het blad van de Vlaamse kerkgemeenschap. Feit is wel dat andere landen, met andere regeringen, kampen met soortgelijk protest. Of regeringen nu links, centrum, of rechts zijn, het ongenoegen regeert nagenoeg overal. Dat is vanuit democratisch standpunt zorgwekkend, maar in geen geval is het typisch Belgisch.

Overigens, even zorgwekkend is de trend om zich in toenemende mate tegen de Europese Unie te keren. Terwijl de problemen waarmee we kampen (crisis, vluchtelingen, klimaat, terreur…) stuk voor stuk internationaal zijn, schijnen almaar meer mensen te geloven dat ze zich moeten terugplooien op hun eigen land of streek.

Kijk maar naar de Britten, die er volgende week mogelijks voor kiezen uit de EU te stappen.

Het is nochtans zonneklaar dat we in de toekomst juist méér zaken op Europees of mondiaal niveau moeten gaan aanpakken. Dat echter even terzijde.

Een scheutje trots

Terug naar België. Ons land een failed state noemen, getuigt van zware zelfonderschatting, misschien zelfs van masochisme. De feiten spreken het alvast tegen. We zijn een hoog ontwikkeld en welvarend land, met een sterk uitgebouwde sociale bescherming. Ons onderwijs en onze gezondheidszorgen zijn van een zeer goed niveau. We genieten van veel overheidsvoorzieningen en een dicht wegen- en spoorwegennet. Wie een kijkje neemt in de statistieken van de OESO of Eurostat, ziet dat België op tal van cruciale criteria goed scoort. In het World Happiness Report (de geluksscore van alle landen ter wereld) staan we op een mooie achttiende plaats.

U moet zich eens inbeelden dat we in Congo, Bangladesh of Haïti zouden gaan klagen over het slechte land waarin wij leven.

Of in Syrië, Irak of Afghanistan. De mensen zouden ons daar stomverbaasd aankijken. Is het trouwens niet ironisch dat we beweren in een mislukt land te leven en tegelijk klagen dat te veel vluchtelingen hier van het goede leven willen komen genieten?

Laten we toch ophouden met die zelfkastijding. De uitdagingen waarvoor we staan, zijn ernstig, maar niet onoverkomelijk. Wat we echt missen, is een gezonde dosis zelfvertrouwen, overgoten met een scheutje trots. Trots op wat we in het verleden konden opbouwen, zelfvertrouwen voor wat we daaraan nog kunnen toevoegen.

Met gratuit pessimisme bereiken we niets, we grommen onszelf de dieperik in.

Zijn we het niet aan onze kinderen en kleinkinderen verschuldigd om wat meer geloof in de toekomst uit te stralen?

Bron: Kerk en Leven / Kerknet.be